Θέματα Πανελλαδικών εξετάσεων ΕΠΑΛ 2019

Δύσκολο θα χαρακτήριζα το μη λογοτεχνικό κείμενο (του Καμύ), που τέθηκε φέτος στις εξετάσεις των ΕΠΑΛ. Οι ασκήσεις στο πλαίσιο αυτών που διδάσκονται στο σχολείο. Το θέμα (Τέχνη) πάντα ενδιαφέρον, αλλά...

ΠΑΝΕΛΛΑ∆ΙΚΕΣ  ΕΠΑΛ  2019

Α. ΜΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Εισαγωγικό Σημείωμα

Ο Α. Καμύ το 1957 κερδίζει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στην ομιλία του στην Aκαδημία της Σουηδίας αναφέρεται στην Τέχνη και στον κοινωνικό ρόλο  του καλλιτέχνη.

[...] Προσωπικά, μου είναι αδύνατον να ζήσω χωρίς την τέχνη μου. Αλλά ουδέποτε την έβαλα πάνω απ’ όλα. Αντιθέτως, μου είναι απαραίτητη γιατί συνυπάρχει με τον καθένα και μου επιτρέπει να ζω, έτσι όπως είμαι, στο ίδιο επίπεδο με όλους. Η τέχνη δεν είναι για μένα μια απόλαυση μοναχική. Είναι ένα μέσο για να αγγίζω τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, προσφέροντάς τους μια προνομιακή εικόνα για τους κοινούς πόνους και τις χαρές. Εξαναγκάζει, λοιπόν, τον καλλιτέχνη να μην απομονωθεί και του επιβάλλει την πιο ταπεινή και οικουμενική αλήθεια. Και αυτός που συχνά επιλέγει τη μοίρα του καλλιτέχνη επειδή αισθάνεται διαφορετικός, πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι δεν θα τονώσει την τέχνη και τη διαφορετικότητά του παρά μόνον αποδεχόμενος την ομοιότητά του με όλο τον κόσμο.

Ο καλλιτέχνης διαπλάθεται μέσα σ’ ένα αδιάκοπο πηγαινέλα από το εγώ του στους άλλους, στο μεταίχμιο1 μεταξύ της αναγκαίας γι’ αυτόν ομορφιάς και της κοινότητας από την οποία αδυνατεί να αποσπαστεί. Γι’ αυτό τον λόγο οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτε και υποχρεώνουν εαυτούς να κατανοούν αντί να κρίνουν. Κι αν πρέπει να πάρουν το μέρος κάποιου σε αυτόν τον κόσμο, δεν μπορούν παρά να ταχθούν υπέρ μιας κοινωνίας όπου, σύμφωνα με την ιστορική ρήση του Νίτσε2 , δεν θα κυριαρχεί πλέον ο κριτής αλλά ο δημιουργός, είτε είναι εργάτης είτε διανοούμενος.

[...] Ο καλλιτέχνης μπορεί να ξαναβρεί το αίσθημα μιας ζωντανής κοινωνίας που θα τον δικαιώσει με μόνη προϋπόθεση να αποδεχτεί, όσο του είναι δυνατόν, τη διπλή υποχρέωση που προσδίδει αξία στο έργο του: να ταχθεί στην υπηρεσία της αλήθειας και της ελευθερίας. Εφόσον, προορισμός του είναι να συνενώσει τον μεγαλύτερο δυνατόν αριθμό ανθρώπων, αδυνατεί να συμβιβαστεί με το ψεύδος και τη δουλεία που, όπου βασιλεύουν, πολλαπλασιάζουν τη μοναξιά. Όποιες κι αν είναι οι προσωπικές μας αναπηρίες, το μεγαλείο της δουλειάς μας θα ριζώσει μόνο αν αναλάβουμε μια δέσμευση διττή3  , που δύσκολα τηρείται: την άρνηση του ψεύδους για  ό,τι γνωρίζουμε και την αντίσταση στην καταπίεση.

(Αλμπέρ Καμύ, «Ο Καλλιτέχνης και η Εποχή του. Ομιλίες στη Σουηδία», εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2011, απόσπασμα, σελ. 26-28, διασκευή)

1 _{μεταίχμιο: το διαχωριστικό σημείο ανάμεσα σε δύο αντίθετες καταστάσεις}

2 _{Νίτσε: Γερμανός φιλόσοφος}

 3 _{διττή: διπλή}

∆ΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

1^η δραστηριότητα
Α1. «Προσωπικά ... είτε διανοούμενος»: Παρουσιάστε περιληπτικά στην τάξη σας το περιεχόμενο του συγκεκριμένου αποσπάσματος του κειμένου. (60-80 λέξεις)
Μονάδες 15

2^η δραστηριότητα Α2. αντιθέτως, λοιπόν, γι’ αυτό τον λόγο, εφόσον: Ποιος είναι ο ρόλος της κάθε διαρθρωτικής λέξης/φράσης στη συνοχή του κειμένου;

Μονάδες 4

Α3. Να δώσετε έναν τίτλο στο κείμενο.

