[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο (κορυφαίο) ιστολόγιο terra computerata που παρακολουθώ. Απηχεί τις απόψεις αλλά , πιστεύω , και την αγωνία μιας φιλολόγου που καθημερινά με τη διαδικτυακή παρουσία και δουλειά της αποδεικνύει πως δεν είναι τεχνοφοβική , ούτε φυγόπονη αλλά, αντίθετα , πως γνωρίζει να ασκεί κριτική καλόπιστη και τεκμηριωμένη.
Ευχαριστώ πολύ για την άδεια αναδημοσίευσης ]
Στην τηλεόραση προβάλλεται μία ελληνική εκπομπή που ανακαινίζει σπίτια: το πάρτι της γυψοσανίδας και της προχειροκατασκευής. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικοδόμος για να κρίνει την ποιότητα των εργασιών. Με το που φεύγουν τα φώτα, αρχίζουν να ξεκολλάνε τα πλακάκια και να μουχλιάζουν οι ταπετσαρίες. Κάπως έτσι σχεδιάζεται το μέλλον της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Τώρα ανακαλύψαμε το νέο ιερό δισκοπότηρο. Το διαδραστικό πίνακα που θα έρθει ως δια μαγείας να μεταμορφώσει το χάλι μας.
Για 15 χρόνια επιμένουμε να αγοράζουμε τεχνολογία χωρίς να προβλέπουμε τον τρόπο αξιοποίησής της. Αγοράσαμε εργαστήρια υπολογιστών πολλών δις για να γίνεται -όταν γίνεται- ένα μάθημα. Αγοράσαμε λογισμικά για να γίνονται και τα υπόλοιπα μαθήματα και στην καλύτερη περίπτωση τα cd σκονίζονται στη ντουλάπα του διευθυντή. Τι να τον κάνεις τον πίνακα αν δεν έχεις κατάλληλο λογισμικό για να αλλάξεις τον τρόπο διδασκαλίας; Αν δεν έχεις τον εκπαιδευτικό επιμορφωμένο;
Το λογισμικό δεν θα πρέπει να παρακολουθεί το αναλυτικό πρόγραμμα, το σχολικό βιβλίο;
Ελα όμως που αυτά θα αλλάξουν. Μήπως λοιπόν έπρεπε πρώτα να αποφασίσουμε τι θα διδάξουμε και παράλληλα κάποιες ομάδες εκπαιδευτικών να ετοιμάζουν δραστηριότητες πάνω στο νέο αναλυτικό;
Πώς θα είναι λύση ο ένας πίνακας; Στον οποίο θα γραφόμαστε σε λίστα αναμονής ποιος θα πρωτοκάνει το μάθημά του; Οπως με το εργαστήριο υπολογιστών;
Γνωρίζει κανείς ότι αυτοί οι πίνακες έχουν υψηλό κόστος συντήρησης; Εχουν φίλτρα που μπουκώνουν, λάμπες που καίγονται. Πώς τους στέλνουμε στα σχολεία; Χωρίς τεχνική στήριξη; Γιατί οι σύλλογοι των καθηγητών πληροφορικής θα επαναστατήσουν πάλι, καθώς σε αυτούς θα πέσει το μπαλάκι.
15 χρόνια είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι… Αγοράζουμε υπερόπλα αλλά δεν έχουμε τον τρόπο να τα λειτουργήσουμε. Κι έτσι σκοτώνουμε κουνούπια με ατομικές βόμβες. Χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο για να βάζουμε τους μαθητές να συμπληρώνουν προτάσεις με κενά του τι διάβασαν στο διαδίκτυο και λέμε ότι καινοτομούμε.
Και τώρα που φτάσαμε στο μη παρέκει; Τώρα που μας πήραν είδηση; Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσει αυτή η κατασπατάληση πόρων;
Πέρσι οι περισσότεροι επιμορφωτές είχαμε αντιταχθεί στη διανομή των μαθητικών λαπτοπ. Και δυστυχώς επαληθευτήκαμε.
Πρέπει να ξαναδούμε το έργο με τους διαδραστικούς πίνακες για να αφήσει τη σφραγίδα της η νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ; συγγνώμη ΥΠΔΒΕΘ.
Πάλι καλά που δεν ξανακούστηκε το άλλο ανέκδοτο με τα e-book που θα μεταμόρφωναν τους μαθητές σε φιλαναγνώστες…
Γιατί πρέπει πάντα οι προσπάθειες μας να είναι σαν των Τρώων;
terra computerata