Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη
(αποσπάσματα )
Βασικός μάρτυρας στη δίκη για τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου αρνείται να παρουσιαστεί στο δικαστήριο·
..
Αυτή η ανυπακοή, στο όριο της παραβατικότητας, δεν είναι μόνο προϊόν κακομαθησιάς και τρικυμιώδους εφηβείας· παίζουν ρόλο και αυτά τα στοιχεία, αλλά είναι και κάτι πέραν αυτών, πολύ πιο εκρηκτικό.
…
Αλλού ας αναζητήσουμε οι ρίζες της ανυπακοής των δικών μας εφήβων, κατά τη γνώμη μου: Αφενός στη διάψευση των προσδοκιών τους, προτού καν αυτές πάρουν μορφή, δηλαδή στην αναίρεση της δυνατότητας του προσδοκάν· η προκαταβολική διάψευση και αναίρεση μόνο οργή και πικρία μπορεί να γεννήσει, απιστία σε θεσμούς, δυσπιστία ακόμη και για τον προσφερόμενο κοινωνικό βίο. Αφετέρου, οι ίδιοι οι θεσμοί πράττουν ό, τι είναι δυνατόν για να καταρρακωθεί το κύρος τους και να κλονιστεί η πίστη των πολιτών – πολλώ μάλλον η υπό διαμόρφωση πίστη των νέων.
Δύο παραδείγματα: Η Δικαιοσύνη με χίλιες δυσκολίες όρισε τη δίκη για τον φόνο Γρηγορόπουλου στην Αμφισσα, μακριά από την Αθήνα, φοβούμενη έξαψη των παθών και ανησυχία αν ετελείτο η δίκη στην Αθήνα. Η ίδια Δικαιοσύνη για άλλη υπόθεση που σίγουρα θα άναβε τα πάθη, για την υπόθεση βιασμού της Βουλγάρας μαθήτριας από συμμαθητές της στην Αμάρυνθο, όρισε τη δίκη στη Χαλκίδα, 30 χιλιόμετρα από τον τόπο του συμβάντος – δηλαδή, πλάι στο χωριό. Το δικαστήριο-πλάι-στο-χωριό κατέληξε ότι ο βιασμός και το θέαμα του βιασμού ετελέσθησαν με τη θέληση του θύματος...
Πώς προστατεύουν το κύρος τους οι θεσμοί; Πώς παιδαγωγούνται οι νεότερες γενιές ώστε να σέβονται τους θεσμούς, να εμπιστεύονται τις αρχές, το δικαστήριο, την αστυνομία, την εφορία, την πολεοδομία, τον δήμαρχο, τον βουλευτή; Δεν παιδαγωγούνται. Αλλά αποστηθίζουν από το σχολικό εγχειρίδιο Πολιτικής Αγωγής περί διάκρισης των εξουσιών κ. λπ. και άλλα βλέπουν στα μήντια, στη γειτονιά, στον κόσμο: ατιμωρησία, φακέλους σκανδάλων που πάνε στο αρχείο, παραγραφή αδικημάτων, απατεώνες να κυκλοφορούν ελεύθεροι χλευάζοντες το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ιδού το αξιακό πλαίσιο.
....
Ας το πούμε πιο δραματικά, πιο ριψοκίνδυνα: το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί έχουν απολέσει τη νομιμοποίησή τους έναντι του κοινωνικού σώματος και υπεύθυνοι κατά μέγα μέρος είναι οι φορείς και οι εκφραστές των θεσμών. Η συντεχνιακή ομερτά, η ταφή σκανδάλων, η θεσμισμένη ατιμωρησία, η διακομματική ανοχή στη διαφθορά και τα προνόμια, η διάχυση της διαφθοράς από τα ψηλά στα χαμηλά σαν αντίδωρο, όλα τούτα γεννούν την εγγενή πλέον ανυπακοή στις νεότερες γενιές.
…
Η ματαιωμένη και ανυπάκουη νεολαία έχει στείλει πολλά σημάδια και στέλνει διαρκώς· σημάδια καπνού, κρότου, δίψας για ζωή, απόγνωσης, μηδενισμού. Ο κόσμος των ενηλίκων στέλνει παρόμοιο σήμα: ένας στους δύο πολίτες δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται καμία κυβέρνηση (Πολιτικό Βαρόμετρο Public Issue, Απρίλιος 2010). Οι κυβερνήτες, οι νομοθέτες, οι δικαστές βλέπουν, ακούν, μιλούν; Θυμόμαστε τη γιαπωνέζικη αλληγορία των τριών πιθήκων – καθένας τους σκεπάζει με το χέρι του διαφορετικό μέρος του προσώπου: μάτια, αυτιά, στόμα...
Πηγή : εφημερίδα Καθημερινή