Μονάδες 3

Α4. α) ουδέποτε, επιτρέπει, αδυνατεί, δέσμευση: Να γράψετε ένα αντώνυμο για κάθε μία από τις παραπάνω λέξεις. (μον. 4)

β) περιφρονούν, υποχρέωση: Για κάθε μία από τις παραπάνω λέξεις του κειμένου να δημιουργήσετε μία πρόταση που θα φανερώνει τη σημασία τους. (μον. 4)

Μονάδες 8

3^η δραστηριότητα Α5. Σε μία σύντομη ομιλία σας στη Βουλή των Εφήβων να προτείνετε τρόπους με τους οποίους το σύγχρονο σχολείο θα αναλάβει καθοριστικό ρόλο στην πρόοδο της τέχνης και του πολιτισμού. (200-250 λέξεις)

Μονάδες 20

Β. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

 Εισαγωγικό Σημείωμα

Η Alda Merini είναι Ιταλίδα ποιήτρια και το 1996 προτάθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία για το βραβείο Νόμπελ στη Λογοτεχνία.

        [Ένα ποίημα δυο ερμηνείες]

∆εν έχω ανάγκη από χρήματα.

 Έχω ανάγκη από αισθήματα,

 από λέξεις, από λέξεις σοφά διαλεγμένες,

από λουλούδια που τα λένε σκέψεις,

 από ρόδα που τα λένε παρουσίες,

 από όνειρα που κατοικούν τα δέντρα,

από τραγούδια που κάνουν τ’ αγάλματα να χορεύουν,

από άστρα που ψιθυρίζουν στ’ αυτί των εραστών.

 Έχω ανάγκη από ποίηση,

 εκείνη τη μαγεία που καίει το βάρος των λέξεων,

 που ξυπνά τις συγκινήσεις και φέρνει καινούργια χρώματα.

Alda Merini, Μετάφραση: Ευαγγελία Πολύμου,https://bibliotheque.gr/article/67424.


∆ΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

1^η δραστηριότητα

Β1. Σε μία παράγραφο 50–60 λέξεων να καταγράψετε ποιες είναι οι προσδοκίες της ποιήτριας. Τεκμηριώστε την απάντησή σας με στοιχεία του ποιήματος.

Μονάδες 15

2^η δραστηριότητα

 Β2. α) Να εντοπίσετε και να καταγράψετε τρεις προσωποποιήσεις που υπάρχουν στο ποίημα.

(μον. 6) Τι πετυχαίνει με τη χρήση τους η ποιήτρια; (μον. 1)

β) Η φράση «έχω ανάγκη» επαναλαμβάνεται στο ποίημα. Να ερμηνεύσετε τη λειτουργία της επανάληψης ως προς το νόημα του κειμένου. (μον. 8)

Μονάδες 15

3^η δραστηριότητα

 Β3. Η ποιήτρια δηλώνει ότι έχει ανάγκη την ποίηση. Εσείς, στη ζωή σας, κατά πόσο έχετε ανάγκη

από κάποια μορφή τέχνης (μουσική, ζωγραφική, θέατρο, λογοτεχνία κ.λπ.); Σε ένα κείμενο 100-150 λέξεων να αναπτύξετε την άποψή σας.

Μονάδες 20

Τα θέματα όλων των ετών σε ΕΠΑΛ και ΓΕΛ μπορείτε να τα δείτε συγκεντρωμένα ΕΔΩ

Η διάσημη εικαστικός Κάντι Τσανγκ στη Στέγη με το σχολείο του μέλλοντος

Τι θα ήθελες να έχεις διδαχθεί όταν πήγαινες σχολείο;

Έχοντας πειράξει ό,τι νοείται ως δημόσιος χώρος, από το Χονγκ Κονγκ έως το Λας Βέγκας, η διάσημη εικαστικός Κάντι Τσανγκ έρχεται στην Αθήνα με τρεις εγκαταστάσεις της. Η πρώτη εγκατάσταση της εικαστικού, που απαντά καταφατικά στο ερώτημα αν η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 8 Φεβρουαρίου.

Το School of the Future (Σχολείο του Μέλλοντος) κάνει τα μαθητικά μας όνειρα πραγματικότητα: μια διαφορετική ερμηνεία της σχολικής αίθουσας, χωρίς δασκάλους, βιβλία και μαθητές. Οι επισκέπτες βρίσκονται σε ένα χώρο με μια σχολική έδρα στο βάθος, περικυκλωμένη από χίλια μεγάλα κόκκινα μπαλόνια. 

Καλούνται να σημειώσουν σε ένα σημειωματάριο πάνω στην έδρα το δικό τους μάθημα ζωής. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, οι επισκέπτες γίνονται ταυτόχρονα δάσκαλοι και μαθητές: μπορούν να διδάξουν, αλλά και να διδαχτούν, συμμετέχοντας σε ένα μεγάλο σχολείο συλλογικής εμπειρίας, όπου την κοινή εγκυκλοπαίδεια γνώσεων διαμορφώνουν οι ατομικές τους εμπειρίες.

