Η απόλαυση της βίας

της Τασούλας Καραϊσκάκη

Έ​​χουμε εθιστεί στη βία. Θεωρούμε σχεδόν αναμενόμενο, στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, με περισσότερες από 500 πτήσεις την ημέρα, ομάδες χούλιγκαν να συγκρούονται με λοστούς και αλυσίδες, μπροστά στα μάτια επιβατών που τρέχουν να προφυλαχθούν. Οι εικόνες με τα αίματα στο πεζοδρόμιο, που έκαναν τον γύρο του διαδικτύου, μάλλον έτερψαν παρά προβλημάτισαν. Η αστυνομία είχε επιχειρήσει να αποτρέψει το «ραντεβού του θανάτου» μεταξύ των οπαδών αφενός του σερβικού Ερυθρού Αστέρα και του «αδελφοποιτού» Ολυμπιακού και αφετέρου της κροατικής Ντιναμό Ζάγκρεμπ και του φίλιου Παναθηναϊκού, με δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις. Όμως η σύγκρουση δεν απεφεύχθη.

Εκατοντάδες τέτοια περιστατικά συμβαίνουν πανευρωπαϊκά σε «κρίσιμους» αγώνες. Η βία, που ισοπεδώνει νόμους και θεσμούς, αντί να δημιουργεί αποτροπιασμό, γίνεται μοντέλο προς μίμηση. Το ποδόσφαιρο ως «μηχανή» παραγωγής συγκινήσεων αποτελεί «ιδανικό» χώρο έκφρασης της βίας. Είναι το αθλητικό υπερεγώ, η ένταση που γεννά η συμμετοχή σε ένα τεράστιο Εμείς ενάντια σε ένα οχληρό και μισητό Εσείς.

Είναι η δύναμη των συμβόλων, τα ιδεολογήματα περί ανώτερης φυλής· ομάδα σημαίνει φυσική δύναμη, ανδρισμός, τοπικισμός, ιδιώματα κατανοητά μόνο στους μυημένους, αλληλεγγύη. Είναι η τελετουργία του πολέμου – χρώματα, συνθήματα, ύμνοι, φωνές. Η κυριαρχία πάνω στον άλλο, με κάθε τίμημα...

Γι’ αυτό δεν πολεμιέται εύκολα ο χουλιγκανισμός. Οι απαγορεύσεις απλά τον μεταφέρουν από τις κερκίδες στα πάρκα, στα πέριξ των αυτοκινητόδρομων. Εκεί, στα «ξέφωτα» των πόλεων οι χούλιγκαν προβαίνουν στο δικό τους ξεκαθάρισμα λογαριασμών με καδρόνια, λοστούς, μαχαίρια. Ποιος νοιάζεται για τον αγώνα. Προέχει η συντριβή του αντιπάλου, το ράντισμα της γης με εχθρικό αίμα.

Οι χούλιγκαν δεν είναι όλοι τύποι περιθωριακοί με ξυρισμένα κεφάλια, τατουάζ, αλυσίδες και σβάστικες. Είναι οι περισσότεροι παιδιά της διπλανής πόρτας που επιζητούν τη βία επειδή την απολαμβάνουν. Για πολλούς λόγους. Είναι οι στενοί ορίζοντες, η βαρεμάρα, η μοναξιά, η οικονομική δυσπραγία ή αστάθεια, η διάψευση ονείρων, οι διαρρηγμένοι οικογενειακοί δεσμοί, η καταπιεσμένη οργή, η αντικατάσταση του σεβασμού προς τους άλλους με την αντιπαλότητα, της διάθεσης για συνεργασία με τον ατομισμό, η τρικυμία που φέρνουν οι ουσίες σε σώμα και πνεύμα, ή απλά η ορμή των νιάτων που δεν βρίσκει άλλη διέξοδο από το άγριο ξύλο μέχρι να χυθεί αίμα... Μια μονοδιάστατη παλινδρόμηση ανάμεσα στην απάθεια και την εμπάθεια, τον μηδενισμό και στον ξέφρενο ανταγωνισμό.

Κι αυτό δεν πολεμιέται με 200 προσαγωγές και 100 συλλήψεις. Ο χουλιγκανισμός είναι βαθιά ριζωμένος στη σάρκα του δυτικού πολιτισμού. Βρίσκεται στη ρωγμή που δημιουργούν στο σύστημα οι αντιφάσεις, οι ανισότητές του. Μπορεί κανείς να μετριάσει κατά βήματα την ένταση της φωτιάς έπειτα από πολλαπλές «ενέσεις», στον νεανικό πληθυσμό, παιδείας και διεξόδων. Και μέλλοντος. Διότι οι νέοι θέλουν να βλέπουν εμπρός τους φωτεινές πολιτείες, όχι έναν μαύρο τοίχο που τους εγκλείει σε μια παραμελημένη κοινότητα. Επιζητούν την παρέμβαση στη ροή των μεγάλων και των μικρών συμβάντων, όχι το βάλτωμα σε ένα ωχρό πεδίο ανανεούμενων απογοητεύσεων. Όμως ο κόσμος μας δεν έχει λάβει μια τέτοια πορεία...

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή

Για να είμαστε άμεσα αποτελεσματικοί στη μάχη κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού

(Για το χατίρι της Γεωργίας που παρατήρησε ότι έχω καιρό να ανεβάσω κάτι)

Η εγκληματολογική έρευνα, αναφορικά με τους έφηβους παραβάτες στα σχολεία, έχει αποδείξει ότι πρόκειται κυρίως για αγόρια, μέσης ηλικίας.

 Οι παραβατικές παρέες των νέων σχολικής ηλικίας είναι σχετικά πολυμελείς και στελεχώνονται κυρίως με άτομα του ιδίου φύλου. Τα μέλη της παρέας προέρχονται κυρίως από το σχολείο, αλλά επίσης από τη γειτονιά, το χώρο εργασίας και τους τόπους νυκτερινής διασκέδασης. Στην παρέα μετέχουν συνήθως για να βρουν φίλους, χωρίς να έχουν συνήθως κάποιον αρχηγό ή ιεραρχική δομή, ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για "συμμορίες ανηλίκων".

 Οι έφηβοι παραβάτες επιδίδονται συχνά σε αντισυμβατικές ενέργειες, όπως αγορά, πώληση και χρήση ναρκωτικών ουσιών, πρόκληση ζημιών σε σχολικό χώρο, κλοπές σε κατάστημα, επεισόδια στο γήπεδο, συμπλοκές με τρίτους, φθορές ξένης ιδιοκτησίας, κλοπές χρήσης ή εξαρτημάτων μεταφορικού μέσου, απειλές κατά συνομηλίκων, διαρρήξεις κατοικιών και αυτοκινήτων, πώληση κλοπιμαίων, κλπ. Έχει αποδειχθεί ότι ο χαλαρός έλεγχος στο πλαίσιο της οικογένειας και η έλλειψη επικοινωνίας, ανάμεσα στον γονιό και στο παιδί, ευνοούν την παραβατικότητα. Εάν λείπει αυτό το στοιχείο της επικοινωνίας με τους γονείς, αντίστοιχα το παιδί αδιαφορεί για το σχολείο και εμπλέκεται σε ομάδες άλλων νεαρών, που μπορεί να εκδηλώσουν παραβατική συμπεριφορά.

 Πολυετείς επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι οι οικογένειες, των νεαρών παραβατών έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Το ένα χαρακτηριστικό είναι, ότι συνήθως πρόκειται για φτωχές οικογένειες. Ωστόσο, δεν είναι μόνον η φτώχεια που προκαλεί την εγκληματικότητα. Πολύ συχνά η φτώχεια ωθεί τους νέους να ξεπεράσουν άλλους συνομηλίκους τους από εύπορες οικογένειες και να μεγαλουργήσουν.

 Για να υπάρξει πιθανότητα τέλεσης εγκληματικών πράξεων από ανήλικους, πρέπει να υπάρξει ένας συνδυασμός φτώχειας, εγκληματικού παρελθόντος της ίδιας της οικογένειας και έλλειψης ελέγχου των γονέων προς το παιδί. Πρέπει, δηλαδή, να συμπέσουν ταυτόχρονα τρεις παράγοντες προκειμένου να υπάρξει σοβαρή πιθανότητα να εκδηλώσει κάποιος ανήλικος παραβατική συμπεριφορά. Οι ανήλικοι με παραβατικό ιστορικό (π.χ. τέλεση κλοπών, πρόκληση επεισοδίων στα γήπεδα και φθοράς ξένης ιδιοκτησίας), παρουσιάζουν αντίστοιχα προβλήματα στην οικογένεια και το σχολείο, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε παραβατικές ομάδες, προκειμένου να αναπληρώσουν εκεί την ανθρώπινη επικοινωνία και την αναγνώριση που τους λείπει.

 Για να προληφθεί μια μελλοντική έξαρση της παραβατικότητας των ανηλίκων και της νεανικής βίας στο σχολικό περιβάλλον θα πρέπει -μεταξύ άλλων- να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους, να επαναπροσδιορισθούν οι στόχοι της νέας γενιάς και να διασφαλισθούν τα μέσα για την επίτευξή τους, να μειωθεί η ανεργία των νέων, να ενσωματωθούν οι μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού, να στηριχθούν οι θεσμοί της οικογένειας και του σχολείου και να οικοδομηθεί μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης.
 Μια δίκαιη και ανοιχτή κοινωνία, με ίσες ευκαιρίες για όλους.

 * Ο Αγγελος Τσιγκρής είναι δικηγόρος - διδάκτωρ Εγκληματολογίας. Έχει διατελέσει εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Μόνιμη Επιτροπή Επιχειρησιακής Συνεργασίας για την Εσωτερική Ασφάλεια στην Ευρώπη (COSI) του Συμβουλίου της ΕΕ και στη Μόνιμη Αντιπροσωπία του ΟΗΕ για την Πρόληψη του Εγκλήματος και την Ποινική Δικαιοσύνη.

Πηγή: Εφημερίδα το Βήμα, http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=684841&h1=true#commentForm

Διασκευασμένο σε κριτήριο αξιολόγησης θα το βρείτε ΕΔΩ

Ας δώσουμε λίγο χώρο

(Πολύ καλό κείμενο, πιστεύω, για να αρχίσουμε τη νέα σχολική χρονιά)

ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ

 


 Το μίσος και η τυφλότης έχουν πολλούς τρόπους έκφρασης. Κάποιοι είναι φρικτοί, μες στην ωμότητά τους και τη δύναμη που έχουν να μας υπενθυμίζουν οδυνηρά το θηρίο που ενυπάρχει στον άνθρωπο. Τέτοια φρικτή έκφραση μίσους είναι, ας πούμε, οι παραδειγματικοί αποκεφαλισμοί που τελούν φονταμενταλιστές με φόντο την έρημο και έναν πυλώνα. Άλλη έκφραση είναι η σιωπηλή βία που υφίστανται οι ανά την Γη περιθωριοποιημένοι και καταφρονεμένοι, οι τρόφιμοι των γκέτο, οι αιωνίως χαμένοι και άτυχοι της Ιστορίας. Άλλη έκφραση βίας είναι οι άμυαλες τελετουργίες νέων ανθρώπων που παραδίδονται στη λατρεία της κτηνώδους δύναμης και του ολοκληρωτισμού, και εντέλει πέφτουν θύματα αυτής της λατρείας.

Όλα συμβαίνουν, στις πολιτισμένες ζώνες και στις απολίτιστες, στις πόλεις, στις ερήμους, όλα μαζί και ταυτοχρόνως, μεταδιδόμενα ακαριαίως και πολλαπλασιαζόμενα από συμβατικά και καινοφανή μίντια, ως εικόνες. Μεταφέρουν μηνύματα οι εικόνες; Μετουσιώνονται σε σκέψη; Δεν μπορώ να πω, κανείς δεν μπορεί να πει τελεσίδικα. Μπορεί οι εικόνες μίσους και βίας να λειτουργούν ως υπομνήσεις της ανθρώπινης φύσεως, ως υπομνήσεις για την ανάγκη διαρκούς αγώνα για αποθηρίωση και ενανθρώπιση. Μπορεί. Μπορεί όμως να μένουν εικόνες, να καταναλώνονται ως εικόνες, από ένα παγκόσμιο κοινό μιθριδατισμένο, που προσεγγίζει πλέον τη φύση του ως διαδοχή εικόνων μέσα από το σμάρτφον και την ταμπλέτα, μέσα από τις οθόνες που κατακλύζουν τράνζιτ αυτοκινητόδρομων και αεροδρομίων. Εικόνες.

