( Όταν, στα δύσκολα, οι πνευματικοί ταγοί αποδεικνύονται "μικροί" ή ...βολεμένοι )
Αραχτοί στους καναπέδες οι ταγοί. Πολιτισμού και λοιποί ακαδημαϊκοί. Ακρα του τάφου σιωπή. Σουλατσάρουν, προβληματισμένοι για την κατάντια την εθνική. Αμέτοχοι, ανεύθυνοι, εξωγήινοι, ουδέτεροι. Και φυσικά παρατηρητικοί και οπωσδήποτε σχολαστικοί. Στα σχόλια καταθλιπτικοί.
Να φέρουν την καταστροφή. Στην προσωπική τους ζωή βολεμένοι. Καλοταϊσμένοι. Κορδωμένοι.
Ασφαλισμένοι. Και φυσικά εξασφαλισμένοι. Ετοιμοι να καταδικάσουν τη Νεολαία την αναρχική.
Να στιγματίσουν τη μικρή, λαϊκή φοροδιαφυγή.
Να κριτικάρουν την ασυμμετρία την αισθητική. Ολοι, σου λέει, συνένοχοι σ΄ αυτή την αρπαγή. Εκπαιδευμένοι στην αμπελοφιλοσοφία τη λεκτική. Γιατί εκμαυλισμένοι από την κρατική συναλλαγή. Υποταγμένοι από τη χορηγία την ιδιωτική. Ευνουχισμένοι από την άνεση την προσωπική. Αυλοκόλακες κάθε εξουσίας. Μεγάλης, μικρής. Αρκεί να βγει το κατιτίς. Αυτολογοκριμένοι από μια συστηματική, ασπόνδυλη διαδρομή. Η πολιτική τους καταγγελία αφωνία ιστορική. Να μην ενοχλήσουν την εξουσία την κυβερνητική. Να μην αμφισβητήσουν την ολιγαρχία την οικονομική. Να μην εμπλακούν σε οποιαδήποτε διεκδίκηση αγωνιστική. Απόμακροι. Αλλοτριωμένοι. Ιπτάμενοι από το άξεστο, αγριεμένο πλήθος μιας χώρας που δεν χωράει στο δικό τους το γυαλιστερό κλουβί. Μοναδική τους ενασχόληση η δική τους η επαγγελματική διαδρομή. Για τον Τσέχοφ, για κάποια μουσική συμφωνία, για τον Μότσαρτ, για κάποιο βιβλίο, για μια ταινία δραματική. Για ένα πόνημα που θα γράψει ιστορία σε μιαν άλλη ζωή. Με συνείδηση σαν τσίχλα αμερικανική. Με ανησυχία για τη μεταφυσική. Τάχα μου θλιμμένοι και τάχα μου απελπισμένοι. Τι να κάνουν κι αυτοί... Οπως λέει και ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τόσος ήτανε. Μικρός, ασήμαντος, περαστικός, τουρίστας και της εξουσίας γελωτοποιός. Σσσ... η διανόηση κοιμάται. Πάει, γκρεμίστηκε κι αυτό το οχυρό. Ομως δεν θα χαθώ. Μόνος θα ανασυγκροτηθώ. Σύμμαχός μου ο αδελφός μου ο φτωχός. Γιατί από την Ιστορία ξέρω. Με τον αγώνα θα ξαναγεννηθώ!
ddanikas@dolnet.gr