Τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο
09/02/2012
Εμπιστεύονται περισσότερο, όχι αυτό που θα ακούσουν φευγαλέα από την τηλεόρασή τους αλλά αυτό που θα διαβάσουν μέσα σε ένα site ή κάποιο blog επώνυμο ή ανώνυμο και ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες που διαθέτει ο κάθε ένας, ή την κουλτούρα, τη γνώση και τον πολιτισμό, πιστεύει ή δεν πιστεύει αυτό που διαβάζει στην οθόνη του υπολογιστή του.
Η τηλεόραση το ισχυρότερο επικοινωνιακό μέσο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, όπου δεν είναι σοβαρή και δεν σέβεται τον μέσο τηλεθεατή, παραδίδει σταδιακά ζωτικό χώρο στις νέες μορφές επικοινωνίας διαδραστικές ή αμφίδρομες όπως είναι σήμερα το διαδίκτυο.
Δυστυχώς όμως για άλλη μια φορά ό,τι ξεκίνησε στην χώρα μας ξεκίνησε λάθος. Όπως στα ιδιωτικά ΜΜΕ το 1989 που μέσα σε ένα βράδυ άνοιξαν και επέβαλαν στρεβλά στους τηλεθεατές έναν συγκεκριμένο τρόπο παρακολούθησης με αποτέλεσμα σήμερα τόσα χρόνια και μετά να προκαλούν σοκ και δέος, έτσι και σε ορισμένα όχι τα περισσότερα ευτυχώς διαδικτυακά μέσα δημιουργήθηκαν προφανώς για να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς. Προσωπικές φιλοδοξίες, συναλλαγές παντός είδους, ποικίλες δραστηριότητες, πίεση για άνομες στοχεύσεις κ.ο.κ. Υπάρχουν βεβαίως και τα σοβαρά ενημερωτικά, γνώμης, εξειδικευμένα.
Πραγματικά αν το καλοσκεφτεί κανείς αυτό, λίγα είναι τα διαδικτυακά μέσα που προσφέρουν πραγματική ενημέρωση και γνώση. Επαγγελματισμό και υπευθυνότητα. Που έχουν υπογραφή και πρόσωπο στο φως, που δεν λειτουργούν στο σκοτάδι. Η πολιτεία είχε μια ευκαιρία να ρυθμίσει κατά το δικαιότερο αυτό τον νέο τρόπο ενημέρωσης που προσφέρουν τα διαδικτυακά μέσα. Τα πρώτα σε επισκεψιμότητα τέτοια μέσα δεν είναι και απαραίτητα τα πιο έγκυρα. Και συνήθως όχι τα πιο αθώα ή που διαθέτουν άλλοθι για τις υποτιθέμενες καλές τους προθέσεις. Δεν έβαλε κανόνες, όπως δεν μπήκαν και στην τηλεόραση κανόνες.
Εμείς οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι αυτολογοκριθήκαμε κάνοντας πως έχουμε αριστερή σκέψη δεν θελήσαμε να πιέσουμε και να ζητήσουμε από μόνοι μας να μπούνε κανόνες που εν τέλει εμάς τους ίδιους θα διασφάλιζαν. Όσοι τόλμησαν κάτι τέτοιο, περίπου, τους έστησαν στα πέντε μέτρα. Τους είπαν συντηρητικούς, δεξιούς, μικρόνοους. Προσωπικά δεν θέλησα ποτέ να επιβάλω το ένα ή το άλλο. Τελευταία όμως διαπιστώνοντας τη δύναμη του διαδικτύου, διαπίστωσα το εξής: πως ο καθένας ό,τι θέλει γράφει, ό,τι θέλει κάνει post, ο,τι θέλει κάνει γενικώς, έχοντας απίστευτη ελευθερία και εξουσία του γραπτού λόγου την οποία δεν μπορεί αλλού πουθενά να βρει. Το κάνει με την ίδια ευκολία, επώνυμα ή ανώνυμα βγάζοντας από τα βάθη της ψυχής του διάφορα απωθημένα.
Πού θέλω να καταλήξω. Για να μην γίνουμε σε μερικά χρόνια παθητικοί θεατές του διαδικτύου όπως είμαστε ως τηλεθεατές, πρέπει επιτέλους να διακρίνουμε πού παρέχεται η σωστή γνώση, η αντικειμενική πληροφόρηση, η ανόθευτη και άδολη ενημέρωση (αν υπάρχει) ώστε αυτό που λέγεται από τον οποιονδήποτε να ισχύει και να μην είναι απλώς λόγια του αέρα όπως γίνεται μέχρι τώρα. Θα τα καταφέρουμε;
Πηγή: Protagon