Μα και η διάχυτη κακία στον επιπολής βίο, χωρίς καν τα ακραία φαινόμενα της θανάτωσης, της σωματικής βίας. Ένταση, φθόνος, μοχθηρία, στρατοπεδικός χωρισμός του κόσμου σε άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, δικός μας-εχθρός. Η κρίση δεν ρήμαξε μόνο τις υλικές προϋποθέσεις του βίου, αλλά και τα ηθικά του θεμέλια, τις δυσκολοκατορθωμένες ψυχοπνευματικές προϋποθέσεις του έλλογου συλλογικού βίου. Η πενία, η δυσχέρεια, η ανασφάλεια, η διευρυνόμενη ανισότητα και αδικία κατατρώγουν και κλονίζουν το πλαίσιο ειρηνικής συμβίωσης, την ανεκτικότητα, την αμοιβαία αποδοχή, την καταλλαγή και την αλληλοπεριχώρηση. Όλα αυτά υποχωρούν, σβήνουν. Φουντώνουν οι συγκρούσεις ― υπαρκτές βεβαίως και θεμιτές σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό, αλλά τώρα θεριεμένες και άσβεστες, άλλοτε από την ανάγκη και τη δίκαιη αγανάκτηση, αλλά συχνά και από την τυφλή οργή, τον ξαναμμένο φθόνο, την παμφάγο κατάκριση.

Αυτές τις δεύτερες δεν θα τις ονόμαζα καν συγκρούσεις, αλλά έριδες, νείκος, μανίες των αδερφοφάδων. Διότι στην κοινωνική σύγκρουση υπάρχουν ομάδες, συμφέροντα, διαχωριστικές γραμμές, υπάρχει υπολογισμός ή και σεβασμός του αντιπάλου, υπάρχει λόγος, και υπάρχει τέλος. Στη διάχυτη Έριδα επικρατούν η μισαλλοδοξία, ο φθόνος, η μοχθηρία, η τυφλή απόρριψη, η μνησικακία, η έλλειψη αυτοσεβασμού. Η τυφλότης.

Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω λεπτομερέστερα, ενδελεχώς. Δεν μπορώ. Είναι περισσότερο μια αίσθηση, για τη δυσφορία που απλώνεται σαν μύκητας στο κοινωνικό σώμα, το κατατρώει και το εξασθενεί, το γεμίζει πυρετό. Μια ασθένεια ανάλογης βαρύτητας με την υλική πενία και την πολιτική αστάθεια. Ίσως γιατί σιγοκαίει μέσα μας και γύρω μας· δεν μας επιτρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να δούμε την όλη εικόνα, τον μακρύτερο χρόνο, τον όλο τόπο, τους εαυτούς μας ανάμεσα στους άλλους.

Κι εν τω μεταξύ μας κατακλύζουν οι εικόνες βίας κατά ριπάς. Ας σταθούμε για λίγο, να πάρουμε μιαν ανάσα. Ας δώσουμε λίγο χώρο στον εαυτό μας και στον άλλο. Λίγο χώρο.

Πηγή: Εφημερίδα Η Καθημερινή

Το έκανα κριτήριο, ίσως αρκετά απαιτητικό, μάλλον για επεξεργασία μέσα στην τάξη.

Κυβερνοεκφοβισμός ή cyberbullying

Τι είναι ο κυβερνοεκφοβισμός

Ο όρος κυβερνο-εκφοβισμός ή διαδικτυακός εκφοβισμός αφορά οποιαδήποτε πράξη διατύπωσης απειλής, εκφοβισμού, ταπείνωσης, παρενόχλησης μέσω της χρήσης του Διαδικτύου, κινητών τηλεφώνων ή άλλων ψηφιακών συσκευών επικοινωνίας.
Εκδηλώνεται με την επαναλαμβανόμενη αποστολή μηνυμάτων μέσω τηλεφώνου ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, με παρέμβαση σε διαδικτυακές δραστηριότητες του θύματος, δυσφήμιση με αποστολή φωτογραφιών, προσωπικών πληροφοριών, απειλητικών μηνυμάτων σε άλλα άτομα (υποκρινόμενοι το άτομο που εκφοβίζεται), υποκίνηση τρίτων σε διαδικτυακή παρακολούθηση και παρενόχληση του θύματος και πολλές άλλες μορφές.

Πηγή: Ελευθεροτυπία
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=341359



Με το φαινόμενο ηλεκτρονικού εκφοβισμού (Cyberbullying) αναφερόμαστε στην ενδο και εξωσχολική βία που εκδηλώνεται μέσω ηλεκτρονικών συσκευών. Περιλαμβάνει την επαναλαμβανόμενη αποστολή ηλεκτρονικών ή τηλεφωνικών μηνυμάτων με απειλητικό, ρατσιστικό ή σεξιστικό περιεχόμενο, δημιουργία προφίλ διαδικτυακά με ψευδή στοιχεία, ανάρτηση ψεύτικων ειδήσεων, προσωπικών πληροφοριών, φωτογραφιών, βιντεοσκοπημένου υλικού καθώς και την υποκίνηση ενός ατόμου να λάβει μέρος σε μια ομάδα που έχει σκοπό την άσκηση βίας.
Η τεχνολογία προσφέρει μια ανωνυμία που οδηγεί ορισμένους να συμπεριφέρονται καταχρηστικά online, με τρόπους που ποτέ δεν θα εξετάζαμε στον πραγματικό κόσμο. Κακόβουλο ή δυσφημιστικό περιεχόμενο μπορεί να κυκλοφορήσει με ευκολία και να το δει ένα ευρύτερο ακροατήριο. Το περιεχόμενο μπορεί ενδεχομένως να υπάρχει για πάντα, παρά τις καλύτερες προσπάθειες για την αφαίρεσή του.
Ένα θύμα ηλεκτρονικής παρενόχλησης είναι δυνητικά ευάλωτο 24 ώρες το 24ωρο και δεν έχει πλέον ένα ασφαλές καταφύγιο μακριά από αυτόν που τον φοβερίζει.
Η αδυναμία της μόνιμης αφαίρεσης online περιεχομένου και εικόνων μπορούν να προσθέτουν περισσότερο άγχος στην ταλαιπωρία του θύματος. Η ψυχική επιβάρυνση είναι μεγαλύτερη από τη σωματική. Ο καθένας μπορεί να λειτουργήσει ως θύτης με περιορισμένες πιθανότητες να τιμωρηθεί δεδομένου ότι το περιεχόμενο των πληροφοριών δεν ελέγχεται και δεν λογοκρίνεται κι έτσι δίνεται η δυνατότητα στον καθένα να δημοσιεύσει ό,τι θέλει.
Δυνητικά κάθε μαθητής θα μπορούσε να εμπλακεί σε περιστατικό κυβερνοεκφοβισμού. Ως θύτης διακρίνεται από ασυνήθιστα ελάχιστο άγχος και ανασφάλεια, νιώθει την ανάγκη να κυριαρχεί και να έχει τον έλεγχο της κατάστασης, αδυνατώντας να ελέγξει τον εαυτό του, πόσο μάλλον για τον πόνο που προκαλεί. Ως θύμα σπάνια υπερασπίζεται τον εαυτό του ή αντεπιτίθεται, αποσύρεται κλαίγοντας ή θυμώνοντας, είναι αγχώδης, εσωστρεφή και χωρίς πολλούς φίλους, δίχως κοινωνικές και διαπροσωπικές δεξιότητες, με παθητική στάση στα γεγονότα. Ως παρατηρητής, επιλέγει να μην εμπλακεί από φόβο, γιατί δεν ξέρει τι να κάνει, φοβάται την εκδίκηση, θεωρεί πως οι ενήλικες δεν θα τον πιστέψουν ή δεν θα κάνουν τίποτα. Αποτελούν τη σιωπηρή πλειοψηφία και οι θύτες το εκλαμβάνουν σαν έγκριση- αποδοχή.
Στους τρόπους αντιμετώπισης, η πρωτογενής είναι αμιγώς προληπτική παρέμβαση. Αφορά το σύνολο του πληθυσμού και περιλαμβάνει την ενημέρωση όλων (παιδιών, εφήβων, εκπαιδευτικών και γονέων) για θέματα νεανικής παραβατικότητας και την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών στις νέες μορφές νεανικής παραβατικότητας και σε τρόπους πρόληψης, εντοπισμού και αντιμετώπισης του φαινομένου.

Πηγή: Ασφάλεια στο διαδίκτυο http://internet-safety.sch.gr/index.php/provoli/mtrl/them-par/cbppt

Μπούλινγκ ή σχολικός εκφοβισμός

Δύο βίντεο για το σχολικό εκφοβισμό (μπούλινγκ) από το you tube, το ένα χωρίς λόγια, το άλλο με συνεντεύξεις για το σχολικό εκφοβισμό:
1. Χωρίς σχεδόν καθόλου λόγια κι όμως, τόσο εύγλωττο.



2. Η Τρομοκρατία της αθωότητας, Πρωταγωνιστές, του Σταύρου Θεοδωράκη.

Αγόρια με όπλα

Της Εύας Στάμου

Στα καταστήματα παιχνιδιών ο διαχωρισμός ανάμεσα σε κοριτσίστικα και αγορίστικα δώρα είναι σαφής. Κούκλες, κουζινικά, πύργοι, άμαξες και βασιλοπούλες για τα κορίτσια, υπερήρωες, αυτοκινητάκια, σπαθιά και όπλα για τ΄αγόρια. Η βία αποτελεί μέρος της διαπαιδαγώγησης των αγοριών, δεν είναι απλά αποδεκτή αλλά κι επιβεβλημένη αν θέλεις το παιδί σου να μην διαφέρει από τους φίλους του, να θεωρείται ‘φυσιολογικό’.

Εγκλωβισμένα σε αυτή την νοοτροπία, τα αγόρια γίνονται έφηβοι, νεαροί ενήλικες, άντρες. Κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν να αγαπούν τα όπλα και να τα θεωρούν απαραίτητο αξεσουάρ της προσωπικότητάς τους και απόλυτη ένδειξη ανδρισμού, ακόμα και αν το επάγγελμά τους δεν έχει καμία σχέση με την χρήση τους. Τα κοριτσάκια από την άλλη προσπαθούν να γίνουν οι πριγκίπισσες των παραμυθιών που διάβαζαν τα βράδια πριν κοιμηθούν: όμορφες, χαριτωμένες, ευγενικές, με καλούς τρόπους.

Όταν ένας υπερήρωας και μια όμορφη πριγκίπισσα συναντιούνται, αποτελούν για την κοινωνία το τέλειο ζευγάρι. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Ολυμπιονίκη Όσκαρ Πιστόριους και την σύντροφό του Ρίβα Στίνκαμπ. Εκείνος, ξεπερνώντας το εμπόδιο της εκ γενετής αναπηρίας του, έφτασε να αγωνίζεται στον στίβο, να κατακτά τη μία νίκη μετά την άλλη, να κερδίζει μετάλλια, να γίνεται διάσημος παγκοσμίως, ένα λαμπερό αστέρι που προκαλεί δέος και θαυμασμό. Εκείνη εντυπωσιακή και κομψή, πρότυπο θηλυκότητας, με τις φωτογραφίες της να φιγουράρουν σε εφημερίδες και περιοδικά. Ένα ακόμα έπαθλο για τον υπεραθλητή.

Στις 14 Φεβρουαρίου ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, το παραμύθι είχε τραγικό τέλος. Στη μέση της νύχτας, ο Όσκαρ άδειασε τον γεμιστήρα του όπλου του πάνω στο όμορφο κορμί της συντρόφου του, ισχυριζόμενος ότι την πέρασε για εισβολέα.

Σκοπός του άρθρου δεν είναι να απαντήσει το ερώτημα της ενοχής ή της αθωότητας του Πιστόριους, -άλλωστε αυτό το έχουν προς το παρόν αναλάβει οι εφημερίδες και τα ιστολόγια-, αλλά να αμφισβητήσει κάποιες κοινώς διαδεδομένες απόψεις που αναπαράγονται σε αντίστοιχες περιπτώσεις από τον τύπο.

Η πρώτη είναι ότι τραγικά ατυχήματα με όπλα συμβαίνουν ξαφνικά, εκεί που κανείς δεν το περιμένει και δεν το φαντάζεται. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι δεν βρίσκονται ξαφνικά με ένα όπλο, που εκπυρσοκροτεί, στο χέρι. Μπαίνουν αντίθετα σε μία ολόκληρη διαδικασία, πρώτα ψυχολογική κι ύστερα πρακτική πριν αναζητήσουν, αγοράσουν, μάθουν να χρησιμοποιούν ένα όπλο. Βήμα, βήμα εκπαιδεύονται να βάζουν σφαίρες στον γεμιστήρα, να σημαδεύουν, να οπλίζουν, να πατούν την σκανδάλη. Βήμα, βήμα φαντάζονται τις αντιδράσεις τους όταν έρθουν αντιμέτωποι με τον κλέφτη που θα σπάσει το τζάμι του αυτοκινήτου τους, τον εισβολέα που θα μπει στο σπίτι τους στη μέση της νύχτας, τον επίδοξο βιαστή που θα επιτεθεί στη γυναίκα τους. Γι αυτό και η απόφαση να πάρει κανείς ένα όπλο δεν είναι καθόλου απλή και πολλοί την απορρίπτουν ακριβώς εξαιτίας της πιθανότητας να αφαιρέσουν μία ανθρώπινη ζωή από ατύχημα, ή λόγω του ευέξαπτου χαρακτήρα τους.

Δεύτερον, ίσως υπάρχουν ακόμη κάποιοι που με ευκολία χαρακτηρίζουν τέτοια φρικτά επεισόδια οικογενειακής βίας, «εγκλήματα πάθους», υπονοώντας ότι αφορούν τα έντονα συναισθήματα του δράστη και όχι την ωμή βία που έχει μάθει να ασκεί. Ο ξυλοδαρμός των γυναικών, όπως και ο βιασμός, καμία σχέση δεν έχουν με το ερωτικό πάθος. Η μόνη επιθυμία που νιώθει ο δράστης είναι να επιβληθεί με οποιοδήποτε τίμημα στο θύμα του, να το εκφοβίσει, να το ελέγξει, να το τιμωρήσει. Οι λόγοι είναι πολλοί - ένας από αυτούς η αντίληψη ότι είναι φυσικό οι άντρες να ασκούν βία στις γυναίκες. Το γεγονός ότι αρκετές κακοποιημένες γυναίκες δεν αποφασίζουν να φύγουν από την σχέση και να μιλήσουν ανοιχτά γι αυτό που συμβαίνει, διαιωνίζει την αντίληψη αυτή και δημιουργεί περισσότερα θύματα.

Μην ξεχνάμε όμως ότι όπως η Ρίβα, πολλές γυναίκες έχουν μεγαλώσει σε μία κοινωνία που τις έχει διδάξει ότι η υπομονή και η συγκάλυψη της επώδυνης αλήθειας αποτελεί μέρος των καλών τρόπων, της ευγένειας και της γυναικείας χάρης. Σε μία κοινωνία που της έχει μάθει να μένουν δίπλα στον άντρα τους ως το τραγικό τέλος, μια κοινωνία θυτών και θυμάτων, πολύ απασχολημένη με την εικόνα της για να ξέρει πως να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τα τέρατα που η ίδια δημιουργεί.

Πηγή:Protagon  

Αν θέλετε να το δείτε σε μορφή εξεταστικού δοκιμίου κάντε κλικ ΕΔΩ

Διαφήμιση για την παιδική κακοποίηση

Μια διαφήμιση από τη Uniceff με στόχο την πρόληψη της παιδικής κακοποίησης.
(Αργυρό βραβείο στις πιο δημιουργικές διαφημίσεις της χρονιάς).

Ανθρωποι και λύκοι...

Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ

 

 

Homo homini lupus (λύκος ο άνθρωπος για τον άνθρωπο)... Το αρχαίο αυτό ρητό, που αποδίδεται στον Λατίνο κωμωδιογράφο Πλαύτο, ανασύρθηκε συνειρμικά από τις μαθητικές μας μνήμες, με αφορμή τις εικόνες φρίκης που τις προηγούμενες ημέρες εισέβαλαν στη ζωή μας και στοίχειωσαν την καθημερινότητά μας. 

Το γυμνό και βεβηλωμένο σώμα του Λίβυου δικτάτορα εκτεθειμένο σε ένα ψυγείο κρεάτων, σύμβολο μιας ανατροπής αλλά και συνάμα μιας συνέχειας και, πίσω στα δικά μας, οι εικόνες βίας μιας εμφύλιας σύρραξης ανάμεσα στις λεγόμενες δυνάμεις της ανατροπής και της προόδου, που κόστισε τη ζωή σ' ένα συνάνθρωπο, δικαίωσαν ακόμη μια φορά το ρητό, που περιγράφει μια πικρή αλήθεια για την ανθρώπινη φύση.
Τη θεωρία αυτή, που αιτιολογεί τη ροπή του ανθρώπου προς τη βία, την εξέλιξε ο Αγγλος φιλόσοφος Τόμας Χομπς, προκαλώντας συζητήσεις και αντιδράσεις το 16ο αιώνα και θέτοντας τη βάση για μελλοντικούς στοχασμούς. Σύμφωνα με τον Χομπς, σε μια κατάσταση όπου επικρατεί σύγχυση και ανομία, ο κάθε άνθρωπος -παρακινούμενος από τα πιο βαθιά του ένστικτα- προσπαθεί να βλάψει τον άλλον και να αφανίσει οποιονδήποτε αποτελεί εμπόδιο στις επιδιώξεις του. Με αποτέλεσμα, καθένας να βλέπει τον πλαϊνό του ως εχθρό. Αυτό συνεπάγεται, ο άνθρωπος στη «φυσική» του κατάσταση να βρίσκεται σε συνεχή διαμάχη με τον εαυτό του και τους άλλους και να κυριεύεται συνεχώς από μια πολεμική διάθεση που δεν διακρίνει το δίκαιο από το άδικο (που μόνον οι νόμοι μπορούν να προσδιορίσουν και να διαχωρίσουν).
Σύμφωνα δηλαδή με τον Χομπς, η φύση τού ανθρώπου είναι κατά βάθος εγωιστική και οι πράξεις του οδηγούνται αποκλειστικά από το ένστικτο της επιβίωσης και από την επιθυμία του να επιβληθεί στους άλλους ανθρώπους. Οι θεωρίες του Αγγλου φιλοσόφου σφραγίζονται από την Ιστορία, που μας διδάσκει ότι το τίμημα των επαναστάσεων και των ανατροπών είναι αναπόφευκτα ένα λουτρό αίματος.
Εξηγούν ωστόσο -χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει και ότι δικαιολογούν- το κύμα βίας που έχει εισχωρήσει τελευταία στις δυτικές κοινωνίες ακόμη και σε χώρους που παραδοσιακά ευαγγελίζονται την αλληλεγγύη και αγωνίζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη. Καθώς, σε συγκυρίες όπου τα πάντα κλονίζονται, όπου καταργούνται οι έννοιες του δικαίου και του αδίκου ενώ οι αρχές του κράτους δικαίου υποκύπτουν στην πίεση των συμφερόντων και των αγορών, ο άνθρωπος επιστρέφει στην αρχική του φύση.
Και δεν χωρά αμφιβολία το γεγονός ότι η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη, βρίσκεται σήμερα σε μια παρόμοια συγκυρία. Και το κλίμα φόβου, αβεβαιότητας και ανασφάλειας που καλλιεργείται από τις εγχώριες και διεθνείς εξουσίες δεν μπορεί, αν ακολουθήσουμε τις θεωρίες του Χομπς, παρά να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα βίας.
Ετσι, μόνο με μια επιστροφή στις αρχές του κράτους δικαίου και της αλληλεγγύης, που κατά τον Αγγλο φιλόσοφο αποτελούν το μόνο αντίδοτο στο φόβο, υπάρχουν ελπίδες να αποτρέψει το χειρότερο, τον πολλαπλασιασμό δηλαδή βίαιων ξεσπασμάτων ανθρώπων που έχασαν την εμπιστοσύνη στη δημοκρατία και τις αρχές της. Σε αυτή την περίπτωση, τεράστια θα είναι η ευθύνη εκείνων που κατόρθωσαν να ξυπνήσουν τα πιο σκοτεινά ένστικτα των συνανθρώπων τους και να τους μετατρέψουν ακόμη μια φορά σε λύκους...
Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία