ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ
(απόσπασμα)
Ο Ουµπέρτο Eκο είχε γράψει, πάνε πολλά χρόνια, πως αν κάποτε για να ανατρέψεις µια κυβέρνηση ή να καταλάβεις την εξουσία έπρεπε να κατεβάσεις τα τανκς στους δρόµους, τώρα πια «αρκεί να θέσεις υπό τον έλεγχό σου το ραδιόφωνο καιτην τηλεόραση».Ο αφορισµός έγινε κοινός τόπος τις τελευταίες δεκαετίες. Και η θλιβερή εµπειρία Μπερλουσκόνι στην ίδια την πατρίδα του Eκο, την Ιταλία, έµοιαζε να επιβεβαιώνει πλήρως το δόγµα.
Αλλά να που, µέσα σε λίγες ηµέρες, στην Τυνησία πρώτα κι έπειτα στην Αίγυπτο, τηνΥεµένη ή την Ιορδανία, αποδεικνύεται πως το να ελέγχει ένα καθεστώς τηντηλεόραση, να φιλτράρει και να λογοκρίνει τις ειδήσεις, δεν είναι πια αρκετό για την ασφάλειά του. Να που απεδείχθη ότι, από τα γιασεµιά της Τύνιδας ώς τις φλεγόµενες όχθες του Νείλου, καθεστώτα οχυρωµένα πίσω από έναν πλήρη και αυταρχικό έλεγχο των µίντια, τρίζουν, κλονίζονται και εν τέλει ανατρέπονται.
∆εν ήταν η πρώτη φορά, τα τελευταία χρόνια, που είδαµε τα νέα µέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το facebook ή το twitter, να γίνονται µέσα διακίνησης πληροφοριών ταχύτερα των «παραδοσιακών», να γίνονται οχήµατα κοινωνικήςαφύπνισης και διοργάνωσης σε χρόνους ασύλληπτα συντετµηµένους µεγάλων κινητοποιήσεων. Στο Ιράν πέρυσι είχαµε ήδη πάρει µια γεύση. Μια γεύση πήραµε κι εµείς εδώ, τον ∆εκέµβριο του 2008, όταν είδαµε την είδηση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου να µεταδίδεται από τα παραδοσιακά Μέσα όταν είχε κάνει ήδη, µεταχύτητα αστραπής, τον γύρο του ∆ιαδικτύου και των κινητών τηλεφώνων, και είχαν οργανωθεί και οι πρώτες συγκεντρώσεις διαµαρτυρίας.
Αλλά το κύµα των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσµο δίνει,για πρώτη φορά, µια πλήρη αποτύπωση της δυνατότητας αυτών των «νέων µέσων» να γίνονται οχήµατα της Ιστορίας, µε κεφαλαίο το γιώτα, τεχνολογική βάση αληθινών εξεγέρσεων. Καιαυτή είναι µια διάσταση των δραµατικών γεγονότων στη Μέση Ανατολή, που έχει οικουµενικό χαρακτήρα, ξεπερνά τον ιδιότυπο, τοπικό, εθνικό ή «αραβικό» τους χαρακτήρα. Και δεν είναι η µόνη.
Το γεγονός ότι το επίκεντρο του σεισµού βρίσκεται στις µικρές ηλικίες, από µόνο τουδεν ξαφνιάζει.Οι εξεγέρσεις ήταν πάντα νεανικές υποθέσεις. Εκείνο που ξαφνιάζει είναι ότι εκείνοι που δίνουν τον τόνο, τα συνθήµατα και τον συντονισµό των «αραβικών» εξεγέρσεων δεν είναι εκείνοι που «δεν έχουν τίποτε να χάσουν, πάρεξ τις αλυσίδες τους». Είναι τα τέκνα µιας µεσαίας τάξης που νιώθουν να εκπίπτουν κοινωνικά, να υποβαθµίζονται. Είναι τα παιδιά του Ιντερνετ και των SMS, που µιλούν την ίδια γλώσσα, συχνάζουν στους ίδιους διαδικτυακούς τόπους και µετέχουν της ίδιας παγκοσµιοποιούµενης κουλτούρας, γίνονται η εύφλεκτη ύλη που µεταδίδει αστραπιαία τη φωτιά από τη µια άκρη της Μεσογείου στην άλλη. Και αυτή είναι, επίσης, µια διάσταση των γεγονότων που δεν είναι καθόλου τοπική, ενδηµική του παγωµένου, ώς πρόσφατα, αραβικού ανθρωπο-ωκεανού.
(...)
Πηγή: εφημερίδα τα Νέα
