Η ευθανασία επιτρέπεται νομικά στην Ολλανδία από την 1η Απριλίου του 2002 -ήταν μια ιατρική παρέμβαση ανεκτή από το 1974- και στο Βέλγιο, όπου επιτράπηκε λίγο αργότερα.
Σε πολλές άλλες χώρες ο νόμος την απαγορεύει, υπάρχει όμως σχετική ανοχή. Παρόλο που δεν υπάρχουν ειδικοί νόμοι, συνήθως δε διώκεται ποινικά στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Κίνα, στην Κολομβία, στη Δανία, στην Ελβετία, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ και στη Σουηδία.
Σε γενικές γραμμές οι νόμοι απαιτούν από τους γιατρούς να ακολουθούν μια συνετή στάση, εφαρμόζοντάς τη μόνο όταν δεν υπάρχει καμιά ελπίδα θεραπείας. Η κάθε περίπτωση αξιολογείται ξεχωριστά.
Να σημειώσουμε ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάνθηκε ότι η άρνηση ενός βρετανικού δικαστηρίου να επιτρέψει ευθανασία στην Νταϊάν Πρίτι δεν παραβίαζε τα ατομικά της δικαιώματα. Μερικούς μήνες αργότερα, στις 12 Μαΐου του 2002, η Νταϊάν πέθανε από την ασθένειά της.
Αντίθετα, διακοπή των διαδικασιών που κρατούν στη ζωή ένα άτομο σε κατάσταση φυτού προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με βάση τη Σύμβαση του Οβιέδο, του 1997, και τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, η οποία καταδικάζει κάθε θεραπευτική αγωγή σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτό γίνεται φυσικά εφόσον έχει προηγηθεί συγκατάθεση του ασθενούς.