Το School of the Future είναι μια συναρπαστική εκθεσιακή εμπειρία, που διερευνά το ρόλο του σχολείου στη διαμόρφωση των αξιών μας. H εγκατάσταση της Τσανγκ περιλαμβάνει πάνω από 1.000 μπαλόνια, που προσφέρονται στους επισκέπτες για να διοχετεύσουν την παιδικότητά τους και να παίξουν, καθώς και μια κεντρική ράμπα που οδηγεί σε μια σχολική έδρα εποχής και μοιράζονταν το τι θα ήθελαν να είχαν διδαχθεί όταν πήγαιναν σχολείο.

Χιλιάδες απαντήσεις καταγράφηκαν στις προηγούμενες παρουσιάσεις της έκθεσης, οι οποίες αποκάλυψαν ένα ευρύ φάσμα τόσο πρακτικής όσο και συναισθηματικής σοφίας: το πώς να είσαι ο εαυτός σου, την αξία του ταξιδιού, το πώς να μη φοβάσαι τις κατσαρίδες και τις χοντράδες, τα ισπανικά, το πώς να κάνεις προϋπολογισμό, την υπομονή και καλοσύνη, το πώς να περνάς καλά και πάλι χωρίς την τεχνολογία, το πώς να μην επιτρέψεις ποτέ ξανά σε κάποιον να σου πει ότι δεν ήσουν καλός/-ή σε κάτι που αγαπάς με πάθος, το να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο, το πώς να αγαπάς και να κάνεις καλές επιλογές, τις διαφορετικές κουλτούρες, το πώς να αλλάζεις σκασμένο λάστιχο, τη συμπονετική ζωή και το πώς να διαχειρίζεσαι το άγχος και την υπαρξιακή κρίση. Το εγχείρημα επιδιώκει εκ νέου μεθόδους έναρξης προσιτών και συμμετοχικών δημόσιων συζητήσεων για τους πολιτικούς θεσμούς και τα μαθήματα ζωής.

Στο χώρο της έκθεσης οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν βίντεο της Κάντι Τσανγκ, όπου η ίδια μιλά για την αξία των δημοσίων χώρων στην κατανόηση της έννοιας της κοινότητας αλλά και της ίδιας της ζωής μας.

Με καταγωγή από την Ταϊβάν, τόπο γέννησης το Πίτσμπουργκ και μόνιμη κατοικία της τη Νέα Ορλεάνη, η Κάντι Τσανγκ κουβαλά στο DNA της διαφορετικές κουλτούρες, αλλά μονάχα μία εμμονή: της αρέσει να πειράζει το δημόσιο χώρο, σαν να στήνει στο κέντρο της πόλης ένα υβριδικό επιτραπέζιο παιχνίδι μαζικής συμμετοχής. 

Σε αυτό το εικαστικό modus vivendi, όπου η τέχνη φλερτάρει με τον ακτιβισμό, οι μεγάλης κλίμακας διαδραστικές εγκαταστάσεις της Τσανγκ αφενός θολώνουν τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, αφετέρου δίνουν την ευκαιρία στους περαστικούς να συμμετάσχουν αυθόρμητα σε αυτές, να προβληματιστούν και, τελικά, να τις χρησιμοποιήσουν ως όχημα για την επανάκτηση του χώρου γύρω και εντός τους.

H Όπρα Γουίνφρεϊ, έχει δηλώσει για την Κάντυ Τσανγκ: «Μέσα από μια σειρά μεγάλης κλίμακας πρότζεκτ, που συνδυάζουν την εικαστική εγκατάσταση με τον ακτιβισμό, η Τσανγκ ενθαρρύνει τον κόσμο να αλληλεπιδράσει με το δημόσιο χώρο για να ακουστεί η φωνή του».

Τον Μάιο θα ακολουθήσουν οι εγκαταστάσεις της:

Before I die 
Το 2011, η Κάντι Τσανγκ ξεκίνησε αυτό το installation ως τοπικό πείραμα σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι της γειτονιάς της, στη Νέα Ορλεάνη. Κατέλαβε κυριολεκτικά το κτίριο, βάφοντας τους εξωτερικούς τοίχους του στα χρώματα του σχολικού μαυροπίνακα, όπου με λευκά stencil γράμματα έγραψε πολλές φορές τη φράση «Πριν πεθάνω, θέλω να…». Οι περαστικοί καλούνταν να αποτελειώσουν τη φράση, γράφοντας με κιμωλία τις μελλοντικές επιθυμίες τους.
Αυτή είναι και η πιο διάσημη εικαστική εγκατάστασή της, στην οποία η τέχνη συναντά τον κοινωνικό διάλογο και την ανανέωση του αστικού χώρου. Περισσότεροι από χίλιοι τοίχοι «Πριν πεθάνω» έχουν δημιουργηθεί σε 70 και πλέον χώρες, ανάμεσά τους στο Καζακστάν, το Ιράκ, την Αϊτή, την Κίνα, την Ουκρανία, την Πορτογαλία, την Ιαπωνία, τη Δανία, την Αργεντινή και τη Νότια Αφρική.

