Είναι πρωτοφανής η έκρηξη βίας. Ο σιδηρολοστός χρησιμοποιείται με εντυπωσιακή συχνότητα για να τσακίσει κεφάλια ανύποπτων πολιτών, αντίδικων, αλλοδαπών, πανεπιστημιακών καθηγητών. Οποιος ενοχλεί, ξυλοκοπείται. Προ ημερών, άγνωστοι κρανοφόροι χτύπησαν με σιδηρολοστό καθηγητή μέσα στο γραφείο του στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, πιθανότατα επειδή δεν τους προβίβασε. Νεαρή γυναίκα έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από κουκουλοφόρους με σιδερογροθιές για άγνωστη αιτία. Ιδιοκτήτης καταστήματος δέχθηκε επίθεση με σιδηρολοστούς από ανταγωνιστές. Ανήλικος τραυματίστηκε σοβαρά, με σιδηρολοστό, από συμπατριώτη του, με τον οποίο ο κηδεμόνας του είχε διαφορές.
Ζούμε έναν αφανέρωτο πόλεμο. Μεταξύ γηγενών και παρανόμως εισερχομένων αλλοδαπών, οπαδών αντιπάλων ομάδων, αστυνομικών και δυνάμει υπόπτων, μεταξύ πολιτών. Τα αγκάθια αυτών των καθημερινών συγκρούσεων βυθίζονται βαθιά στο σώμα του έθνους. Ελλείψει δομών, λειτουργούντων θεσμών, οργάνωσης, συνοχής, παιδείας, συλλογικής συνείδησης, αξιών, οραμάτων, ο δυσαρεστημένος βιαιοπραγεί. Το μήνυμα όλο και πιο συχνά είναι «αυτοδικία». Ενα ξέσπασμα υποκειμενικής βίας, που εμφανίζεται ως μέρος της νόμιμης άμυνας. Τα περιστατικά πολλαπλασιάζονται, όμως εμείς μένουμε άπραγοι να φρικιούμε, να κινδυνολογούμε ή να «πενθούμε» για την εικόνα διάλυσης της χώρας. Στην πράξη απλά προσπερνάμε όσους υποθάλπουν τη διαρκή άρνηση, τον αποκλεισμό του διαλόγου, τα ουρλιαχτά αντί για τις γόνιμες αντιρρήσεις...
Σ’ ένα σύστημα το οποίο τρέφεται με τις αρνήσεις και τα αδιέξοδα που γεννάει, όπου η απόκλιση ανάμεσα στη ζωή των ανθρώπων και αυτό που πράττουν οι κυβερνήσεις ή αρνούνται να πράξουν διευρύνεται, σε έναν μηχανισμό απαξιωμένο, υπό διαρκή αμφισβήτηση, με μοναδική στόχευση την «επισκευή» των οικονομικών δεικτών, οι παραβιάσεις των κοινωνικών όρων και οι υπερβάσεις των ορίων απ’ όλες τις πλευρές έρχονται ως φυσική συνέπεια. Κοινωνικός έλεγχος, κοινωνική πρόνοια, αλληλοσεβασμός, ίσες ευκαιρίες, καθαρές συναλλαγές αποτελούν ψιλά γράμματα. Μένουν τα προβλήματα, να διογκώνονται ανεξέλεγκτα. Ανεργία, λυσσαλέα μάχη για την προστασία των προνομίων, ορδές λαθραίων στα «υπόγεια» της κοινωνίας να τροποποιούν δραματικά την καθημερινότητα στις γειτονιές, γενικευμένη ανασφάλεια, σύγχυση. Δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που έρχεται. Δεν γνωρίζουμε αν ζούμε στο λυκόφως ή την αυγή. Και από παντού φωνές να προαναγγέλλουν καταστροφές, επιτείνοντας το αίσθημα αδιεξόδου, απόγνωσης, οργής.
Ωστόσο, κανένα αίτημα δεν υποβάλλεται με αίμα. Ο όποιος αγώνας είναι για τη ζωή, την ευημερία, όχι για την οδύνη, τον θάνατο. Η κουλτούρα της βίας ωθεί σε πράξεις φλογισμένες και ακραίες, στον τρόμο, το ανάθεμα, την απέχθεια, την απάρνηση, το φανατισμό, την εξαχρείωση των ψυχών. Σε λογικές που δεν έθεσαν ποτέ ένα άμεσο τέλος στην κακή κοινωνική κατάσταση, αλλά γέννησαν φρικαλεότητες. Οι πολλές μικρές συρράξεις στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας είναι εδώ. Ποιος θα τοποθετήσει τι στον αντίποδα της βαρβαρότητας; Ποιος θα «παγώσει» τις θερμές εστίες; Ποιος θα καθαρίσει την κόπρο; Με τι μέτρα και τι κόστος; Η αστυνομία δεν αρκεί. Χρειάζεται κράτος, σχέδιο, στόχευση, συνεργασίες, ανάληψη ευθυνών. Χρειάζονται δάσκαλοι, οραματιστές, ψύχραιμες φωνές, νέοι στόχοι, νέες αξίες, ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα, που θα τονώσει ό, τι υπαινίσσεται υγιή ύπαρξη, πνοή ζωής. Που θα στοχεύσει όχι στη ρήξη αλλά στη σύγκλιση.
Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή
