Πότε προλάβαμε να γίνουμε τόσο μονόχνοτοι;

MΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Μεγάλωσα σε χωριό, όπως και πολλοί από εσάς. Σε ένα από αυτά τα χωριά όπου οι γειτόνισσες μιλούσαν η μία στην άλλη από το μπαλκόνι ή την αυλή τους, που το μεσημέρι πήγαιναν ένα πιάτο φαγητό «απέναντι» ή «δίπλα», ώστε στα τραπέζια όλων να συναντηθούν οι μυρωδιές που στη διάρκεια του πρωινού πλημμύριζαν τη γειτονιά. Η πόρτα του σπιτιού μας έκλεινε μόνο για να αφήσει έξω το κρύο, τη βροχή, τον αέρα. Έμενε ανοιχτή, όχι φυσικά γιατί τότε δεν υπήρχαν κλέφτες (ναι, κάποιοι θα σκεφτείτε και μετανάστες), αλλά επειδή όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι στο «κονάκι» μας, όπως και σε όλα τα σπίτια των γειτόνων και συχωριανών. Το ίδιο, μαθαίνω, συνέβαινε και σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και ανάλογες αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία ομορφαίνουν τις θύμησες πολλών φίλων. Και σήμερα; Τι συμβαίνει σήμερα;

Οι συνθήκες ζωής, ναι, άλλαξαν. Η ανασφάλεια και ο φόβος για μια παράνομη εισβολή στο σπίτι μας είναι δικαιολογημένα από τα στοιχεία της εγκληματικότητας, εξ ου και όλες οι πόρτες είναι πια βαριές και διπλο-τριπλοκλειδωμένες. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το σπίτι, από χώρος συγκέντρωσης της οικογένειας, των συγγενών, των φίλων, των γειτόνων, έχει μετατραπεί σε ένα οχυρό της ιδιωτικότητάς μας. Ακούω ανθρώπους να αναφέρονται στο σπίτι τους περίπου με τη μυστικότητα που θα περίμενε κανείς να εμπνεύσει ένα... άβατο. Απρόσιτο, απροσπέλαστο, ιερό καταφύγιο, προστατευμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα, τις «μιαρές» ανάσες και τη θορυβώδη παρουσία των άλλων, έχει ήδη γίνει ή πορεύεται να γίνει το σπίτι μας. Ίσως είναι μια ανάγκη και αυτό, με δεδομένες τις συνθήκες της καθημερινότητας, όπου τον ρυθμό δίνουν το άγχος, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, οι βίαιες παρεμβάσεις και η ανατροπή όλων των δεδομένων. Είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι που αισθάνονται εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι «εκεί έξω» και ίσως είναι απλώς λογικό να αναζητούν προστασία και ασφάλεια μέσα στο «βασίλειο» του διαμερίσματός τους. Όταν δεν μπορούν ή έστω δυσκολεύονται να ελέγξουν οτιδήποτε άλλο, μάλλον δεν είναι τόσο περίεργο που προσπαθούν να περιφρουρήσουν τα ενδότερα του οίκου τους.

Τις τελευταίες δεκαετίες, τα φιλόξενα σπιτάκια των απλών ανθρώπων έγιναν ακόμα και σαν έκφραση «μπανάλ» και αντικαταστάθηκαν από τις κομψές μονοκατοικίες ή τα στυλάτα διαμερίσματα των «ανερχόμενων» – από τη θέση του υπαλλήλου σε αυτήν του προϊσταμένου, από την ομάδα των χαμηλόμισθων στους υψηλόμισθους, από το κέντρο στα βόρεια προάστια. Κάπως έτσι φτάσαμε η πόρτα του σπιτιού μας να είναι το όριο και το μέτρο της φιλοξενίας, της διάθεσης για συντροφικότητα και της φιλίας μας. Αναλογιστείτε πόσους ανθρώπους ξέρετε που δεν ανοίγουν ποτέ το σπίτι τους, δεν μοιράζονται το τραπέζι τους, τον καναπέ, το μπαλκόνι, τον κήπο τους και τους άλλους που θα ενοχληθούν αν εμφανιστείτε στην εξώπορτά τους απρόσκλητοι ή χωρίς να έχετε ενημερώσει. Σκεφτείτε ποια ήταν η τελευταία φορά που εσείς οι ίδιοι αισθανθήκατε άνετα να χτυπήσετε το κουδούνι του φίλου ή του γείτονα αυθόρμητα, για να μοιραστείτε το κέικ που μόλις ξεφουρνίσατε ή να πιείτε ένα κρασί με τα μεζεδάκια που υπάρχουν στο ψυγείο.

