(Πηγή:www.unhcr.gr/partners/womenREF_flyer)
Με τα νύχια της βαμμένα στο γαλανό του πάγου, με το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελό της και τα σχεδόν άψογα αμερικάνικα αγγλικά της, η 20χρονη Φαρία θέτει σε αμφισβήτηση τα περισσότερα στερεότυπα για τις Αφγανές. Όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την πόλη της, η ίδια και η οικογένειά της κατέφυγαν στο Πακιστάν, όπου ήδη βρίσκονταν εξόριστοι εκατομμύρια άλλοι ξεριζωμένοι Αφγανοί. Οι πρόσφυγες συχνά χάνουν τα πάντα, ένα όμως από τα ειρωνικά στοιχεία της Αφγανικής κρίσης είναι ότι τεράστιος αριθμός κοριτσιών κατάφεραν να λάβουν στο εξωτερικό –κυρίως στο Πακιστάν και το Ιράν– τη μόρφωση που θα στερούνταν στην πατρίδα τους. Η Φαρία, για παράδειγμα, έχει γραφτεί σε ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα πληροφορικής, ενώ παράλληλα σπουδάζει γιατρός στο Αφγανικό Πανεπιστήμιο της πόλης Πεσαβάρ στο Πακιστάν. ΄Οσο διαρκούσε το καθεστώς των Ταλιμπάν, κάποιοι λίγοι μαθητές στο εσωτερικό του Αφγανιστάν παρακολουθούσαν κρυφά μαθήματα σε υπόγειες αίθουσες διδασκαλίας. Τώρα, όμως, οι νέοι συρρέουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα σχολεία που άνοιξαν. «Δεν έχουμε καθίσματα, δεν έχουμε βιβλία και οι καθηγητές δεν έχουν μισθό», είπε η 16χρονη Χαλίντα, μαθήτρια στην Καμπούλ, «όμως είναι σπουδαίο να μορφώνεσαι». Πολλές παραδοσιακές αγροτικές οικογένειες ήταν αντίθετες στο να πηγαίνουν οι κόρες τους σχολείο, όμως ακόμα και αυτή η παγιωμένη στάση ίσως πλέον να αλλάζει, καθώς οι δημογέροντες στα χωριά απαιτούν σχολεία για τα αγόρια – και τα κορίτσια. «Οι αγράμματοι άνθρωποι είναι σαν τυφλοί», είπε μια έφηβη. «Ελπίζω ότι οι άνθρωποι (στο Αφγανιστάν) δεν θα νιώθουν σαν τυφλοί για πολύ ακόμα».
Με τα νύχια της βαμμένα στο γαλανό του πάγου, με το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελό της και τα σχεδόν άψογα αμερικάνικα αγγλικά της, η 20χρονη Φαρία θέτει σε αμφισβήτηση τα περισσότερα στερεότυπα για τις Αφγανές. Όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την πόλη της, η ίδια και η οικογένειά της κατέφυγαν στο Πακιστάν, όπου ήδη βρίσκονταν εξόριστοι εκατομμύρια άλλοι ξεριζωμένοι Αφγανοί.
