Μπορεί βέβαια να γίνει η υπόθεση πως αν είναι κανείς πολύ θυμωμένος, ή τέλος πάντων όταν φοράει τη στολή της οργής, για το τελευταίο που θα νοιαστεί είναι η καλλιέπεια, η ορθή σύνταξη, η λογική αλληλουχία των λεγομένων του· ο βρασμός της ψυχής, ακόμα και αν δεν είναι απολύτως αυθεντικός αλλά έχει κι έναν βαθμό θεατρικότητας, εξατμίζει τους κανόνες. Και πάλι όμως, το «πολεμιστήριο σάλπισμα» με το οποίο το Ινστιτούτο Καταναλωτών κάλεσε τους πολίτες - αγοραστές - καταναλωτές σε μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων είναι ένα κειμήλιο μιας γλώσσας όχι απλώς ετοιμόρροπης αλλά ήδη σωριασμένης, ήδη εξαρθρωμένης συντακτικά και νοηματικά. Παραθέτω το κείμενο έτσι ακριβώς όπως δόθηκε στη δημοσιότητα με δελτία Τύπου και φέιγ βολάν και όπως αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο:
«Το ΙΝΚΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρωτοφανή στην μεταπολεμική περίοδο της Ευρώπης που φροντίσαμε όλοι να ξεχάσουμε τις θηριωδίες και τις εκατόμβες των 100δων εκατομμυρίων νεκρών από την λαίλαπα της Γερμανικής σβάστικας, που ήθελε να ενώσει τον κόσμο με την βία, για το δημοσίευμα του Focus με όρθιο το δάκτυλο της Αφροδίτης και υπότιτλοι Ελληνες κλέφτες, επειδή δεν είναι όλοι οι Ελληνες κλέφτες, αλλά μόνο μια συγκεκριμένη γνωστή ομάδα. Καλεί όλους τους πολίτες της χώρας σε μποϊκοτάζ όλων των γερμανικών προϊόντων και καταστημάτων. Ακόμα και εάν ζητήσουν συγνώμη μικρή ή μεγάλη. Η παραποίηση μορφής αγάλματος Ελληνικής ιστορίας κάλλους και πολιτισμού, της περιόδου που εκεί τρώγανε μπανάνες πάνω στα δέντρα, είναι ανεπίτρεπτο και ασυγχώρητο από τους μετά εξανθρωπισμένους».
Ακόμα και σ’ ένα τέτοιο κείμενο όπου η σύνταξη εκχωρεί τη θέση της στην πλήρη αταξία, κάποιες θέσεις, κάποιες ιδέες, είναι εμφανέστατες. Με σαφέστερη όλων την αντίληψη πως όταν εμείς εδώ (εμείς;) σμιλεύαμε Αφροδίτες και λοιπές θεότητες, αυτοί εκεί (αυτοί;) ήταν ακόμα πάνω στα δέντρα (ούτε καν σε σπηλιές) και «τρώγανε μπανάνες». Μπανάνες εκεί που τώρα βρίσκεται η Γερμανία το 2500 π.Χ.: η ιδεοληψία μπορεί να αναποδογυρίσει τη γεωγραφία, να ανακατανείμει τη χλωρίδα και την πανίδα, να επηρεάσει αναδρομικά και το κλίμα, σαν ένα ιδεολογικού τύπου «φαινόμενο του θερμοκηπίου».
Μια δεύτερη διαφαινόμενη ιδέα, δικαιωμένη από τα πράγματα, είναι ότι δεν τυγχάνουν κλέφτες όλοι οι Ελληνες, όπως δεν ήταν οπαδοί του Χίτλερ όλοι οι Γερμανοί (αν και ως προς αυτό η προκατάληψή μας εμφανίζεται «κάθετη»). Δεν θα ’ταν λοιπόν άσχημο να επιχειρήσουμε μποϊκοτάζ, πολιτικό μποϊκοτάζ, εναντίον όσων Ελλήνων ηγητόρων, με τα έργα και τις ημέρες τους, με τις παραποιήσεις στοιχείων και τη φιλοχρήματη ενδοτικότητά τους στη γερμανική Siemens (αμ πώς να μποϊκοτάρεις τα μάρκα πρώτα κι ύστερα τα ευρώ;), παρέδωσαν τη χώρα όχι μόνο στη χλεύη αλλά και στην κηδεμονία.