Και επειδή όλοι τη δικαιολογία την έχουμε έτοιμη, όχι, δεν είναι που είναι τα σπίτια μας ακατάστατα, δεν είναι που είναι τα πιάτα άπλυτα και τα ρούχα ασιδέρωτα, δεν είναι που δεν προλάβαμε να μαγειρέψουμε, δεν είναι που δεν έχουμε κουράγιο να μαζέψουμε το χάος μετά την επίσκεψη. Είναι που ιδιωτεύοντας ξεμάθαμε να μοιραζόμαστε. Είναι που, θέλοντας να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας από την «απειλή» των άλλων, φυλακιστήκαμε σε χρυσό κλουβί. Είναι που, θέλοντας να μοιάζει το σπίτι μας με σελίδα καταλόγου επίπλων, το αποστειρώσαμε και σίγησε η ψυχή του. Είναι που, αποφασίζοντας να είμαστε προστατευμένοι, ξεχάσαμε να είμαστε φίλοι.

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή

Από τα λίγα κατάλληλα για διδασκαλία κείμενα που διαβάζω τελευταία. Δεν άντεξα, το διασκεύασα και το μετέτρεψα σε κριτήριο

Το τέρας της αδικίας

Της Ελένης Αμαλίας Γιαννακοπούλου

Οι άξιοι πάντα ξεχωρίζουν, η αλήθεια λάμπει, η Δικαιοσύνη στο τέλος δεσπόζει αποτελούν εκφράσεις που, όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω ότι δεν βρίσκουν καμία εφαρμογή στην πραγματικότητα, εκφράσεις που μας γεμίζουν με την κίβδηλη ελπίδα ότι η αισιοδοξία και η πίστη σε ένα καλύτερο αύριο μπορούν να εκπληρωθούν. Την δικαιοσύνη, όμως, την αξία και την αλήθεια τις έχουν αντικαταστήσει βίαια η αδικία, η διαφθορά, η δολοπλοκία, η απαξία και το ατελείωτο ψέμα, που δεν τραυματίζουν ψυχικά τον αδικούμενο αλλά τροφοδοτούν μια υπέρογκη αυτοπεποίθηση στον αδικούντα ο οποίος επαναπαύεται στην πεποίθηση ότι το δίκαιο του ισχυρού είναι αυτό που επικρατεί. Δυστυχώς, ωστόσο, κανείς μας δεν μπορεί να του αποδείξει το αντίθετο.

Μπορεί κανείς να πιστεύει πως αυτήν τη στιγμή αναφέρομαι μόνο σε φαινόμενα πολιτικής μηχανορραφίας και εξαπάτησης. Με τεράστια, όμως, λύπη μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η αδικία, η μεγαλύτερη ανοιχτή πληγή του άξιου ανθρώπου, έχει εξαπλωθεί σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Παρά το γεγονός ότι ένα καπιταλιστικά δομημένο σύστημα μας υποσχόταν την αξιοκρατία και τη διατήρηση ενός συστήματος απονομής της κοινωνικής δικαιοσύνης, όσον αφορά τουλάχιστον τις ικανότητες του κάθε ατόμου, η κοινωνία μάς έχει πολλές φορές αποδείξει πως έχει αποτύχει να προάγει την αξία. Κι έτσι μέρα με τη μέρα θρέφει όλο και περισσότερο το τέρας της αδικίας. Κι αυτό το τέρας δεν απειλεί τη ζωή μας ή τη σωματική μας ακεραιότητα αλλά την ανθρώπινή μας υπόσταση, αναγκάζοντάς μας να πάψουμε να πιστεύουμε στον άνθρωπο.

