Φτιάχνοντας ομοιόμορφα Κινεζάκια

Στρατιωτική πειθαρχία για τους μαθητές

 

Η Τσενιί στον ελεύθερο χρόνο της ακούει τον αγαπημένο Κινέζο τραγουδιστή όλων των μαθητριών στην Κίνα, τον Τσάι Π Λινγκ. Το αγαπημένο της μάθημα είναι τα κινέζικα. Δεν διαφέρει σε τί­ποτα από τις άλλες Κινεζούλες. Και πιθανόν αυτό ήθελαν να πετύχουν και οι κινεζικές αρχές. Να δημιουργήσουν ειδικά γυμνάσια, λύκεια, στα οποία νέοι από το Θιβέτ ή άλλες περιοχές θα μυηθούν στον κινεζικό πολιτισμό, ακολουθώντας το κινεζικό εκπαιδευτικό σύστημα, σύμφωνα με το «Νιούζγουικ». Τα σχολεία δε αυτά είναι περιζήτητα στο Θιβέτ. Οι καλύτεροι Θιβετιανοί μαθητές δεν φοιτούν πλέον στη Λάσα. Κάθε χρό­νο 1.300-1.600 Θιβετιανοί μαθητές μεταφέρονται στις κεντρικές ή α­νατολικές πόλεις της Κίνας, όπου λειτουργούν αυτά τα σχολεία.

Το πρώτο άνοιξε το 1985. Η επιτυχία του ήταν τέτοια, που άνοιξαν ακόμα 40. Οι νεαροί Ουιγούροι από τη μακρινή επαρχία Χινγιάνγκ άρ­χισαν να φοιτούν σε τέτοια σχολεία από το 2000. Οι επικριτές του συστήματος εκτιμούν ότι στα σχολεία αυτά διδάσκεται μόνο ένα μάθημα. Πώς θα γίνουν οι μαθητές καλοί Κινέζοι πολίτες. Οι άλλοι όμως και κυρίως πολλοί Θιβετιανοί βλέπουν στα σχολεία αυτά την ευκαιρία να μάθουν τα παιδιά τους τη γλώσσα και τις ικανότητες με τις οποίες λει­τουργούν οι επιχειρήσεις και η κυβέρνηση στη χώρα που ζουν.

Εννοείται ότι το τίμημα δεν είναι μικρό. Τα σχολεία έχουν πειθαρχία, αυστηρό πρόγραμμα και αυστηρούς κανόνες. Εγερτήριο στις 06.30 και τέλος μαθημάτων  αργά το απόγευμα. Ακολουθούν ώρες μελέτης και λίγος ελεύθερος χρόνος. Είναι υποχρεωτική η παρακο­λούθηση του δελτίου ειδήσεων στις 19.00, όπου αφθο­νεί η κυβερνητική προπαγάνδα. Και συχνά απαγορεύε­ται η κυκλοφορία τη νύχτα. Μάλιστα, το σχολείο για τους Ουιγούρους στη Σαγκάη μοιάζει με φρούριο. Τα μέτρα ασφαλείας είναι τόσο αυστηρά, που οι συγγε­νείς των οικοτρόφων δεν μπορούν να δουν τους μαθη­τές. Η διοίκηση των σχολείων, φυσικά, αποδίδει όλα τα μέτρα στην ασφάλεια. Μάλιστα, τα μέτρα στο σχολείο των Ουιγούρων λαμβάνονται ακριβώς για την ασφά­λεια των μαθητών (σ.σ. στην επαρχία Ξινγιάνγκ δρα αυ­τονομιστικό κίνημα μουσουλμάνων Ουιγούρων. Η κυ­βέρνηση χαρακτηρίζει τους αντάρτες τρομοκράτες).

Το πιο αξιοσημείωτο όμως στα σχολεία αυτά δεν είναι ούτε η αυ­στηρότητα, ούτε η πειθαρχία, ούτε το τι διδάσκεται. Είναι το τι δεν διδάσκεται. Όλα τα μαθήματα γίνονται στην κινεζική. Τα θιβετιανά δι­δάσκονται μόνο μία φορά την εβδομάδα, για 45 λεπτά. Οι μαθητές λένε ότι η σύγχρονη Ιστορία και η θρησκεία είναι θέματα ταμπού. Όσο για το θιβετιανό πολιτισμό, αναφέρεται μόνο συμπτωματικώς σε θέματα τέχνης σχετικά με τον Βούδα ή αν τραγουδήσουν οι μα­θητές κάποιο φολκλορικό θιβετιανό τραγούδι. Αν έμεναν τα παιδιά στο Θιβέτ, θα πήγαιναν σε σχολείο όπου τα μισά μαθήματα θα γίνο­νταν στη γλώσσα τους.

Ακόμα και οι Κινέζοι παραδέχονται ότι μπορεί να μην είναι καλό για τους Θιβετιανούς να απομονώνονται τόσο από τον πολιτισμό τους. Οι απόφοιτοι των σχολείων αυτών είναι εξαιρετικοί μαθητές και καταλή­γουν σε καλές κυβερνητικές θέσεις στη Λάσα, άρα δεν έχουν ανάγκη από εντατική εκμάθηση της κινεζικής γλώσσας γιο να συμβαδίσουν με τους Κινέζους μαθητές. Αν τα σχολεία έχουν στόχο την αφομοίωση και όχι την εκπαίδευση, δεν είναι σαφές ότι το πετυχαίνουν. Μπορεί να φέρουν και αντίθετα αποτελέσματα, δημιουργώντας αντικινεζικά αι­σθήματα, που θα εκδηλωθούν μετά τη φοίτηση και δεν αποκλείεται να φτάσουν σε εξέγερση.
Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

(archive.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=07.09.2002,id=98883272

7 Σεπτ. 2002 – Φτιάχνοντας ομοιόμορφα Κινεζάκια. Επιμέλεια: ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΣ.)