Confessions 
Οι ανώνυμες και μυστικές εξομολογήσεις που έχουν γραφτεί σε έναν ιδιωτικό θάλαμο, πάνω σε μικρά ξύλινα πλακίδια, αναρτώνται στο δημόσιο χώρο, σε ένα πολύπτυχο εξομολογητήριο. Οι ατομικές εξομολογήσεις του καθενός δημιουργούν ένα ιδιότυπο installation –σαν τοίχο προσευχής– και υπενθυμίζουν πως δεν είμαστε μόνοι.

Πληροφορίες 
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
Πληροφορίες – κρατήσεις: 210 900 5 800
8 Φεβρουαρίου έως 6 Μαρτίου 2016
Εκθεσιακός χώρος -1

Ωράριο λειτουργίας: 
Καθημερινά 12:00 – 21:00 

Πηγή: http://www.in.gr/entertainment/art/exhibitions/article/?aid=1500054007

Η ιδέα δεν έχει ιδιοκτησία

ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ

Ειπώθηκε για τον φετινό νικητή του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision, τον Σουηδό Zelmerlöw, ότι το τραγούδι του είναι κλεμμένο, αφού οι γνώστες θεωρούν ότι υπάρχουν απίστευτες ομοιότητες στα μουσικά μοτίβα με άλλο παλαιότερο.

Κάτι αντίστοιχο είχε ειπωθεί και πριν από λίγα χρόνια για τον βραβευμένο στις Κάννες Ελληνα σκηνοθέτη Γιώργο Λάνθιμο. Οτι η ταινία που τον έκανε ευρύτερα γνωστό και έκανε αναγνωρίσιμο το προσωπικό του στυλ, «Ο Κυνόδοντας», ήταν αντιγραφή μιας παλαιότερης μεξικανικής. Το κοινό μάλλον γύρισε την πλάτη, και η σκόνη κατακάθισε...

Δεν είναι η πρώτη φορά που κατηγορούνται καλλιτέχνες ότι το έργο τους είναι αντιγραφή κάποιων άλλων, παλαιότερων ή κλασικών. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς στο ξεκίνημα της καριέρας του ή στην απόλαυση μιας μεγάλης επιτυχίας για να δεχθεί την επίθεση. Το έχουν υποστεί και ήδη φτασμένοι καλλιτέχνες. Αλλά επειδή αρχίζει και γίνεται κακόγουστο και νοσηρό το όλο θέμα, ας βάλουμε κάτω, απλώς, τη λογική. Την κοινή λογική.

Ότι οι καλλιτέχνες, όπως και όλοι οι άνθρωποι, κουβαλούν εικόνες, ακούσματα, ιδέες, που κάποια στιγμή μπορεί να είδαν στην αυθεντική πρώτη πρόταση, ή να το είδαν κάπου παραλλαγμένο. Αφού έτσι κι αλλιώς όλα περπατούν, όλα κινούνται, όλα επιδρούν σε μιαν άλλη δημιουργία, σ’ έναν άλλο δημιουργό.

Μα μήπως συμβαίνει μόνο στα έργα τέχνης αυτή η διαδικασία; Μήπως δεν συμβαίνει και σε καθημερινές κινήσεις, συμπεριφορές, στάσεις; Ο τρόπος που ντύνεται ο καθένας από εμάς δεν κουβαλάει τις επιρροές μας, τις μνήμες μας, τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας, αλλά και τις επιταγές της μόδας κάθε φορά; Οι διακοσμητικές επιλογές που εντάσσουμε στους προσωπικούς μας χώρους δεν έχουν πάνω τους πολλά είδη, πολλά στυλ, πολλές εποχές ίσως; Που ανάλογα με το γούστο του καθενός, τελικά γίνεται μια άλλη, νέα αισθητική πρόταση;

Ολα κυκλοφορούν δηλαδή, ιδιαίτερα στην εποχή της τεχνολογίας, της ταχύτατης πληροφορίας και πληροφόρησης. Και στην τέχνη μπορούν να συμβούν όλα αυτά. Οι αλληλεπιδράσεις είναι μέρος της τέχνης, είναι η συνέχειά της, είναι το νέο, κάθε φορά, πρόσωπο, που κουβαλάει ίσως το παλαιότερο και ακουμπάει στους προβληματισμούς και τις ανάγκες της κάθε εποχής.

Ναι, μπορεί και κάποιος άλλος να είχε την ίδια ιδέα για ένα μυθιστόρημα, για μια ταινία, για ένα τραγούδι. Δεν είναι ιδιοκτησία οι ιδέες, ούτε η έμπνευση. Εκείνο που είναι κομμάτι δύσκολο είναι δύο διαφορετικοί συγγραφείς, σε δύο διαφορετικές εποχές, μακρινές ή κοντινές, να είχαν όχι μόνο την ίδια ιδέα και την ίδια προσέγγιση σ’ ένα θέμα, αλλά να χρησιμοποίησαν ακριβώς τις ίδιες λέξεις για εκφράσουν αυτή την ιδέα.

Θέλω να πω ότι άλλο η κινητικότητα των αισθητικών αντιλήψεων και των ιδεών στην τέχνη, άλλο η διακειμενικότητα και άλλο η λογοκλοπή, υπαρκτή πληγή, που μεταφέρει σε νέα έργα παλαιότερες παραγράφους...

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή
http://www.kathimerini.gr/816893/opinion/epikairothta/politikh/h-idea-den-exei-idiokthsia

Ένα φως που τώρα λάμπει δυνατά

( Όταν η αγάπη για την τέχνη και τον πολιτισμό, ή η ανάγκη να μοιραστούμε την αγωνία μας νικούν την εσωστρέφεια που γεννά η οικονομική κρίση)

Aν ανατρέξετε στις ατζέντες με τα όσα συμβαίνουν κάθε ημέρα στην Αθήνα δεν θα το πιστεύετε. Οργασμός εκδηλώσεων. Κάτι το απίστευτο. Οχι μόνο τα συνηθισμένα, εκθέσεις, θέατρα, διαλέξεις. Κι από αυτά φυσικά (σε μεγαλύτερες ποσότητες από το «κανονικό») μαζί με ένα πλήθος ετερόκλητων δράσεων και κοινό σημείο αναφοράς το κέντρο της Αθήνας. Χρόνο και κέφι να έχει κανείς!
Οι απορίες άλλων εποχών ηχούν ήδη ξεπερασμένες. «Πού βρίσκουν την όρεξη με όσα γίνονται;», «πού βρίσκονται χρήματα για πολιτισμό σε αυτές τις συνθήκες;»... Μέσα από αυτήν την σχεδόν υστερική παραγωγή γεγονότων εκφράζεται μια τεράστια αγωνία.
Αν προσπαθήσουμε να απομονώσουμε την ουσία από κατά τεκμήριο αξιόλογες προσπάθειες θα δούμε ότι ο κοινός παρονομαστής είναι λιγότερο η αγάπη για τον πολιτισμό και η διάθεση να προσφέρει κανείς μέσα σε ένα περιβάλλον αποθαρρυντικό και δυσοίωνο. Οχι πως δεν υπάρχουν, ούτε θέλω να υποτιμήσω πιο συμβατικές παραμέτρους. Αλλά σήμερα, όσο συνειδητοποιούνται οι διαστάσεις των ανακατατάξεων και το μέγεθος της αβεβαιότητας, η πρώτη ανάγκη που κινητοποιεί είναι κάτι διαφορετικό: είναι η ανάγκη να μοιραστούμε τις αγωνίες μας μαζί με άλλους, τρίτους, πιθανότατα εντελώς άγνωστους σε μας πριν από λίγες μέρες, πριν από λίγες ώρες ακόμα. Υπάρχει κάτι βαθιά υπαρξιακό σε αυτήν την αγωνία, η φυσική παρουσία του καθένα που εγκαταλείπει την τηλεόραση για να παρακολουθήσει κάτι που γίνεται στο κέντρο της πόλης του έχει πια άλλες υποδηλώσεις, λουσμένες σε ένα πολύ διαφορετικό φως.
Χωρίς τις εσωτερικές δονήσεις που φέρνει η κρίση ελάχιστα απ’ όσα βλέπετε να συμβαίνουν σήμερα θα μπορούσαν να γίνουν. Ανακαλύπτουμε έτσι ότι πολλές από τις όμορφες πρωτοβουλίες αυτών των δύσκολων ημερών, όπως για παράδειγμα η αυριανή ποδηλατοδιαδρομή μπροστά από αρχιτεκτονικά τοπόσημα της Αθήνας, θα φέρει μαζί 200 ή 300 ανθρώπους χωρίς αυτό να στοιχίσει ούτε μισό ευρώ. Και πόσα άλλα τέτοια έχουμε δει τους τελευταίους μήνες.
Αυτή είναι και η απάντηση στην εύλογη απορία όσων αναρωτιούνται πώς και με ποια χρήματα διοργανώνονται όλα αυτά. Η ανάγκη και η αγωνία καλλιεργούν μια νέα κουλτούρα συνέργειας και θετικής δράσης. Είναι ένα φως που τώρα το βλέπουμε καθαρά.

 Δημήτρης Ρηγοπουλος, Εφημερίδα Καθημερινή

Cannes Short Film Winner

 Porcelain Unicorn

Χωρίς λόγια!

Με τα μάτια του άλλου !

Πώς φαντάζει η πόλη , η χώρα  , ο πολιτισμός μας στα μάτια του άλλου, του ξένου, του διαφορετικού;
Πολύ κατατοπιστικό το βίντεο που με προμήθευσε ο πάντα πρόθυμος φίλος  Κόλντο, που τον ευχαριστώ γι' αυτό πολύ.
Το φιλμάκι , με τίτλο "Το ταξίδι του Σαΐντ" (" EL VIAJE DE SAID ") ,του Coke Rioboo,  Ισπανική παραγωγή,  τιμήθηκε με το πολύ αξιόλογο βραβείο GOYA 2007
 Δυστυχώς δεν υπάρχουν υπότιτλοι στα Ελληνικά, ας εξασκήσουμε λίγο τη ...φαντασία μας.

Ανθρώπινη ασπίδα πολιτισμού

Tης Μαριας Κατσουνακη
Σημασία δεν έχει αν εισέβαλαν εννέα ή χίλιοι στο μουσείο του Καΐρου, αν οι βάνδαλοι προκάλεσαν ή όχι ζημιές, αν αποκεφάλισαν δύο μούμιες, αν έσπασαν προθήκες και έκλεψαν ή όχι, αν, τελικώς, τους συνέλαβαν ή όχι. Οταν μια χώρα βρίσκεται στην κατάσταση που είναι η Αίγυπτος σήμερα, πολλές πληροφορίες είναι αντικρουόμενες, οι λεηλασίες είναι σχεδόν αναπόφευκτες. Εξάλλου, μπορεί και ν’ ακουστεί παράτονος ο θρήνος για τα αρχαία όταν χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές.

Οι δηλώσεις αρχαιολόγων και διευθυντών μουσείων απ’ όλον τον κόσμο καταλήγουν στην ίδια διαπίστωση: «Τα αντικείμενα που φυλάσσονται στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους της Aιγύπτου είναι ανεκτίμητης αξίας. Αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της παγκόσμιας κληρονομιάς, που πρέπει να προστατευθεί με κάθε κόστος». Η αγωνία και ο οξύς, σπαρακτικός τόνος των δημοσιευμάτων δεν διαφέρει από αντίστοιχα που αφορούσαν την «τρομακτική πολιτιστική καταστροφή του Ιράκ» και τις «ανυπολόγιστες απώλειες στο μουσείο της Βαγδάτης».

Το Κάιρο και το Λούξορ, όπως επανειλημμένως οι μυθικές πόλεις της Μεσοποταμίας, εκτεθειμένες στο χάος των εξεγέρσεων, του πολέμου, ευάλωτες και απροστάτευτες στο πλιάτσικο, στη θηριωδία. Στους αρχαιολογικούς θησαυρούς εγγράφεται η οδυνηρή μαρτυρία ιστορικών γεγονότων και εποχών.

Ομως, στο Κάιρο και στο Λούξορ αυτές τις ημέρες των μεγάλων κραδασμών, η αντίδραση των
πολιτών προτείνει μιαν άλλη ανάγνωση της πραγματικότητας και της ειδησεογραφίας: νεαροί Αιγύπτιοι σχημάτισαν μια ανθρώπινη αλυσίδα έξω από το Εθνικό Μουσείο αλλά και τους ναούς του Καρνάκ, για να προστατεύσουν και να διαφυλάξουν τις συλλογές, βοηθώντας τον στρατό που είχε ήδη σπεύσει.
Οσες αποκλίσεις κι αν υπάρχουν στα δημοσιεύματα για τους βανδαλισμούς, στην ανθρώπινη αλυσίδα όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν. Ο υπουργός Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, μάλιστα, δρ Ζαχί Χαουάς, μίλησε συγκινημένος για τους «Αιγύπτιους, νέους και μεγάλους, που ενώθηκαν σαν ένας άνθρωπος για να προστατέψουν τα μνημεία σε ολόκληρη τη χώρα». «Τα μνημεία», υπογράμμισε ο κ. Χαουάς, «είναι ασφαλή χάρη στον στρατό και στους πολίτες».

Ποιος ξέρει αν στο μυαλό των εκατοντάδων αυτών εθελοντών λειτούργησαν έννοιες όπως 5.000 χρόνια πολιτισμού, κληρονομιά, περιουσία όλης της ανθρωπότητας. Αν στο μυαλό κάθε Αιγύπτιου που κρατάει τον άγνωστο διπλανό του για να συναποτελέσουν όλοι μαζί την «αλυσίδα» προέχει ο θησαυρός του Τουταγχαμών από τη ζωή τη δική τους ή των συνανθρώπων τους.

Σημασία έχει ότι αυθόρμητα, καθένας από αυτούς, αισθάνθηκε την ανάγκη να προσδιορίσει το όριο ανάμεσα στον πολιτισμό και στη βαρβαρότητα, ανάμεσα στην ευγένεια και την εξαχρείωση, ανάμεσα στη ζωή που θέλουν και εκείνη που δεν θέλουν. Να καθορίσουν, με τα σώματά τους, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ελευθερία και την υποταγή. Γιατί κάτι τέτοιες στιγμές οι κανόνες της ζωής και της τέχνης συμπίπτουν.

 Πηγή : εφημερίδα Καθημερινή

Διαδίκτυο και μουσεία

(Το βρήκα στην εκπαιδευτική σελίδα Alfavita )

 17 μουσεία στον υπολογιστή σας μέσω google

02/02/2011 - 18:01

Θέλετε να χαθείτε στα μάτια της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι; Ή να έχετε τον πίνακα σε κάθε οθόνη σας, ανεξαρτήτως μεγέθους και ποιότητας; Μπορείτε. Οπως και για χίλια ακόμα διάσημα έργα.
Οταν πρωτοεμφανίστηκε το Ιντερνετ, κάτι τέτοιο ήταν η απόλυτη εικαστική φαντασίωση. Σήμερα χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία και την παντοκρατορία του Google γίνεται πραγματικότητα. Το Artproject είναι η παγκόσμια διαδικτυακή «υπεργκαλερί» του Google, που έκανε χθες τα εγκαίνιά της στην γκαλερί Tate Britain, στο Λονδίνο. Αποτέλεσμα της συνεργασίας του Google με 17 από τα διασημότερα μουσεία του κόσμου είναι η ψηφιοποίηση και δωρεάν παροχή στο www.googleartproject.com των μεγαλύτερων έργων τέχνης του πλανήτη.

Χάρη σε αυτή θα μπορεί κάποιος να δει στον υπολογιστή του περισσότερα από 1.000 διάσημα έργα τέχνης σε εξαιρετικά υψηλή ανάλυση. Αυτό, πέρα από ποιότητα προβολής, δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να «ζουμάρει» στο έργο βλέποντας λεπτομέρειες που φτάνουν μέχρι τη λεπτότερη πινελιά ή ακόμα και την πατίνα του έργου.

«Τα τελευταία 20 χρόνια ο κόσμος της τέχνης έχει εκδημοκρατιστεί. Είμαστε ενθουσιασμένοι που συνεργαστήκαμε με κορυφαία μουσεία προσφέροντας τεχνολογία αιχμής. Ελπίζουμε ότι θα εμπνεύσουμε ακόμη περισσότερους να εξερευνήσουν την τέχνη σε νέα επίπεδα», δήλωσε ο αντιπρόεδρος Engineering του Google Νέλσον Μάτος.

Στο GoogleArtProject μπορεί να επιλέξει κανείς ένα από τα 17 μουσεία και να περιηγηθεί σε αυτό διαδικτυακά και, χάρη στην τεχνολογία Street View, να γυρνά το ψηφιακό του βλέμμα σε κάθε γωνία της αίθουσας που διάλεξε. Να μάθει για την ιστορία, αλλά και τους καλλιτέχνες κάθε έργου με το κλικ ενός ποντικιού. Αλλά και να φτιάξει τη δικιά του προσωπική συλλογή με τα αγαπημένα του έργα, να τα συνοδεύσει με σχόλια και σημειώσεις, να την παρουσιάζει, αλλά και να τη «δωρίζει» σε όποιον θέλει. Δημιουργώντας έτσι ένα ιδανικό εκπαιδευτικό βοήθημα.

Κάθε ένα από τα μουσεία παρείχε εμπειρογνωμοσύνη και καθοδήγηση σε κάθε βήμα του έργου, από την επιλογή των συλλογών, έως την παροχή συμβουλών για την καλύτερη γωνία λήψης των φωτογραφιών, αλλά και τις πληροφορίες που θα το συνοδεύουν. Και κάθε μουσείο επέλεξε από ένα έργο για να φωτογραφηθεί σε εξαιρετική λεπτομέρεια με τη χρήση τεχνολογίας φωτογραφίας super high resolution ή «gigapixel» (με περίπου 7 δισ. Pixels!).

Η συλλογή περιλαμβάνει από τη «Γέννηση της Αφροδίτης» του Μποτιτσέλι έως και το «Νο Woman, Νο Cry» του Κρις Οφίλι, τα μεταϊμπρεσιονιστικά έργα βυζαντινής εικονογραφίας του Σεζάν, τις οροφές των Βερσαλιών, ναούς της αρχαίας Αιγύπτου, τη συλλογή Whistlers, αλλά και έργα του Ρέμπραντ ανά την υφήλιο. Συνολικά έχουν συμπεριληφθεί 486 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο.

Πρόσφεραν τα αριστουργήματά τους

**Alte Nationalgalerie, Βερολίνο, Γερμανία

**Freer Gallery of Art, Smithsonian, Ουάσιγκτον DC, ΗΠΑ

**The Frick Collection, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

**Gemaldegalerie, Βερολίνο, Γερμανία

**The Metropolitan Museum of Art, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

**ΜοΜΑ, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

**Μουσείο Reina Sofia, Μαδρίτη, Ισπανία

**Μουσείο Thyssen - Bornemisza, Μαδρίτη, Ισπανία

**Μουσείο Kampa, Πράγα, Τσεχία

**National Gallery, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

**Βερσαλίες, Γαλλία

**Rijksmuseum, Αμστερνταμ, Ολλανδία

**Μουσείο Ερμιτάζ, Αγ. Πετρούπολη, Ρωσία

**State Tretyakov Gallery, Μόσχα, Ρωσία

**Tate, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

**Uffizi, Φλωρεντία, Ιταλία

**Μουσείο Van Gogh, Αμστερνταμ, Ολλανδία

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η Γκουέρνικα πηγή έμπνευσης

Από το YouTube

Κινηματογράφος

Καταπληκτική ταινία μικρού μήκους

Κέρδισε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ της Αθήνας
και το Μάιο θα προβληθεί στις Κάννες!
(This film was made for the 48 hour film Project Go Green (Athens 2009). The whole project is that you have to write, direct, shoot, edit and deliver a film (4 to 7 minutes) in 48 hours. )



Πηγή : http://www.youtube.com/watch?v=_3ICTgGVHuk

Ο Γιάννης Μόραλης έφυγε από τη ζωή

Ενας από τους σημαντικότερους Ελληνες ζωγράφους, ο Γιάννης Μόραλης, έφυγε  από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών. 

 

Το έργο του Μόραλη περιλαμβάνει εικονογραφήσεις βιβλίων των ποιητών Ελύτη και Σεφέρη, εξώφυλλα δίσκων μουσικής, γλυπτά, τοιχογραφίες καθώς και σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας και τα μπαλέτα του Ελληνικού Χοροδράματος. Ο φτερωτός άγγελος, το πιο γνωστό σύμβολο του Μόραλη, συναντάται σε όλα του τα έργα σε ζωγραφική, γλυπτική, εικονογράφηση σε ανάγλυφα κτιρίων.


Ο φτερωτός άγγελος συμβολίζει τη διττή μορφή του έρωτα και του θανάτου. Το 1999 του απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ταξιάρχη της Τιμής. Έργα του ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Διήνυσε «με σοφία και με ήρεμη τόλμη» ενενήντα τρία χρόνια. Ακμαίος ώς το τέλος, ο ζωγράφος Γιάννης Μόραλης, "ο τελευταίος ευπατρίδης της αληθινής ζωγραφικής", πέθανε χθες το μεσημέρι. Στην τσέπη του σακακιού του είχε ακόμη τους στίχους του Σεφέρη: "Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης"...
Από τα δημοσιεύματα του τύπου

δεν ξέρω αν είναι ,αλλά μοιάζει πολύ με έργο τέχνης

Πάτησε στην ακόλουθη διεύθυνση και... ταξίδεψε:

THIS IS A REALLY SUPER PHOTO
http://www.hyper-photo.com/grandes/paris.html

Αλ. Ανδριτσόπουλος. (Λεπτομέρεια)

Τέχνη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια



Το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο στο οποίο διέπονται, ονομάζεται τέχνη.



Η τέχνη βασίζεται στην εμπειρία και στο ταλέντο. Αποτελεί έναν ευρύτερης ερμηνείας όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψουμε την διαδικασία, της οποίας προιόν είναι κάτι το μή φυσικό, το οποίο ακολουθεί τους κανόνες του δημιουργού. Κατά συνέπεια όροι με κοινή ρίζα όπως τεχνικό, τεχνίτης, καλλιτέχνης αποδίδονται σε ανθρώπινες δημιουργίες και δραστηριότητες αυθαίρετες με τη ροπή του φυσικού κόσμου. Στον Δυτικό κόσμο η τέχνη περιγράφεται ώς art, από το Λατινικό ars που εν μέρει σημαίνει "διακανονίζω, διευθετώ".



Καλές τέχνες: Αρχιτεκτονική, Γλυπτική, Ζωγραφική, Ποίηση, Μουσική, Χορός, Κινηματογράφος (έβδομη τέχνη), Οπτικοακουστκές Τέχνες. Επίσης, Θέατρο, Όπερα, Λογοτεχνία, Χαρακτική, Φωτογραφία,.



Τέχνες θεωρούνται η Μαγειρική, η Διακοσμητική, η Αγγειοπλαστική, Υφαντουργία, Επιπλοποιία, αρωματοποιία, κομμωτική, ραπτική, κτλ.

Από πού ερχόμαστε, τι είμαστε, πού πάμε;

Πωλ Γκωγκέν

Τέχνη

Τέχνη ονομάζεται το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο στο οποίο διέπονται. Aποτελεί μια ευρύτερης ερμηνείας ονομασία που χρησιμοποιείται για να περιγράψουμε την διαδικασία, της οποίας προιόν είναι κάτι το μή φυσικό, το οποίο ακολουθεί τους κανόνες του δημιουργού. Κατά συνέπεια όροι με κοινή ρίζα όπως τεχνικό, τεχνίτης, καλλιτέχνης αποδίδονται σε ανθρώπινες δημιουργίες και δραστηριότητες αυθαίρετες με τη ροπή του φυσικού κόσμου. Στον Δυτικό κόσμο η τέχνη περιγράφεται ώς art, από το Λατινικό ars που εν μέρει σημαίνει διακανονίζω, διευθετώ.


Η τέχνη, με την ευρύτερη έννοια, είναι η έκφραση της ανθρώπινης δημιουργικότητας και φαντασίας.

wikipedia