Το χειρότερο, εν τούτοις, θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι ότι η ίδια αυτή κοινωνία που έχει μηδενίσει κάθε είδους αξία έχει την απαίτηση από τον άνθρωπο να είναι πιστός στην επίπλαστη φερεγγυότητα ενός διεφθαρμένου συστήματος και στην απονομή της Δικαιοσύνης. Πώς αυτή η κοινωνία, όμως, απαιτεί από τον σημερινό νέο την εμπιστοσύνη; Πώς τον καλεί να εκτεθεί, να προσπαθήσει, να ρισκάρει, να θυσιάσει την ίδια στιγμή που το αποτέλεσμα είναι προσχεδιασμένο; Πώς θα τον πείσει να καταβάλλει προσπάθεια όταν του πουλάει ένα προκατασκευασμένο μέλλον για δυνατότητα εξέλιξης, διάκρισης και αλλαγής; Η γυάλινη σφαίρα δείχνει ένα κενό που ο άνθρωπος νομίζει ότι μόνος του μπορεί να συμπληρώσει αλλά αγνοεί πως η ίδια η ύπαρξη μιας γυάλινης σφαίρας δηλώνει το αναπόδραστο, το αναπόφευκτο.

Προβάλλεται κάθε είδους αγώνας ως ευκαιρία ανάδειξης και διάκρισης, στο τέλος, όμως, προωθείται εκείνος που ήταν προδιαγεγραμμένο να κερδίσει. Καλλιεργείται απερίσκεπτα η ελπίδα, η αισιοδοξία και η πίστη και στο τέλος αυτές οι ίδιες συνθλίβονται βίαια με την κατίσχυση της αδικίας και της απαξίας.

Δεν ζητώ να σταματήσει να καλλιεργείται η ελπίδα, όχι. Όμως με την αισιοδοξία που δεν κατόρθωσαν να μου συντρίψουν οι άδικοι αγώνες ρητορικής στους οποίους έλαβα μέρος κάνω δημόσια έκκληση σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, και στον εαυτό μου μαζί, να σταματήσουμε να θρέφουμε το πελώριο τέρας της αδικίας, παύοντας όχι μόνο να αδικούμε τους άλλους με κάθε είδους τρόπο αλλά και να παρακολουθούμε με απάθεια την τραυματική αδικία. Κι αρχίζω την εκστρατεία με αυτό εδώ το άρθρο.

Πηγή: Protagon

Οι Μαρίες που δεν θέλουμε να ξέρουμε

Παπαδημητρίου Λένα

Αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν η Μαρία, «ο ξανθός άγγελος», είχε πεταχτά αφτιά ή λαγώχειλο, αν ήταν παιδί με σύνδρομο Down ή με αυτισμό, αν είχε γεννηθεί νάνος ή είχε ένα τεράστιο σημάδι στο πρόσωπο. Θα ήταν ίδια η πανελλήνια - και η παγκόσμια - συγκίνηση; Τα τμήματα ευγονικής των εγχώριων καθώς και των ξένων media θα επέτρεπαν να «παίξουν» τόσο συχνά οι φωτογραφίες και τα βίντεο με την «άτυχη μικρή» με τα γλυκύτατα κοτσιδάκια, που εντοπίστηκε τυχαία σε επιχείρηση της Ελληνικής Αστυνομίας σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα;  

Η υπόθεση της Μαρίας ήταν από κάθε άποψη διαφωτιστική. Και αυτή τη φορά, μαζί με την εύκολη, καταναλωτική συγκίνηση («συμπονώ-βουρκώνω-λέω από μέσα μου "ευτυχώς δεν ήταν το δικό μου παιδί"-το έχω ήδη ξεχάσει»), ανακαλύψαμε εκ νέου τον εύκολο, καταναλωτικό τρόμο. Η «ξαφνική» είδηση για τα κυκλώματα αγοραπωλησίας βρεφών και για τη φάμπρικα των παράνομων υιοθεσιών συνεχίζει να διαχέεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε η πιο ευκολόπιστη και τρομολάγνα δημογραφική ομάδα - οι γονείς - να βιώνει τον απόλυτο πανικό. Πέρα από τα προφανή ρατσιστικά ανακλαστικά (διαιώνιση των παλαιοτέρων «Θα σε πάρει ο γύφτος», κατά το «Θα σε πάρει ο μπαμπούλας»), εμφυτεύεται πλέον η βεβαιότητα ότι ζούμε σε έναν κόσμο παιδόφιλων, εμπόρων βρεφών και εν γένει «ανωμάλων» (του περιθωρίου, πάντα, γιατί στο δικό μας σπίτι αποκλείεται να μπαινοβγαίνει κανένας τέτοιος) που εποφθαλμιούν κάθε στιγμή τα υπερπροστατευμένα αγγελούδια μας.

