Tου Παντελή Μπουκάλα
Μια χαρά σφαζόμαστε εμείς, μεταφορικά και κυριολεκτικά, για μια φανέλα κόκκινη, πράσινη, κίτρινη, κιτρινόμαυρη, ασπρόμαυρη, κυανέρυθρη. Μια χαρά σφαζόμαστε εδώ για τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ, στη Σερβία για τον Ερυθρό Αστέρα και την Παρτιζάν, στη Σκωτία για τη Ρέιντζερς και τη Σέλτικ, στην Αργεντινή για τη Ρίβερ Πλέιτ και την Μπόκα Τζούνιορς, στον κόσμο όλο. Και μια χαρά, μια τεράστια χαρά γεύεται η κυβέρνησή μας, όπως κάθε κυβέρνηση στον κόσμο όλο, όταν εμείς σφαζόμαστε, όταν ξοδεύουμε τις λέξεις, τα συνθήματα, τον θυμό, τα όνειρά μας για μια φανέλα, που όσο πιο γεμάτη φαίνεται τόσο πιο αδειανή είναι.
Κάποιοι φίλαθλοι (οπαδοί δηλαδή, το «φίλαθλος» είναι ένας ευφημισμός που δεν βρίσκει εισιτήριο για να μπει σε κανένα γήπεδο) μπορεί να προσέρχονται με τα αγνότερα αισθήματα, με εκείνη την παιδική αθωότητα που τους οδήγησε κάποτε στην πλήρη ταύτιση με μια ομάδα. Γύρω τους όμως, γύρω μας, στήνεται μια τεράστια εμποροπανήγυρη άφθονου χρήματος και σκληρής εξουσίας. Αν οι ομάδες ήταν στημένες απλώς σαν επιχειρήσεις, θα είχαν όρια στη δραστηριότητά τους, θα νοιάζονταν για τη νομιμότητά τους, θα κινδύνευαν ακόμα και να κλείσουν αν δεν περπατούσαν. Αλλά οι ομάδες συγκροτούνται σαν θρησκείες, όπως το ακούμε και στα συνθήματα των πιστών τους, των φανατικών («ΠΑΟ-θρησκεία», «Θρύλε Θεέ μου» κ. ο. κ.). Φανατικοί, θεόληπτοι δηλαδή, μας πληροφορούν τα λεξικά, ονομάστηκαν οι ιερείς της Ίσιδας και της Κυβέλης, που μέσα στο ιερό, το fanum, έπεφταν σε έκσταση και στο παραλήρημά τους πλήγωναν το ίδιο τους το σώμα, περίπου σαν τους αυτομαστιγωνόμενους χριστιανούς του Μεσαίωνα.
Ιερείς έχουμε και σήμερα. Με άλλο όνομα. Είναι οι πρόεδροι των ομάδων (οι αποκλειστικοί διαχειριστές της «ιδέας»), οι μεγαλοπαράγοντες, οι εκδότες αθλητικών φύλλων που μες στην κερδοσκοπική προπαγανδιστική τους μέθη εξαντλούν το λεξιλόγιο και την εικονογραφία της χυδαιότητας, οι αγριεμένοι μπλογκίστες, οι λοχαγοί της μιας ή της άλλης «θύρας». Εχουμε δηλαδή αρχιερείς, μητροπολίτες, ιεροκήρυκες και απλούς διακόνους. Κι έχουμε βέβαια και το πλήρωμα των πιστών, οι οποίοι, αντιστρέφοντας τα πράγματα, δεν πληγώνουν πια το δικό τους σώμα, αλλά των αντιπάλων.
Η σύγκρουση ομάδων είναι σύγκρουση θρησκειών, θεσμοθετημένη υπό τη μορφή πρωταθλήματος. Μόνο που εδώ δεν χωρούν διαθρησκειακοί διάλογοι. Ισως περισσότερο απ’ όλους το κατανοούν αυτό όσοι θέλουν να πιστεύουν ότι κάπως κρατούν το μέτρο, συνειδητοποιούν όμως ότι πέφτουν σε καβγά ακόμα και με τον κολλητό τους για ένα οφσάιντ ή ένα πέναλτι, δηλαδή για κάτι που γρήγορα αποδεικνύεται λιγότερο και από το τίποτα. Ορκίζονται τότε ότι θα πάρουν τις αποστάσεις τους, ωστόσο στο επόμενο ντέρμπι ξαναπαθιάζονται και ξανααρρωσταίνουν. Γιατί η μπάλα είναι στρογγυλή. Και την τετράγωνη λογική δεν την ανέχεται.
Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή
