Ή
Όταν η λασπολογία και η προπαγάνδα βαδίζουν πιασμένες χέρι- χέρι
Στο blog JUNGLE-Report διάβασα ανασκευή των κατηγοριών που εκτοξεύτηκαν εναντίον της κ. Δραγώνα για το βιβλίο της «τι ειν’ η πατρίδα μας». Παραθέτω μερικές παραγράφους με την επισήμανση πως πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί σε αυτά που μεταδίδουν τα τηλεοπτικά κανάλια ή βλέπουμε δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά ή αναρτημένα στο διαδίκτυο.
Έχει να κάνει και με την ύλη μας στη θεωρία της Έκθεσης-Έκφρασης που αφορά την αξιολόγηση των επιχειρημάτων και των τεκμηρίων, αλλά αυτή τη φορά η άσκηση είναι ουσιαστική και όχι χωρίς λόγο, σαν τις «ασκήσεις επί χάρτου» που συνήθως κάνουμε στις τάξεις μας.
Αξιολόγηση και ανασκευή επιχειρημάτων και τεκμηρίων λοιπόν , όπως και οι ασκήσεις της σελίδας 79 του σχολικού βιβλίου.
Το θέμα (σκανδαλωδώς) κοινό « Ρατσισμός», και το μότο «προπαγάνδα»
« …Αυτό που μπορούμε όμως, και οφείλουμε να κάνουμε, είναι να ελέγξουμε την αξιοπιστία του. Πήραμε λοιπόν το βιβλίο «Τι είναι η Πατρίδα μας» και πήγαμε στα επίμαχα άρθρα της Δραγώνα. Διαπιστώσαμε αυτό που υποψιαζόμασταν: Ο συγκεκριμένος γραφιάς που επιτίθεται στη Δραγώνα είναι ένας απατεώνας λασπολόγος.
Πάμε να συγκρίνουμε ένα προς ένα αυτά που αποδίδει ο γραφιάς στη Δραγώνα, με την πραγματική διατύπωση του βιβλίου, στη σελίδα που παραπέμπει.
1) Η Ελληνική Εθνική Ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή έντονου εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού (σελ. 16). Κοντολογίς, κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα κονομήσουμε, πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.
Λέει όντως αυτά στη σελίδα 16; Μάλλον όχι. Αντιγράφω τη σχετική παράγραφο:
«Σε ένα άλλο επίπεδο, οι αναπαραστάσεις για το έθνος δεν είναι στατικές και αλλάζουν μέσα στο χρόνο. Στην ελληνική περίπτωση πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η «αναζήτηση» της «νεοελληνικής» ταυτότητας υπήρξε μια μακρά διαδικασία συγκρότησης επιχειρημάτων, που οδήγησε σε έναν ορισμό του «ελληνισμού» με κριτήρια ταυτόχρονα ανθρωπολογικά-φυλετικά και ιστορικά-πολιτισμικά (Βελουδής 1982, 84). Έτσι στη συγκυρία του 19ου αιώνα, που διεξαγόταν η πάλη για την οριστικοποίηση των εθνικών συνόρων σε μια εποχή επεκτατισμών, αποικιοκρατίας και των αντίστοιχων ιδεολογιών που νομιμοποιούσαν αυτές τις πολιτικές, η ελληνική εθνική ταυτότητα θεωρήθηκε ανεπαρκής και κατώτερη σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων προγόνων (Σκοπετέα 1988)».
2) Όποιος αξιολογεί τους Πολιτισμούς σε κατωτέρους και ανωτέρους είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει! (σελ. 16).
Ο γραφιάς εδώ λέει βέβαια ψέματα, τέτοια πρόταση δεν υπάρχει. Η σχετική παράγραφος στη συγκεκριμένη σελίδα λέει:
«Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι στη σημερινή συγκυρία της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ο κυρίαρχος σε μεγάλες και ευρωπαϊκές χώρες ιδεολογικός λόγος, ο οποίος παρά τον εκμοντερνισμό και την εκλέπτυνσή του εξακολουθεί έμμεσα, δίπλα στον μαχητικό αντίλογο, να αξιολογεί τους λαούς και τους πολιτισμούς σε «ανώτερους» και «κατώτερους» και υποτιμά τις λεγόμενες νότιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή τις λεγόμενες νότιες περιοχές των βόρειων χωρών της κατατάσσοντας τους αντίστοιχους λαούς και πολιτισμούς στην «ανατολή», τόσο με τη γεωγραφική όσο και με την πολιτική σημασία του όρου».
Εδώ η Δραγώνα ασκεί κριτική στη στάση των βορειοευρωπαίων απέναντι στους νότιους (οι οποίοι ας θυμηθούμε ότι αποκαλούν τις μεσογειακές ευρωπαϊκές χώρες «PIGS»: Portugal, Italy, Greece, Spain). Ενώ, δηλαδή, έχουμε μια παράγραφο που κριτικάρει την προκατάληψη των βόρειων απέναντί μας ο γραφιάς την παρουσίασε με μία ασαφή μορφή, που να υπονοεί απλά ότι η Δραγώνα είπε κάτι κακό!
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει [δηλ. είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει] με όποιον θεωρεί ανεπιθύμητους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (σελ. 20).
Κι εδώ ψέματα. Πουθενά δεν λέει η Δραγώνα κάτι τέτοιο. Στην σχετική παράγραφο της σελ. 20, γίνεται απλά παρουσίαση της δουλειάς μιας συγγραφέας στο συλλογικό τόμο:
«Στη συνέχεια η Νέλλη Ασκούνη αναλύει το λόγο των εκπαιδευτικών, σε δύο ανοιχτές ερωτήσεις του ερωτηματολογίου, όπου από το μεγαλύτερο ποσοστό των απαντήσεων προβάλλουν «δύο αντιθετικές μορφές του εθνικού άλλου», οι ισχυροί και επίφοβοι Ευρωπαίοι και οι ανεπιθύμητοι μετανάστες και πρόσφυγες».
…