Εδώ και χρόνια ακούω διάφορες γκραν-γκινιόλ ιστορίες, ιδιαίτερα δημοφιλείς μεταξύ των μαμάδων που είναι πάντα επιρρεπείς στη σπερμολογία. Πρόκειται για κλασικούς αστικούς μύθους, σαν την ιστορία με τους αλιγάτορες στους υπονόμους της Νέας Υόρκης που σάρωνε στα τέλη της δεκαετίας του '60 (όσο ήταν ακόμη μικροί, δωρίζονταν ως pets σε παιδάκια του Μανχάταν, αλλά όταν πια μεγάλωναν και μπορούσαν να καταβροχθίσουν τα παιδάκια για μπρέκφαστ, τους έριχναν στους υπονόμους όπου θέριευαν). Ή την άλλη, στα τέλη του 1940 στο Μπουένος Αϊρες, με την μπεϊμπισίτερ που υπό την επήρεια αλκοόλ έψησε το μωρό στον φούρνο. Η δική μου αγαπημένη είναι αυτή που μου αφηγήθηκε, πέρυσι νομίζω, έντρομη μια φίλη μαμά (της την είχε πει, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, «μια φίλη φίλης» που ήταν, βέβαια, εκεί όταν συνέβη). Παιδάκι πέφτει θύμα απαγωγής σε γνωστό παιχνιδάδικο της Αθήνας και ύστερα πωλούν τα όργανά του στην Ινδία κ.ο.κ. Όπως θα διαπιστώσω στη συνέχεια, το μοτίβο αυτό κυκλοφορεί σε πλείστες παραλλαγές (με διάφορες γαργαλιστικές λεπτομέρειες, για το πόσο γλυκό ήταν το παιδάκι, πόσα όργανα του αφαιρέθηκαν και πάει λέγοντας).

Όπως έγραφε ο Γουόλτερ Κερν προ ετών στο αμερικανικό «Time» (όταν οι ΗΠΑ βίωναν ένα ακόμη κύμα εξαφανίσεων παιδιών), σε ένα άρθρο με τίτλο «Invasion of the Baby Snatchers»: «O φόβος και η σύγχυση που απελευθερώνεται από τις ιστορίες εξαφάνισης (σ.σ.: παιδιών) δεν μπορεί να εκφραστεί με μαθηματικούς όρους. Η δύναμή του είναι τόσο αρχέγονη, σε αιχμαλωτίζει σαν μια άδεια παιδική κούνια. Οι δημοσιογράφοι το γνωρίζουν αυτό: τα παιδιά σε κίνδυνο καθηλώνουν. Δεν υπάρχουν πολλές ιστορίες με τους θύτες τόσο ολοκληρωτικά κακούς και τα θύματα αθώα με τόσο απόλυτο τρόπο». Στο μυαλό μου έρχονται διάφορα γλυκερά τηλεοπτικά ρεπορτάζ για εγκαταλελειμμένα βρέφη (πάντα συνοδευόμενα από το κατάλληλο μουσικό θέμα που σε εκβιάζει να βουρκώσεις), τα οποία ευδοκιμούν κάτι τέτοιες μέρες και εν συνεχεία εξαφανίζονται μυστηριωδώς.

Τις άλλες, βέβαια, τις αληθινές τρομακτικές ιστορίες της καθημερινής ζωής (bullying στο σχολείο και στο σπίτι, παιδιά με ειδικές ανάγκες, παιδιά με  καρκίνο, παιδιά παραμελημένα κ.ά.), ακόμη και εμείς, οι δήθεν «ψαγμένοι» γονείς (που γνωρίζουμε και τον τελευταίο εναλλακτικό χώρο για θεατρικό παιχνίδι), επιμένουμε να τις σπρώχνουμε κάτω από το χαλί του playroom. Οι άλλες «Μαρίες», της εκκωφαντικής σιωπής, που δεν είναι «ξανθοί άγγελοι» και δεν κοσμούν τα πρωτοσέλιδα ανά τον πλανήτη, μπορεί να ζουν στον από κάτω όροφο, αλλά δεν ακούγονται. 

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Πηγή: Εφημερίδα το Βήμα

Η σύγχρονη ζωή!

Φίλη και παλιά μου μαθήτρια μου το έστειλε στο mail μου. Πραγματικά έξυπνο βίντεο, δείχνει πολλές από τις αντιφάσεις, τις συμβάσεις, τα κατά συνθήκη ψεύδη του σύγχρονου κόσμου!
Το βίντεο συνοδεύεται από το κείμενο:

"Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο ανθρώπινος πολιτισμός, η τσιμεντωμένη οπτική μας για τον κόσμο που δεν μας αφήνει να δούμε την ουσία... Κάθε τόσο βγαίνει ένα βιντεάκι που σε συγκλονίζει από εκεί που δεν το περιμένεις.

Το The Employment είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή του Αργεντίνικου Animation Studio Opusbou και η επίτιμη ομάδα του Vimeo Staff Picks το ξεχώρισε αμέσως και τώρα εξαπλώνεται σαν φωτιά στο διαδίκτυο."

Σε ευχαριστώ Ιωάννα

Ο ψηφιακός χορός της τραγωδίας

Tης Μαριάννας Τζιαντζή

​​Το βράδυ της Παρασκευής 17 Ιανουαρίου, σε ένα διαδικτυακό φόρουμ για μητέρες, φτάνει ένα SOS από μια 24χρονη Μαρία που βρίσκεται στη Λέρο: «Νομίζω πως το μωρό μου είναι άρρωστο και δεν έχουμε παιδίατρο στο νησί! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι να κάνω!». Το 30 ημερών αγοράκι, όπως εξηγεί η μητέρα, είναι κρύο, δεν ανοίγει τα μάτια του, τα βλέφαρά του είναι πρησμένα, κοιμάται συνέχεια και ξυπνά μόνο κάθε εφτά ώρες για να πιει ελάχιστο γάλα.

Δεκάδες μαμάδες, μέλη του φόρουμ, κατακλύζουν τη Μαρία με συμβουλές και λόγια συμπαράστασης. Κορίτσι μου, κούκλα μου, δώσε του χαμομήλι, πάρε το τηλέφωνο της παιδιάτρου μου, έχει ίκτερο, όχι δεν έχει ίκτερο, παράτα το φόρουμ και τρέχα αμέσως στο νοσοκομείο. Η κατάσταση του μωρού χειροτερεύει, η αγωνία των άλλων γονέων κορυφώνεται. Η ανταλλαγή μηνυμάτων (περίπου 700) θα συνεχιστεί μέχρι τη Δευτέρα, μέχρι το παιδί να ξεψυχήσει. Ο διάλογος θυμίζει θεατρικό έργο ή μάλλον θέατρο ψηφιακών σκιών.

Από το πρωί του Σαββάτου η Μαρία έχει πάψει να ενημερώνει το φόρουμ, όμως οι άγνωστοι φίλοι της τηλεφωνούν στη Λέρο και στο Ηράκλειο, μαθαίνουν ότι το παιδί χαροπαλεύει στην Εντατική, κάνουν διαγνώσεις, ευχές και υποθέσεις, θέλουν να βοηθήσουν, μέχρι και φιλοξενία προσφέρουν κάποιοι στη Μαρία αν τυχόν το παιδί μεταφερθεί στην Αθήνα.

Τα μέλη του φόρουμ προσεύχονται, στέλνουν «θετική ενέργεια» στο μωρό. Κάποιοι του γράφουν ποιήματα. Η έγνοια τους είναι ειλικρινής. «Αργησα να κοιμηθώ. Είχα το λάπτοπ δίπλα και συνέχεια κοίταζα...». «Είμαι διαλυμένη. Μαγειρεύω και μου πέφτουν τα πράγματα». «Μου αρέσουν τα ιατρικά». «Ολοι μαζί γίναμε μια γροθιά... Βρέθηκαν γιατροί, τηλέφωνα, νοσοκομεία, ελικόπτερα, τι κάνει ο άνθρωπος όταν θέλει...». «Μπράβο στο φόρουμ μας!». «Ώρα τώρα παρακαλάω τον άγιο Εφραίμ, τον εμπιστεύομαι πολύ...». Άλλοι μιλούν για το μωρό, άλλοι για τον εαυτό τους. Μια πινακοθήκη ανθρώπινων τύπων, από την οποία δεν λείπουν οι ανορθόγραφες πινελιές: ο φλύαρος, ο εξυπνάκιας, ο πρακτικός, ο αισθηματίας. Η κοινή αγωνία τούς φέρνει πιο κοντά, μάλιστα κάποιοι αποκαλύπτουν το αληθινό (μικρό) όνομά τους. «Μακάρι να είναι τρολ *!» ξεσπά μια μητέρα, μακάρι να είναι ιντερνετική φάρσα.

Το μωρό πεθαίνει από ασιτία. Αμείλικτη είναι η περιγραφή ενός γιατρού ο οποίος αντίκρισε το ετοιμοθάνατο βρέφος, που δεν του είχε μείνει δύναμη ούτε για να κλάψει. «Πολύ άσπρο, πολύ αδύνατο... δέρμα σχισμένο, γεμάτο πληγές...». Και μάτια κλειστά.

Ας βρουν άλλοι το ποιοι και πόσο φταίνε. Πέρα από ευθύνες, ελλείψεις, ελαφρυντικά και κατηγορητήρια, πέρα από το τι λένε οι συγγενείς, υπάρχει ο πολυμελής χορός της τραγωδίας που θρηνεί, συμβουλεύει σχολιάζει. Ενας χορός αόρατος, άφωνος, ανώνυμος, άσαρκος. Μια συμπαράσταση φάντασμα, που διαλύεται μες στη ψηφιακή ομίχλη. Σε μια στοιχειωδώς φυσιολογική κοινωνία, η μητέρα αρπάζει το άρρωστο μωρό, χτυπά την πόρτα του γείτονα, βγαίνει ουρλιάζοντας στον δρόμο, όμως τώρα απλώς πληκτρολογεί μηνύματα βλέποντας το παιδί να αργοσβήνει.

Ένα μεμονωμένο περιστατικό φωτίζει την καθολική μας σύγχυση, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι μόνο με το σύστημα γενικώς, αλλά και με εμάς τους ίδιους.

Πηγή:Εφημερίδα Καθημερινή

* Τρολ= Στη γλώσσα του Διαδικτύου, η λέξη τρολ ή τρολλ (troll) περιγράφει κάποιον χρήστη του Ίντερνετ με πονηρά προκλητικές, σκόπιμα ανόητες ή επιτηδευμένα εκτός θέματος θέσεις και απόψεις σε μία online ανοιχτή κοινότητα, όπως ένα φόρουμ συζήτησης, mailing list, chat room ή μπλογκ, με πρωταρχική πρόθεση να προκαλέσει και να ερεθίσει άλλους χρήστες ή με κάθε τρόπο να επιφέρει διαταραχή σε μια διαδικτυακή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα και να πετύχει μια αλυσίδα αντιδράσεων από άλλους χρήστες. Η συμπεριφορά αυτή πολλές φορές συνοδεύεται από αμφιλεγόμενη διαμάχη των υπολοίπων περί του σκοπού του.

