Της Ελένης Αμαλίας Γιαννακοπούλου
Οι άξιοι πάντα ξεχωρίζουν, η
αλήθεια λάμπει, η Δικαιοσύνη στο τέλος δεσπόζει αποτελούν εκφράσεις που, όσο
περνάει ο καιρός καταλαβαίνω ότι δεν βρίσκουν καμία εφαρμογή στην πραγματικότητα,
εκφράσεις που μας γεμίζουν με την κίβδηλη ελπίδα ότι η αισιοδοξία και η πίστη
σε ένα καλύτερο αύριο μπορούν να εκπληρωθούν. Την δικαιοσύνη, όμως, την αξία
και την αλήθεια τις έχουν αντικαταστήσει βίαια η αδικία, η διαφθορά, η
δολοπλοκία, η απαξία και το ατελείωτο ψέμα, που δεν τραυματίζουν ψυχικά τον
αδικούμενο αλλά τροφοδοτούν μια υπέρογκη αυτοπεποίθηση στον αδικούντα ο οποίος
επαναπαύεται στην πεποίθηση ότι το δίκαιο του ισχυρού είναι αυτό που επικρατεί.
Δυστυχώς, ωστόσο, κανείς μας δεν μπορεί να του αποδείξει το αντίθετο.
Μπορεί κανείς να πιστεύει πως αυτήν
τη στιγμή αναφέρομαι μόνο σε φαινόμενα πολιτικής μηχανορραφίας και εξαπάτησης.
Με τεράστια, όμως, λύπη μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η αδικία, η μεγαλύτερη
ανοιχτή πληγή του άξιου ανθρώπου, έχει εξαπλωθεί σε όλες τις πτυχές της
κοινωνικής ζωής. Παρά το γεγονός ότι ένα καπιταλιστικά δομημένο σύστημα μας
υποσχόταν την αξιοκρατία και τη διατήρηση ενός συστήματος απονομής της
κοινωνικής δικαιοσύνης, όσον αφορά τουλάχιστον τις ικανότητες του κάθε ατόμου,
η κοινωνία μάς έχει πολλές φορές αποδείξει πως έχει αποτύχει να προάγει την
αξία. Κι έτσι μέρα με τη μέρα θρέφει όλο και περισσότερο το τέρας της αδικίας.
Κι αυτό το τέρας δεν απειλεί τη ζωή μας ή τη σωματική μας ακεραιότητα αλλά την
ανθρώπινή μας υπόσταση, αναγκάζοντάς μας να πάψουμε να πιστεύουμε στον άνθρωπο.
Το χειρότερο, εν τούτοις, θα
μπορούσε κανείς να πει πως είναι ότι η ίδια αυτή κοινωνία που έχει μηδενίσει
κάθε είδους αξία έχει την απαίτηση από τον άνθρωπο να είναι πιστός στην
επίπλαστη φερεγγυότητα ενός διεφθαρμένου συστήματος και στην απονομή της
Δικαιοσύνης. Πώς αυτή η κοινωνία, όμως, απαιτεί από τον σημερινό νέο την
εμπιστοσύνη; Πώς τον καλεί να εκτεθεί, να προσπαθήσει, να ρισκάρει, να θυσιάσει
την ίδια στιγμή που το αποτέλεσμα είναι προσχεδιασμένο; Πώς θα τον πείσει να
καταβάλλει προσπάθεια όταν του πουλάει ένα προκατασκευασμένο μέλλον για
δυνατότητα εξέλιξης, διάκρισης και αλλαγής; Η γυάλινη σφαίρα δείχνει ένα κενό
που ο άνθρωπος νομίζει ότι μόνος του μπορεί να συμπληρώσει αλλά αγνοεί πως η
ίδια η ύπαρξη μιας γυάλινης σφαίρας δηλώνει το αναπόδραστο, το αναπόφευκτο.
Προβάλλεται κάθε είδους αγώνας ως
ευκαιρία ανάδειξης και διάκρισης, στο τέλος, όμως, προωθείται εκείνος που ήταν
προδιαγεγραμμένο να κερδίσει. Καλλιεργείται απερίσκεπτα η ελπίδα, η αισιοδοξία
και η πίστη και στο τέλος αυτές οι ίδιες συνθλίβονται βίαια με την κατίσχυση
της αδικίας και της απαξίας.
Δεν ζητώ να σταματήσει να
καλλιεργείται η ελπίδα, όχι. Όμως με την αισιοδοξία που δεν κατόρθωσαν να μου
συντρίψουν οι άδικοι αγώνες ρητορικής στους οποίους έλαβα μέρος κάνω δημόσια
έκκληση σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, και στον εαυτό μου μαζί, να
σταματήσουμε να θρέφουμε το πελώριο τέρας της αδικίας, παύοντας όχι μόνο να
αδικούμε τους άλλους με κάθε είδους τρόπο αλλά και να παρακολουθούμε με απάθεια
την τραυματική αδικία. Κι αρχίζω την εκστρατεία με αυτό εδώ το άρθρο.
Πηγή: Protagon