( Όταν η αγάπη για την τέχνη και τον πολιτισμό, ή η ανάγκη να μοιραστούμε την αγωνία μας νικούν την εσωστρέφεια που γεννά η οικονομική κρίση)
Aν ανατρέξετε στις ατζέντες με τα όσα συμβαίνουν κάθε ημέρα στην Αθήνα δεν θα το πιστεύετε. Οργασμός εκδηλώσεων. Κάτι το απίστευτο. Οχι μόνο τα συνηθισμένα, εκθέσεις, θέατρα, διαλέξεις. Κι από αυτά φυσικά (σε μεγαλύτερες ποσότητες από το «κανονικό») μαζί με ένα πλήθος ετερόκλητων δράσεων και κοινό σημείο αναφοράς το κέντρο της Αθήνας. Χρόνο και κέφι να έχει κανείς!
Οι απορίες άλλων εποχών ηχούν ήδη ξεπερασμένες. «Πού βρίσκουν την όρεξη με όσα γίνονται;», «πού βρίσκονται χρήματα για πολιτισμό σε αυτές τις συνθήκες;»... Μέσα από αυτήν την σχεδόν υστερική παραγωγή γεγονότων εκφράζεται μια τεράστια αγωνία.
Αν προσπαθήσουμε να απομονώσουμε την ουσία από κατά τεκμήριο αξιόλογες προσπάθειες θα δούμε ότι ο κοινός παρονομαστής είναι λιγότερο η αγάπη για τον πολιτισμό και η διάθεση να προσφέρει κανείς μέσα σε ένα περιβάλλον αποθαρρυντικό και δυσοίωνο. Οχι πως δεν υπάρχουν, ούτε θέλω να υποτιμήσω πιο συμβατικές παραμέτρους. Αλλά σήμερα, όσο συνειδητοποιούνται οι διαστάσεις των ανακατατάξεων και το μέγεθος της αβεβαιότητας, η πρώτη ανάγκη που κινητοποιεί είναι κάτι διαφορετικό: είναι η ανάγκη να μοιραστούμε τις αγωνίες μας μαζί με άλλους, τρίτους, πιθανότατα εντελώς άγνωστους σε μας πριν από λίγες μέρες, πριν από λίγες ώρες ακόμα. Υπάρχει κάτι βαθιά υπαρξιακό σε αυτήν την αγωνία, η φυσική παρουσία του καθένα που εγκαταλείπει την τηλεόραση για να παρακολουθήσει κάτι που γίνεται στο κέντρο της πόλης του έχει πια άλλες υποδηλώσεις, λουσμένες σε ένα πολύ διαφορετικό φως.
Χωρίς τις εσωτερικές δονήσεις που φέρνει η κρίση ελάχιστα απ’ όσα βλέπετε να συμβαίνουν σήμερα θα μπορούσαν να γίνουν. Ανακαλύπτουμε έτσι ότι πολλές από τις όμορφες πρωτοβουλίες αυτών των δύσκολων ημερών, όπως για παράδειγμα η αυριανή ποδηλατοδιαδρομή μπροστά από αρχιτεκτονικά τοπόσημα της Αθήνας, θα φέρει μαζί 200 ή 300 ανθρώπους χωρίς αυτό να στοιχίσει ούτε μισό ευρώ. Και πόσα άλλα τέτοια έχουμε δει τους τελευταίους μήνες.
Αυτή είναι και η απάντηση στην εύλογη απορία όσων αναρωτιούνται πώς και με ποια χρήματα διοργανώνονται όλα αυτά. Η ανάγκη και η αγωνία καλλιεργούν μια νέα κουλτούρα συνέργειας και θετικής δράσης. Είναι ένα φως που τώρα το βλέπουμε καθαρά.
Δημήτρης Ρηγοπουλος, Εφημερίδα Καθημερινή