Πηγή:wikipedia

Αν θέλεις να δεις το παραπάνω κείμενο σε μορφή εξεταστικού δοκιμίου κάνε κλικ ΕΔΩ

Ταραγμένος πλανήτης

Tου Παντελή Μπουκάλα
Σε αναβρασμό ήταν τη χρονιά που λήγει ο πλανήτης, σε μια κλίμακα από τις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις έως τις ένοπλες εξεγέρσεις. Δεν έχουν φυσικά το ίδιο πολιτικό περιεχόμενο ούτε την ίδια προϊστορία και αντοχή οι εξεγέρσεις αυτές. Ολες ωστόσο καγχάζουν μ’ εκείνο τον διαβόητο επιτάφιο αφορισμό που κήρυξε πρόωρα και ετσιθελικά το τέλος της Ιστορίας. Οσο κι αν το ψιλολογήσει πάντως κάποιος, μάλλον θα συμφωνήσει ότι είτε στον Πρώτο Κόσμο αναφερόμαστε είτε στον Δεύτερο ή τον Τρίτο (με τα μεταξύ τους όρια να γίνονται όλο και πιο ασαφή), οι εξεγέρσεις πυροδοτούνται παντού από μια ένδεια διπλού χαρακτήρα: φτώχεια που αφορά τα προς το ζην αφ’ ενός, τη δημοκρατία και την ελευθερία αφ’ ετέρου.
Οι δύο αυτοί χαρακτήρες δεν συνυπάρχουν απλώς· χωρίς τον έναν, ο άλλος είναι ανυπόστατος. Δεν μας επιτρέπεται ως εκ τούτου, όσο σχηματικά κι αν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα πράγματα, να διακρίνουμε «εξεγέρσεις βάσης» από τη μια και «εξεγέρσεις εποικοδομήματος» από την άλλη, σαν να ’ταν αντίρροπες. Ενιαίος παραμένει ο άνθρωπος και αχώριστες οι ανάγκες και οι επιθυμίες του. Οσο χορτασμένος κι αν είσαι, λ.χ., από τα πετροδολάρια που σου πετάει δίκην φιλοδωρήματος ο δεσπότης σου, αν ζεις σε στρατοπεδικό καθεστώς, μόνο ευτυχισμένος δεν μπορείς να νιώθεις, παρεκτός και εξισώσεις την ανθρώπινη συνθήκη με τη συνθήκη των τετραπόδων. Και όσο ελεύθερος κι αν είσαι, ή αν πιστεύεις πως είσαι, στις υπό διαρκή συρρίκνωση αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες μας, δεν μπορείς να το χωνέψεις ότι πρέπει να λεηλατηθεί το εισόδημά του επειδή η μόνη κατ’ ουσίαν ελευθερία που πρέπει να υπάρχει άνευ περιορισμών είναι η ελευθερία της αγοράς, παναπεί της απληστίας.
Η αποτελεσματικότητα των εξεγέρσεων εξαρτάται από πολλά. Αν αρκούσαν η μαζικότητα, η μαχητικότητα, η αντοχή στον χρόνο και το πάθος, το όνειρο των εξεγερμένων θα έπαιρνε σάρκα και οστά, ακόμα κι αν είχαν απέναντί τους βαριά οπλισμένους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, όπως στη Συρία. Αλλά «η Συρία δεν είναι το ίδιο με τη Λιβύη ούτε με την Αίγυπτο», ακούγεται να λέει ο δαίμων της διπλωματίας, των γεωπολιτικών συμφερόντων δηλαδή. Οπότε, για ν’ αλλάξει ο ρους της συριακής Ιστορίας πρέπει να πληθύνει το αίμα, μήπως ενδιαφερθούν οι φιλάνθρωποι του ΟΗΕ και οι επαγγελματίες εξαγωγείς δημοκρατίας.
Στις δυτικές χώρες, δυστυχώς, η αποτελεσματικότητα των κοινωνικών διαμαρτυριών αποδεικνύεται μικρή. Εκεί η πολιτική υποκαθίσταται όλο και περισσότερο από την οικονομία, από την αγορά δηλαδή, η οποία πολιτεύεται και άρχει φορώντας το δήθεν ατσαλάκωτο ένδυμα της τεχνοκρατίας και αδιαφορώντας παγερά για τη φωνή της κοινωνίας. Και γίνεται πια κάπως της μόδας να αντιμετωπίζονται οι εκλογές σαν κώλυμα στην «ομαλή ανάπτυξη». Αυτό μπορεί να απογοητεύσει τους πολίτες. Αλλά μπορεί και να τους πεισματώσει.
Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή