Τασούλα
Καραϊσκάκη
28.11.2014
Για
πρώτη φορά οι Βρετανοί νέοι έως 25 ετών έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες, σε
σύγκριση με τους συνταξιούχους, να βρεθούν κάτω από το όριο της φτώχειας,
εκτιμά το Joseph Rowntree Foundation. Οι νέοι 16 έως 24 ετών που ζουν με ελάχιστα,
έχουν αυξηθεί κατά 6% την τελευταία δεκαετία, κυρίως λόγω των ολιγόμηνων
συμβάσεων και της ημιαπασχόλησης, και τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, αποφαίνεται
το ίδρυμα. Η πτώση εισοδημάτων και η αύξηση του κόστους διαβίωσης, λέει το
ίδρυμα, θα εγκλωβίσουν τους 20άρηδες σε εξαιρετικά χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας
–και στην αδυναμία να συντηρήσουν μόνοι τους ένα νοικοκυριό–, για αρκετά χρόνια
ακόμη. Την τελευταία δεκαετία, μόνο το 20% των νέων κατάφερε να φύγει από το
πατρικό του.
Ίδιες
οι τάσεις και στην Ελλάδα, και για εκείνο το μικρό τμήμα της νεολαίας που
καταφέρνει να εργάζεται (ανεργία νέων 16-24 ετών: 56,7%), να απασχολείται ευκαιριακά ή σε θέσεις χαμηλότερες των
δεξιοτήτων τους. Δυσοίωνο σενάριο,
ανησυχαστικό, εξόχως προβληματικό για τον προοδευμένο κόσμο μας. Διότι
νέος και απουσία μέλλοντος είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες στους πολιτισμούς της εξέλιξης. Στην εποχή των
multimedia, με τον τζίρο των ηλεκτρονικών αγαθών και υπηρεσιών να ξεπερνά τα
2,1 τρισ. δολάρια, στις κοινωνίες των γυαλιών-υπερυπολογιστών που βλέπουν
ολογραφικά, των 3D εκτυπωτών σπιτιών, μηχανημάτων, τροφίμων και ανθρώπινων
οργάνων, του μανδύα αορατότητας από νανοϋλικά, οι νέοι είναι βουτηγμένοι στη
μιζέρια, εξαρτημένοι από την αγία οικογένεια και τα ρουσφέτια των πολιτικών
φίλων για μια δουλίτσα. Προς τι τα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη, τα ρομπότ στους
κομήτες και η έρευνα που «τρέχει» προς τη διόρθωση ελαττωματικών γονιδίων, τις
καθολικές ασύρματες επικοινωνίες και την κβαντική τηλεμεταφορά δεδομένων.
Η «πρώτη ύλη» των νέων κοινωνιών
μαραζώνει, παγιδεύεται, ασφυκτιά, συντρίβεται από την αποκάλυψη της ουτιδανής παρουσίας της. Οι μεγαλόθυμες φιλοδοξίες της εποχής της ανάπτυξης
εξέπεσαν. Οι αγορές διευρύνθηκαν, οι κερδοσκόποι πλήθυναν, η ζωή
συρρικνώθηκε στο παρόν, ένα παρόν χωρίς βαρύτητα, που κινείται αλλά δεν
προχωρεί. Έναν κόσμο χωρίς ιδεώδες, μια αγωνία χωρίς διδασκαλία... Μήπως οι
μεγάλοι της Ευρώπης να ξανασκεφθούν ότι αυτή η ήπειρος της κοινής μας μοίρας,
όπου οι νέοι υφίστανται τις ίδιες διαδικασίες αποσύνθεσης, θα σωθεί μόνο αν τους
συνυπολογίσουν; Αν εξετάσουν το κόστος του αποκλεισμού τους από την αξιοπρεπή
εργασία, όχι μόνο το οικονομικό (αποτιμάται σε 160 δισ. ευρώ), αλλά και το
κοινωνικό – τον φόβο, την έλλειψη ελπίδας
και εμπιστοσύνης σε θεσμούς και κυβερνήσεις.
Πάντως,
προς στιγμήν, και παρά την εκπεφρασμένη ανησυχία πως η νεανική ανεργία αποτελεί
βόμβα στα θεμέλια της Ένωσης, οι νέοι δεν αποτελούν προτεραιότητα, οι
«ταχύτατες πρωτοβουλίες» αποδεικνύονται εύκολες θεωρίες και τα «μέτρα άμεσης
αποτελεσματικότητας» δύσκολη πράξη. Και αλλαγή πλεύσης δεν διαφαίνεται.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αδυνατούν να πλάσουν και να στηρίξουν το είδος εκείνο
του νέου που χρειάζονται για τη συνοχή και την ευημερία τους.
Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή
Δεν αντιστάθηκα και το έκανα κριτήριο. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