Με τη μαμά... και στα ώριμα χρόνια

Τασούλα Καραϊσκάκη

28.11.2014

Για πρώτη φορά οι Βρετανοί νέοι έως 25 ετών έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες, σε σύγκριση με τους συνταξιούχους, να βρεθούν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκτιμά το Joseph Rowntree Foundation. Οι νέοι 16 έως 24 ετών που ζουν με ελάχιστα, έχουν αυξηθεί κατά 6% την τελευταία δεκαετία, κυρίως λόγω των ολιγόμηνων συμβάσεων και της ημιαπασχόλησης, και τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, αποφαίνεται το ίδρυμα. Η πτώση εισοδημάτων και η αύξηση του κόστους διαβίωσης, λέει το ίδρυμα, θα εγκλωβίσουν τους 20άρηδες σε εξαιρετικά χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας –και στην αδυναμία να συντηρήσουν μόνοι τους ένα νοικοκυριό–, για αρκετά χρόνια ακόμη. Την τελευταία δεκαετία, μόνο το 20% των νέων κατάφερε να φύγει από το πατρικό του.

Ίδιες οι τάσεις και στην Ελλάδα, και για εκείνο το μικρό τμήμα της νεολαίας που καταφέρνει να εργάζεται (ανεργία νέων 16-24 ετών: 56,7%), να απασχολείται ευκαιριακά ή σε θέσεις χαμηλότερες των δεξιοτήτων τους. Δυσοίωνο σενάριο, ανησυχαστικό, εξόχως προβληματικό για τον προοδευμένο κόσμο μας. Διότι νέος και απουσία μέλλοντος είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες στους πολιτισμούς της εξέλιξης. Στην εποχή των multimedia, με τον τζίρο των ηλεκτρονικών αγαθών και υπηρεσιών να ξεπερνά τα 2,1 τρισ. δολάρια, στις κοινωνίες των γυαλιών-υπερυπολογιστών που βλέπουν ολογραφικά, των 3D εκτυπωτών σπιτιών, μηχανημάτων, τροφίμων και ανθρώπινων οργάνων, του μανδύα αορατότητας από νανοϋλικά, οι νέοι είναι βουτηγμένοι στη μιζέρια, εξαρτημένοι από την αγία οικογένεια και τα ρουσφέτια των πολιτικών φίλων για μια δουλίτσα. Προς τι τα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη, τα ρομπότ στους κομήτες και η έρευνα που «τρέχει» προς τη διόρθωση ελαττωματικών γονιδίων, τις καθολικές ασύρματες επικοινωνίες και την κβαντική τηλεμεταφορά δεδομένων.

Η «πρώτη ύλη» των νέων κοινωνιών μαραζώνει, παγιδεύεται, ασφυκτιά, συντρίβεται από την αποκάλυψη της ουτιδανής παρουσίας της. Οι μεγαλόθυμες φιλοδοξίες της εποχής της ανάπτυξης εξέπεσαν. Οι αγορές διευρύνθηκαν, οι κερδοσκόποι πλήθυναν, η ζωή συρρικνώθηκε στο παρόν, ένα παρόν χωρίς βαρύτητα, που κινείται αλλά δεν προχωρεί. Έναν κόσμο χωρίς ιδεώδες, μια αγωνία χωρίς διδασκαλία... Μήπως οι μεγάλοι της Ευρώπης να ξανασκεφθούν ότι αυτή η ήπειρος της κοινής μας μοίρας, όπου οι νέοι υφίστανται τις ίδιες διαδικασίες αποσύνθεσης, θα σωθεί μόνο αν τους συνυπολογίσουν; Αν εξετάσουν το κόστος του αποκλεισμού τους από την αξιοπρεπή εργασία, όχι μόνο το οικονομικό (αποτιμάται σε 160 δισ. ευρώ), αλλά και το κοινωνικό – τον φόβο, την έλλειψη ελπίδας και εμπιστοσύνης σε θεσμούς και κυβερνήσεις.

Πάντως, προς στιγμήν, και παρά την εκπεφρασμένη ανησυχία πως η νεανική ανεργία αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της Ένωσης, οι νέοι δεν αποτελούν προτεραιότητα, οι «ταχύτατες πρωτοβουλίες» αποδεικνύονται εύκολες θεωρίες και τα «μέτρα άμεσης αποτελεσματικότητας» δύσκολη πράξη. Και αλλαγή πλεύσης δεν διαφαίνεται. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αδυνατούν να πλάσουν και να στηρίξουν το είδος εκείνο του νέου που χρειάζονται για τη συνοχή και την ευημερία τους.

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή

Δεν αντιστάθηκα και το έκανα κριτήριο. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ

Αν τα χρήματα δεν είχαν σημασία;

Ενδιαφέρον βίντεο, μια πολύ καλή αφορμή για συζήτηση στη τάξη

   Αν τα χρήματα δεν είχαν σημασία;

Παράγοντες στην επιλογή επαγγέλματος

________________________________________

 Όσο παράδοξο και να φανεί, η επιλογή επαγγέλματος από τον νέο άνθρωπο είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Στην πραγματικότητα, αποτελεί συλλογική απόφαση. Βέβαια, η κλίση του νέου είναι βασικός παράγοντας. Αλλά αυτή αποτελεί μόνο μια γενική κατεύθυνση (ενώ το επάγγελμα είναι μια συγκεκριμένη ενασχόληση). Από κει και πέρα, σημαντική είναι η επίδραση της στάσης και της εμπειρίας των γονιών, μαζί με τα όποια όνειρα ή προσδοκίες έχουν από το παιδί τους, καθώς και της παρέας του νέου, αλλά, αυτό δεν θα πρέπει να λησμονιέται, των τάσεων της ίδιας της κοινωνίας. Για παράδειγμα, σε όσους αρέσει η διδασκαλία την εποχή αυτή είναι πιο εύκολο να προσληφθούν ως δάσκαλοι παρά ως καθηγητές. Ή, αν κάποιος έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, είναι πιθανότερο να θελήσει να γίνει ηθοποιός ή τραγουδιστής παρά αγγειοπλάστης, επειδή σήμερα η κοινωνία εστιάζει σε αυτές τις δύο ομάδες καλλιτεχνών.
Η επιλογή του επαγγέλματος με βάση τα προσωπικά ενδιαφέροντα αποτελεί την εύκολη και απλούστερη φάση της συνολικής διαδικασίας. Τα δύσκολα είναι οι άλλες παράμετροι που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Πρώτη είναι η δυνατότητα εύρεσης εργασίας στο αντικείμενο που πρόκειται κανείς να ειδικευθεί. Είναι προφανές πως δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να πάει και να σπουδάσει κανείς κάτι, για το οποίο δεν υπάρχει ζήτηση στην αγορά εργασίας. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να σπουδάζει κάποιος ένα αντικείμενο, θεωρώντας ότι δεν θα έχει εργασιακό πρόβλημα και μετά να διαπιστώνει ότι η αγορά εργασίας είναι κορεσμένη από την ειδικότητα αυτή. Επομένως, θα πρέπει να έχει μια, γενική έστω, άποψη του χώρου, στον οποίο θα κινηθεί επαγγελματικά, ώστε να γνωρίζει εκ των προτέρων τις δυσκολίες που θα συναντήσει και, εφόσον επιθυμεί να συνεχίσει προς εκείνη την κατεύθυνση, να είναι οπλισμένος και με την απαραίτητη επιμονή και υπομονή. Από την άλλη, μπορεί πάντα να διαλέξει ένα παραπλήσιο (της αρχικής επιλογής του) επάγγελμα, το οποίο θα παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για δουλειά.
Η δεύτερη παράμετρος είναι οι απολαβές. Δεν ασκούμε κάποιο επάγγελμα μόνο επειδή μας αρέσει, ή επειδή δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε. Το ασκούμε για λόγους επιβίωσης. Αυτό σημαίνει ότι οι απολαβές είναι από τους πλέον σημαντικούς παράγοντες για την επιλογή ενός επαγγέλματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αύξηση των φοιτητών στις Παιδαγωγικές Σχολές τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των κενών που υπάρχουν στον κλάδο των δασκάλων. Ο νέος άνθρωπος θα πρέπει να εξετάσει (στο πλαίσιο πάντα του δυνατού) τις πιθανές απολαβές σε συνδυασμό με τα πιθανά επαγγέλματα που ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά του, ώστε να λάβει τις πιο συμφέρουσες οικονομικά αποφάσεις. Βέβαια, είναι κατανοητό ότι, εκτός κι αν υπάρχει κάποιος οικείος ή γνωστός, είναι πολύ δύσκολο να γίνει αυτό (όσο και να το καθιστά εύκολο η πρόσβαση στο Διαδίκτυο). Αλλά η προσπάθεια και η τελική διαμόρφωση μιας έστω και μερικής άποψης είναι καλύτερη από το να μην έχει καμία άποψη. Με άλλα λόγια, θα πρέπει κανείς να είναι όσο γίνεται πιο υποψιασμένος.
Μια τρίτη βασική παράμετρος είναι ο τόπος εργασίας. Σήμερα με την παγκοσμιοποίηση, η μετακίνηση και η διαμονή σε τόπο διαφορετικό από εκείνον, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε κανείς, είναι όχι απλώς πιθανότητα, αλλά σε μερικά επαγγέλματα αποτελεί βεβαιότητα. Για παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς να θέλει να γίνει σχεδιαστής αυτοκινήτων και να περιμένει να βρει δουλειά στην Ελλάδα. Επιπλέον, υπάρχουν επαγγέλματα (όπως συμβαίνει σε ορισμένα στελέχη επιχειρήσεων) που απαιτούν συχνά ταξίδια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αυτά ακούγονται πολύ όμορφα και δελεαστικά, αλλά θα πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του ότι είναι ταξίδια εργασίας και όχι τουρισμού και ότι από κάποια στιγμή και μετά είναι πιθανό να οδηγήσουν σε κόπωση. Ένα άλλο στοιχείο στη σύγχρονη αγορά εργασίας είναι η πιθανότητα της αλλαγής επαγγελματικών ενασχολήσεων. Σε αντίθεση με το παρελθόν, στις μέρες μας η αλλαγή επαγγέλματος καθίσταται μια πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι ο νέος θα πρέπει να επιλέξει έναν κλάδο που θα του παρέχει επαγγελματική ευελιξία, ώστε να μπορεί να κινηθεί στην αγορά της εργασίας όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα είτε λόγω ανάγκης είτε λόγω ευκαιριών.
Κλείνοντας, θα πρέπει να σημειωθεί κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο μερικές φορές χάνεται μέσα στους τόσους παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη, αλλά και στις ανάγκες της ζωής που επηρεάζουν αναπόφευκτα τις αποφάσεις μας. Θα πρέπει ο νέος να αγαπήσει αυτό που θα κάνει. Αυτό δεν είναι μια γενική θέση άνευ ουσίας. Αντίθετα, η αγάπη προς το επάγγελμα αποτελεί βασικό παράγοντα της εργασιακής ικανοποίησης. Τούτο σημαίνει ότι θα αγωνίζεται περισσότερο, ώστε να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες συναντά στη δουλειά του, αλλά και ότι θα είναι περισσότερο χαρούμενος με τη ζωή του. Κι αυτό θα αντανακλάται και σε όσους ζουν μαζί του. Με άλλα λόγια, η αγάπη προς αυτό που κάνουμε συνιστά σημαντικό παράγοντα για ποιοτική ζωή.

Δρ. Μιχάλης Κατσιμίτσης Πηγή: http://reviews.in.gr/greece/education/article/?aid=1231055670

Μαμά, μην κλαις, θα τα λέμε στο «skype»…

(Δεν άντεξα, έχω και προσωπικούς λόγους, και το μετέτρεψα σε εξεταστικό δοκίμιο. Θα το βρείτε κάνοντας κλικ ΕΔΩ: Ανεργία Μετανάστευση)

Του Απόστολου Λυκεσά, Έθνος, 29.1.12

Παλιά μετανάστευαν εξαιτίας της ανέχειας. Κουβαλούσαν τις αναμνήσεις τους σαν ξόρκια για τους δράκους της ξενιτιάς κι έσερναν, εκτός από τους ταπεινούς τους μπόγους, πιότερο την υπόσχεση για επιστροφή. Νοσταλγία για μια αγαπημένη όπως ο Γιάννης του Μοθωνιού για μια Μελαχρώ ιστορημένη από τον Παπαδιαμάντη. Μια υπόσχεση σαν αυτή με την οποία έκλεινε το «Διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή: «Και θα τη φκιάσουμε έτσι και μια πατρίδα για μας – εκεί στην πατρίδα μας την Ελλάδα». Τώρα φεύγουν οργισμένοι. Στις βαλίτσες κουβαλάνε τα πτυχία τους, βουβό θυμό κι ένα δακρυσμένο άι σιχτίρ για την πατρίδα που τους αποβάλλει σαν ανεπιθύμητα μπάσταρδα. Φεύγουν νέοι με μεταπτυχιακά αλλά και απελπισμένοι μεσήλικες. Όπως ο γιατρός, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, που πήγε στην Αγγλία αγανακτισμένος με όσα βίωνε στα ελληνικά νοσοκομεία. Σαν την Ξένια που γύρισε δυο φορές την Ευρώπη και τώρα ζει ως περιζήτητη εργαζόμενη στη Ζυρίχη πριν ακόμη γίνει 25 χρονών. Άριστη στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, για τους Ελβετούς. Η πατρίδα της όμως της έκοβε την ανάσα με λαβή επιδέξιου στραγγαλιστή.

Αναχωρούν όχι πια για ταξίδι με φτηνό αεροπορικό εισιτήριο. Η γενιά της ξέφρενης ανεμελιάς συνετρίβη κατά την προσγείωση στην πραγματικότητα. Φεύγουν νιώθοντας τυχεροί αν καταφέρουν και βρουν χώρα υποδοχής: μηχανικοί και επαγγελματίες από τον χώρο της υγείας, λογιστές και φοροτεχνικοί, ναυπηγοί και αρχιτέκτονες, γεωπόνοι και χημικοί, κτηνίατροι και φυσιοθεραπευτές, τεχνολόγοι πυρηνικής ιατρικής και οδοντίατροι, λογοθεραπευτές και μαίες, μηχανικοί αυτοκινήτων και συγκολλητές, κλειδαράδες και χτίστες, ξυλουργοί και υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και ψυκτικοί. Κάθε οικογένεια και ένας μετανάστης.

Παρηγορούν τους δικούς τους «μην κλαις, βρε μαμά, θα μιλάμε στο σκάιπ». Η θέση όμως στο κυριακάτικο τραπέζι θα είναι άδεια. Σε πέντε ηλεκτρονικά λεπτά τι να πεις; Για ποιο καημό, ποιο όνειρο και πόνο, πώς να τσουγκρίσεις το ποτήρι στη χαρά;

Θα περιμένουν όλοι το καλοκαίρι. Αν η εταιρεία δώσει άδεια. Αλλά ποιος τα σκέφτεται αυτά τώρα που στο μυαλό υπάρχει το σχέδιο -και η όποια ευκαιρία- για δραπέτευση. Γιατί το πατρώο χώμα είναι ειρκτή, κυρίως για τους αθώους. Οι άλλοι μια ζωή θα ξεφεύγουν.

Τώρα στα αεροδρόμια οι συγγενείς δεν κουνάνε πια μαντήλια κι αυτοί που φεύγουν αφήνουν σε όσους μένουν μοναχά τις ελπίδες. Πως όταν περάσουν τα χρόνια ενδέχεται να ξεθυμάνει ο θυμός, θα στραγγίσει το ξίδι, θα μείνει μόνο η γλύκα στιγμών με συγγενείς και φίλους, ομορφιές και γοητείες των αισθήσεων, θερινές τζιτζικοκραυγές ξεγνοιασιάς.

Ποιες λέξεις άραγε και ποια χρώματα θα περιγράφουν το περιεχόμενο της νοσταλγίας του μέλλοντος; Παπαδιαμαντικές «ελάτε, παιδιά, να τραγ’δήστε» ή του Χατζή «…κι ας είναι λίγο για την Ελλάδα»;

Ο Απόστολος Λυκεσάς είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος

Πηγή: Εφημερίδα Έθνος

Η εργασία

Ένας άνδρας ξεκινά μια συνηθισμένη μέρα στην δουλειά. Ένα animation του Santiago 'Bou' Grasso, που έχει κερδίσει 100 διεθνή βραβεία. Παραγωγή του Αργεντίνικου studio OpusBoo

 (Κατάλληλο για να ξεκινήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με την εργασία, πέρα από τα τετριμμένα)

Η νέα ελληνική μετανάστευση

Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία (Δεκαετία του '60)

Του ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑ

Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

nmarav@pspa.uoa.gr

 

Η χώρα μας υπήρξε χώρα μεταναστών. Πριν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως στις δεκαετίες 1950 και 1960, μετανάστευσαν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες σε πολλές χώρες. Αυτή η μετανάστευση αφορούσε νέους ανθρώπους ανειδίκευτους, από αγροτικές κυρίως περιοχές.

Η μετανάστευση αυτή οδήγησε στην ερήμωση της υπαίθρου. Από πολλούς, όμως, θεωρήθηκε «ευλογία», γιατί απέτρεψε την κοινωνική αναταραχή που θα προκαλούσε η μαζική ανεργία, ενώ το εισρέον μεταναστευτικό συνάλλαγμα ήταν μια λύση για την κάλυψη του χρόνιου εμπορικού ελλείμματος της χώρας. Επίσης, ένα σημαντικό μέρος του συναλλάγματος μετατρεπόταν σε επενδύσεις, κυρίως σε κατοικίες, τροφοδοτώντας έτσι, την άνθηση της κατασκευαστικής δραστηριότητας σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολεμικής «ανάπτυξης» της χώρας. Τέλος, οι έλληνες μετανάστες αποκτούσαν δεξιότητες στις χώρες υποδοχής και όταν επέστρεφαν, ήταν χρησιμότεροι στην ελληνική οικονομία από τους ανειδίκευτους εργάτες, οι οποίοι εγκατέλειπαν μαζικά την ελληνική ύπαιθρο, κυρίως προς την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Το ισοζύγιο της μεταναστευτικής κίνησης ανατράπηκε στα μέσα της δεκαετίας του '70. Παράλληλα, μειώθηκε και η εσωτερική μετανάστευση από την ύπαιθρο προς τα μεγάλα αστικά κέντρα.
(...)
Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Ελλάδα έγινε πλέον χώρα υποδοχής μεταναστών, κυρίως από τα Βαλκάνια, ενώ στη συνέχεια, η χαλαρή μεταναστευτική πολιτική και η θέση της χώρας μας ως πύλης προς τη Δύση, οδήγησαν σε είσοδο μεταναστών κυρίως από ασιατικές χώρες, σε αριθμούς που δεν έχουν προηγούμενο σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Σήμερα, η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Η προϊούσα οικονομική δυσπραγία από το 2009 και μετά, οδηγεί όλο και περισσότερους νέους Ελληνες να αναζητούν και πάλι εργασία στο εξωτερικό. Μόνο που τώρα αυτοί οι νέοι δεν είναι ανειδίκευτοι, αλλά αντίθετα κυρίως επιστήμονες με γνώσεις και δεξιότητες, που όλο και περισσότερο δεν μπορούν να απασχοληθούν στην ελληνική οικονομία. Πρόκειται για μια νέα μετανάστευση, η οποία όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στη χώρα μας, αλλά αντίθετα την αποστερεί από το πιο ταλαντούχο και εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό. Μια ματιά στα ποσοστά ανεργίας των νέων επιστημόνων, όχι μόνο των θεωρητικών, αλλά και των θετικών και τεχνολογικών επιστημών, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος της αξιοποίησης του ανθρώπινου κεφαλαίου στη χώρα μας, για το «σχηματισμό» (εκπαίδευση) του οποίου έχουν δαπανηθεί τεράστια ποσά.
Δεν πρόκειται μόνο για προσωπικά «δράματα» των νέων, οι οποίοι δεν έχουν επαγγελματική προοπτική στην πατρίδα τους, ύστερα από πολύχρονες και πανάκριβες, συχνά και μεταπτυχιακές, σπουδές, αλλά για μέγα εθνικό δράμα με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, η οποία απασχολεί ανειδίκευτους εργάτες, αλλά αδυνατεί να απασχολήσει νέους εξειδικευμένους επιστήμονες, προς όφελος προφανώς των χωρών στις οποίες αναγκαστικά μεταναστεύουν.
(...)
ΠΗΓΉ: ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΤΗΛΕΡΓΑΣΙΑ

Δουλεύοντας σαλονιού και κουζίνας, γωνία

Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010 

(απόσπασμα)

Ξυπνάει, φτιάχνει καφέ, χαζεύει τις πρωινές ειδήσεις και ετοιμάζεται να πάει στη δουλειά. Με τις πιτζάμες. Το γραφείο του είναι στο δωμάτιο, στη συμβολή του σαλονιού με την κουζίνα. Ανοίγει τον υπολογιστή, καλημερίζει τους συναδέλφους του και ξεκινά τη μέρα του. Είναι ένας τηλεργαζόμενος...

Με τον όρο «τηλεργασία» εννοούμε κάθε μορφή απασχόλησης, μερική ή ολική, που επιτρέπει στον εργαζόμενο να παράγει το έργο που του ζητήθηκε αποκλειστικά από το σπίτι ή από κάποιο χώρο που επιλέγει ο ίδιος, χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες που προσφέρουν η πληροφορική, οι τηλεπικοινωνίες και οι νέες τεχνολογίες.
 (μορφές)
Παρ' ότι τα «σχήματα» με βάση τα οποία μπορεί να υλοποιηθεί η τηλεργασία είναι πολλά -στις ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού υπάρχουν Telecentres και Televillages, εξοπλισμένες «κοινότητες» όπου δραστηριοποιούνται οι τηλεργαζόμενοι- στην Ελλάδα οι μόνες μορφές τηλεργασίας που υφίστανται είναι οι δύο απλούστερες:
* η home based teleworking (εργασία από το σπίτι, όπου ένας χώρος μετατρέπεται σε «γραφείο» και εξοπλίζεται αντίστοιχα με τηλέφωνα, fax, υπολογιστή, σύνδεση στο Διαδίκτυο) και
* η τηλεδιάσκεψη, όπου ο εργαζόμενος ή μια ομάδα εργαζομένων επικοινωνούν με τρίτους, αξιοποιώντας οθόνες προβολής και ηχητικά συστήματα.


Τα οφέλη της τηλεργασίας
Αν και στην τηλεργασία δραστηριοποιείται ένα μικρό κομμάτι εργαζομένων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (το Eurofound υπολόγιζε -και μάλιστα με την ευρεία έννοια της τηλεργασίας- το ποσοστό στο μάλλον υπερβολικό 7% για το 2005), η δυναμική της είναι αδιαμφισβήτητη.
Ωστόσο, η ευέλικτη μορφή της προξενεί αισθήματα ανασφάλειας τόσο στους εργαζόμενους όσο και στους εργοδότες, μια και οι μεν φοβούνται πως θα απασχολούνται όλη μέρα, ενώ οι δε πως οι υφιστάμενοί τους, που θα εργάζονται χωρίς επιτήρηση, θα τεμπελιάζουν.
Πρέπει επίσης να επισημανθεί πως στην τηλεργασία δεν υπάρχει η έννοια του εργατικού ατυχήματος, ενώ απουσιάζουν όλες σχεδόν οι εργασιακές πρόνοιες.
Οι υπέρμαχοι της τηλεργασίας έχουν να πουν πολλά για τα οφέλη της: ο εργαζόμενος δεν σπαταλά ώρες για τη μετακίνησή του, δεν εμπλέκεται σε φορτισμένες συναισθηματικά καταστάσεις (μποτιλιάρισμα, ακραίες συμπεριφορές στον δρόμο) και καταλήγει να έχει μειωμένα επίπεδα άγχους και στρες.
Ο «περιορισμός» του, μάλιστα, στο σπίτι ή σ' ένα γραφείο τηλεργασίας ωφελεί και το περιβάλλον, αφού δεν το επιβαρύνει με ρύπους.
Παράλληλα, η τηλεργασία αποδεικνύεται συμφέρουσα και για τον εταιρικό προϋπολογισμό, αφού ο ιδιοκτήτης δεν χρειάζεται να δαπανά υπέρογκα ποσά για ενοικίαση και συντήρηση γραφείων, εξοπλισμό, λογαριασμούς.
Τέλος, φαίνεται να ευεργετεί ευπαθείς, περιθωριοποιημένες και απομακρυσμένες από τα αστικά κέντρα ομάδες πληθυσμού, αφού τους δίνει τη δυνατότητα να εργαστούν ανεξάρτητα από την κατάστασή τους ή την απόσταση.

Μικρά βήματα της Ελλάδας
Η τηλεργασία στην Ελλάδα εξακολουθεί να μη βρίσκει πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης. Βασικό εμπόδιο έχει σταθεί το κενό ενός ξεκάθαρου θεσμικού πλαισίου που θα ορίζει το εργασιακό καθεστώς του εργαζομένου και τις υποχρεώσεις του εργοδότη.
(...)

«Το πολύ 50.000 Ελληνες»

Στην Ελλάδα φαίνεται πως η τηλεργασία αφορά ένα πολύ μικρό ποσοστό εργαζομένων που δεν ξεπερνά το 1% ή 1,5% του συνόλου του εργατικού δυναμικού. «Ουσιαστικά, μιλάμε για περίπου 50.000 άτομα και, φυσικά, αναφερόμαστε στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. 

(...)

Πηγή: εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Μετρούν το στρες των εργαζομένων στην Ιταλία

Η Ιταλία, εναρμονιζόμενη με την σχετική κοινοτική οδηγία, θα ζητήσει από την 1η Αυγούστου από τους εργοδότες να ελέγξουν τον βαθμό του στρες των εργαζομένων τους.

Με τη μέτρηση του στρες η ιταλική κυβέρνηση ελπίζει ότι θα βελτιωθεί η ποιότητα ζωής και θα ενισχυθεί η παραγωγικότητα των υπαλλήλων στους χώρους εργασίας.

Η πρώτη πειραματική φάση του νέου τεστ για το στρες στο επαγγελματικό περιβάλλον ξεκίνησε ήδη από το ιταλικό Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μάλιστα μετά την πραγματοποίησή του, η παραγωγικότητα των εργαζομένων στα κέντρα υγείας της πόλης Κούνεο-κοντά στο Τορίνο-αυξήθηκε κατά 27%.

«Κύρια πρόκληση - επισημαίνουν οι ψυχολόγοι που έχουν αναλάβει τη σύνταξη των ερωτηματολογίων κατά του στρες- είναι να διαχωριστούν με σαφήνεια τα διάφορα προβλήματα που μπορεί να δημιουργούνται στο χώρο εργασίας, από εκείνα της προσωπικής ζωής και να μη γίνει σύγχυση του στρες με κάτι διαφορετικό, όπως οι προσωπικές αντιπάθειες».

Τα 30 δισ. ευρώ το κόστος των αναρρωτικών λόγω στρες

Όπως επισημαίνει ο ιταλικός Τύπος, το γεγονός ότι το νέο τεστ συμπίπτει με περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μπορεί να δημιουργήσει πρόσθετες δυσκολίες. Μπορεί όμως και να βοηθήσει στο να μειωθούν σημαντικά οι αναρρωτικές άδειες και η απώλεια χιλιάδων ωρών εργασίας.

Στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία, το 2007, το κόστος από τις «άδειες λόγω στρες» ξεπέρασε τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι χρυσοί κανόνες
Σύμφωνα με τους ειδικούς, υπάρχουν κάποιοι χρυσοί κανόνες οι οποίοι θα πρέπει πάντα να τηρούνται σε κάθε είδους επιχειρήσεις και υπηρεσίες και αυτοί είναι οι εξής: η συμμετοχή των υπαλλήλων στη χάραξη της νέας στρατηγικής και στην υλοποίησή της, το να υπάρχει προοπτική εξέλιξης, να επιδιώκονται θετικές διαπροσωπικές σχέσεις ενώ τα στελέχη θα πρέπει να στέλνουν το μήνυμα ότι μπορούν να ηγηθούν με αποφασιστικότητα κάθε νέας προσπάθειας. Σε διαφορετική περίπτωση είναι πολύ πιθανό οι εργαζόμενοι να απειλούνται από το στρες.
Πηγή: Εφημερίδα , τα Νέα

Το άγχος στην εργασία

Οι σύγχρονες μορφές εργασίας γεννούν άγχος που επηρεάζει σημαντικά όχι μόνον την απόδοση του εργαζόμενου στη δουλειά του, αλλά και γενικότερα τη συμπεριφορά του. Τα βίντεο που ακολουθούν είναι αποκαλυπτικά :



Είναι δυνατόν να συνυπάρχουν τόσα άτομα στον ίδιο εργασιακό χώρο και να μη μπορούν να ανταλλάξουν μια κουβέντα;



Τι γίνεται όταν η τεχνολογία προδίδει , ενώ ο χρόνος πιέζει;





Ευχαριστώ την αγαπημένη παλιά μου μαθήτρια (συνάδελφο πια ), τη Χριστίνα, που μου έστειλε το πρώτο απ' αυτά.

Μοντέρνες δουλειές

ΔΙΟΝΥΣΗΣ
ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ



Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά
εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από
του αγράμματου εργάτη Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι
και στο εργοστάσιο• γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να
επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους.



Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.



Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται
στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν• αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα
σ' αυτό που κάνουν.



Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία.


Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και
προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι
χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την
"επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ.
Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα.




Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα
επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι
τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές
συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.



Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.



Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις
μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση• προσφέρουν υψηλές
αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους.


Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων.
Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου.



Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και
επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με
τον κλάδο• άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του
ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις• αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά.
Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και
τις ιδεοληψίες του• σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση.


Ο κλάδος υπεράνω όλων.


Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των
εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής
οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από
την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια.



Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η
δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του προτεστάντη. Ο
χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός.



Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά
εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από
του αγράμματου εργάτη.


Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για
υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες
ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και
αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή.



Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει
τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν• κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται
μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος• εν ολίγοις ακατάλληλος.



(Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές
ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό
εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη
σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά
πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις
λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.)




Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα
μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς.
Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας• το ωραίο γραφείο
(με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και
κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε
εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις
πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.
Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά
στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (την
πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της.




Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το
σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει
αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη
δουλειά που σου ανέθεσαν.



Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία".
Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται• η δουλειά
προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος• φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι
δευτερεύοντα.



Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα.


Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε.



Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που
φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν
τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων
που μόλις είχαν βγει προς πώληση.



Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία• συνέχισαν το παιχνίδι, μα
κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε,
ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε
αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος.



Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ".


Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα
εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με
τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό• τόσο εξωτερικό, από άλλες
ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν
την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά• πάει ένα
πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο.




Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες.


Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη
δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη
σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής.



Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία
κατηγοριών• άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο
ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς
στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική
κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης".



Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός• σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω
το φύλο σας".



Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό,
γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος,
ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο
και απομίμηση γραβάτας.



Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες.
Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη
δουλειά αντρών.



Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν
ζουν".


Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να
κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα• ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει
δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε.
Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει.


"Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση
της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή". (Βάνεγκεμ)
Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες
για να χαρείς αυτά που έβγαλες.



Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα
και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του
μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ
τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του
σχέσεις:



"Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση".


Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε
προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.


ΤΑ ΝΕΑ , 07/12/2002 , Σελ.: P35
Κωδικός άρθρου: A17510P351

δάσκαλοι από ανάγκη !

Επέλεξαν το επάγγελμα του δασκάλου από «ανάγκη»…

( Από το διαδίκτυο:http://blogs.sch.gr/npapastam/category)

Σε παλαιότερο post σχολιάζαμε ότι η Σχολή Αστυφυλάκων κατέκτησε φέτος την «πρωτιά» μεταξύ των υποψηφίων, ως πρώτη επιλογή, και διερωτόμαστε αν αυτή η επιλογή έχει σχέση με την αγάπη προς το επάγγελμα ή για την εξασφάλιση μιας θέσης στο Δημόσιο (…) Έλα τώρα που έρευνα μεταφέρει τα ίδια ερωτήματα σε άλλο ευαίσθητο τομέα, αυτόν της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την έρευνα οι περισσότεροι πρωτοετείς φοιτητές στα παιδαγωγικά τμήματα βρέθηκαν εκεί επειδή δεν εισήχθησαν σε σχολή της επιλογής τους! Και μάλιστα, δηλώνουν ανοικτά ότι στόχος τους είναι να βρουν γρήγορα δουλειά και να μονιμοποιηθούν στο Δημόσιο! Από τις απαντήσεις τους προκύπτει ότι απαξιώνουν (;) το επάγγελμα του εκπαιδευτικού και το θεωρούν χαμηλού κύρους, με το 60% του δείγματος να απαντούν ότι πιθανότατα δε θα το ακολουθήσουν, αλλά θα κάνουν μεταπτυχιακές σπουδές για να αλλάξουν επιστημονικό αντικείμενο. «Και η σύζυγος του πρωθυπουργού ξεκίνησε από τμήμα νηπιαγωγών» δηλώνει χαρακτηριστικά φοιτήτρια που ρωτήθηκε. Έτσι απλά, ”μάθε παιδί μου γράμματα” - πώς όμως, όταν μια επόμενη γενιά δασκάλων απαξιώνει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού;

διακρίσεις στην εργασία

Ίση μεταχείριση στην απασχόληση και το επάγγελμα

Πηγή:http://europa.eu/scadplus/leg/el/cha/c10823.htm

Η οδηγία δημιουργεί ένα γενικό πλαίσιο ώστε να εξασφαλιστεί ο σεβασμός της ίσης μεταχείρισης των προσώπων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ανεξάρτητα από φυλετική ή εθνική καταγωγή, θρησκεία ή πεποιθήσεις, ενδεχόμενη αναπηρία, ηλικία ή γενετήσιο προσανατολισμό, σε ό,τι αφορά την πρόσβαση σε μια θέση απασχόλησης ή σε ένα επάγγελμα, την προαγωγή, την επαγγελματική κατάρτιση, τις εργασιακές συνθήκες και τους όρους απασχόλησης και της ιδιότητας του μέλους ορισμένων οργάνων.

ΠΡΑΞΗ

Οδηγία 2000/78/ΕΚ, της 27ης Νοεμβρίου 2000, περί διαμόρφωσης γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και το επάγγελμα.

ΣΥΝΟΨΗ

Η καταπολέμηση των διακρίσεων αποτελεί σημαντική πρόκληση για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πράγματι, η Ένωση βασίζεται στις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ευκαιριών καθώς και του κράτους δικαίου. Κατά συνέπεια, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την καταπολέμηση όλων των διακρίσεων, ιδιαιτέρως εκείνων που αφορούν την απασχόληση και την αγορά εργασίας.

Η απασχόληση και το επάγγελμα αποτελούν ουσιαστικά στοιχεία για τη διασφάλιση της ίσης μεταχείρισης για όλους και συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στην πλήρη συμμετοχή στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή. Διαπιστώνονται ωστόσο πολλές περιπτώσεις διακρίσεων στην αγορά εργασίας.

Το άρθρο 13 της συνθήκης ΕΚ, που θεσπίστηκε με τη συνθήκη του Άμστερνταμ, παρέχει ειδικές εξουσίες στην Κοινότητα για την καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω φύλου, φυλετικής ή εθνικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού.

Τα κράτη μέλη απαγορεύουν τις διακρίσεις σε ό,τι αφορά την απασχόληση και το επάγγελμα. Ωστόσο το πεδίο εφαρμογής της, το περιεχόμενο και η δυνατότητα εκτέλεσης της ποικίλλουν σημαντικά. Η παρούσα οδηγία αποσκοπεί συνεπώς στον καθορισμό ενός ελάχιστου γενικού πλαισίου στον τομέα αυτό.

Πεδίο εφαρμογής

Η παρούσα οδηγία αφορά τους ακόλουθους τομείς:

• τους όρους πρόσβασης σε μισθωτή απασχόληση ή ελεύθερο επάγγελμα, συμπεριλαμβανομένης της προαγωγής·
• την επαγγελματική κατάρτιση·
• τις εργασιακές συνθήκες και τους όρους απασχόλησης (συμπεριλαμβανομένων των όρων αμοιβής και απόλυσης)·
• την ιδιότητα του μέλους και την ενεργό συμμετοχή σε οργάνωση εργαζομένων ή εργοδοτών ή σε οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική οργάνωση.

Ισχύει τόσο για το δημόσιο τομέα όσο και για τον ιδιωτικό, συμπεριλαμβανομένου τους δημόσιους οργανισμούς καθώς και για μία αμειβόμενη ή για εθελοντική εργασία

Η έννοια των διακρίσεων

Η πρόταση οδηγίας αποσκοπεί στο να συμπεριλάβει τόσο την άμεση διάκριση (διαφορετική μεταχείριση λόγω συγκεκριμένου χαρακτηριστικού) όσο και στην έμμεση διάκριση (μια εκ πρώτης όψεως ουδέτερη ρύθμιση, κριτήριο ή πρακτική που είναι όμως ικανή να έχει δυσμενή επίδραση σε ένα ή περισσότερα συγκεκριμένα πρόσωπα). Η παρενόχληση που δημιουργεί εχθρικό περιβάλλον θεωρείται διάκριση. Προβλέπεται εύλογη μέριμνα για να εξασφαλιστεί η αρχή της ίσης μεταχείρισης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες περιορίζοντάς την σε περιπτώσεις που δεν προκαλούν αδικαιολόγητες δυσκολίες.

Περιπτώσεις επιτρεπόμενων διαφορών στη μεταχείριση

• Ουσιαστική επαγγελματική απαίτηση

Σε ορισμένες περιπτώσεις η διαφορετική μεταχείριση μπορεί να αιτιολογείται όταν η φύση της θέσης ή οι συνθήκες με τις οποίες ασκείται η δραστηριότητα το δικαιολογούν.

• Διαφορετική μεταχείριση λόγω ηλικίας

Τέτοιου είδους διαφορές στη μεταχείριση γίνονται αποδεκτές όταν δικαιολογούνται αντικειμενικά, είναι πρόσφορες και αναγκαίες για την επίτευξη των θεμιτών σκοπών της αγοράς εργασίας (διασφάλιση της προστασίας των νέων ή των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας, καθορισμός απαιτήσεων σχετικά με τη διάρκεια της επαγγελματικής πείρας κ.λπ.).

• Θετική δράση

Τα κράτη μέλη έχουν το δικαίωμα να διατηρούν ή να λαμβάνουν μέτρα με σκοπό την πρόληψη ή τη διόρθωση των υφιστάμενων καταστάσεων λιτότητας (μέτρα για την προώθηση της ενσωμάτωσης των νέων, τη μετάδοση από την επαγγελματική δραστηριότητα στη σύνταξη κλπ.)

Προσφυγές και εφαρμογή του δικαίου

Παρά τη θέσπιση της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών από το κοινοτικό δίκαιο, η εφαρμογής αυτής της αρχής αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολη στην πράξη. Λαμβανομένου υπόψη αυτών των δυσκολιών, η πρόταση προβλέπει σειρά μηχανισμών για τη διασφάλιση της αποτελεσματικότητας των δικαιωμάτων που θεσπίζονται σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση των διακρίσεων.

Αυτοί οι μηχανισμοί βασίζονται:

• στη βελτίωση και υπεράσπιση των δικαιωμάτων μέσω της ενίσχυσης της πρόσβασης στη δικαιοσύνη ή στις διαδικασίες συνδιαλλαγής (τόσο ατομικής όσο και παρέχοντας τη δυνατότητα σε οργανώσεις να ασκήσουν αυτό το δικαίωμα για λογαριασμό ενός θύματος)·
• στη ρύθμιση του βάρους της απόδειξης: αφού διαπιστωθούν τα γεγονότα που επιτρέπουν να θεωρηθεί ότι υπάρχει διάκριση, το βάρος της απόδειξης έχει η υπεράσπιση, σύμφωνα με την οδηγία 97/80 και τη νομολογία του Δικαστηρίου για τις διακρίσεις λόγω φύλου ·
• στην προστασία των θυμάτων διακρίσεων από αντίποινα και ιδίως από απόλυση·
• στη διάδοση επαρκών πληροφοριών σχετικά με τις διατάξεις της οδηγίας, αφού εκδοθεί αυτή, στους οργανισμούς επαγγελματικής κατάρτισης και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, καθώς και στο χώρο εργασίας·.

Ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων είναι πολύ σημαντικός στο θέμα της καταπολέμησης των διακρίσεων. Τα κράτη μέλη πρέπει συνεπώς να λάβουν μέτρα για να ενθαρρύνουν το διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων με σκοπό την προώθηση της ίσης μεταχείρισης μέσω της παρακολούθησης των πρακτικών στο χώρο εργασίας, τη δημιουργία κωδίκων συμπεριφοράς, την ανταλλαγή εμπειριών και ορθών πρακτικών κ.λπ.

Οι εθνικές διατάξεις που συνεπάγονται διακρίσεις πρέπει να καταργηθούν ή να κηρυχθούν άκυρες. Τα κράτη μέλη θα προβλέψουν κυρώσεις για τις περιπτώσεις παράβασης της αρχής ίσης μεταχείρισης.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

Επάγγελμα

Από την Live-Pedia.gr

Η ειδίκευση κάθε ανθρώπου σε μια εργασία και την καλύτερη απόδοση της εργασίας του αυτής εξασφαλίζει και το κοινωνικό σύνολο εξυπηρετεί. Προϊόν αυτής της ειδίκευσης, που λέγεται καταμερισμός των έργων, είναι και το επάγγελμα. Για τη λέξη επάγγελμα δεν υπάρχει ισοδύναμος όρος σε καμία γλώσσα του αρχαίου κόσμου. Την πρωτοσυναντάμε στη σύγχρονη σημασία της στο οξφορδιανό λεξικό της Αγγλικής το 1541. Επάγγελμα, με άλλα λόγια, λέγεται η συγκεκριμένη εργασία που κάνει κάθε άνθρωπος, για να ζήσει.

Το επάγγελμα αποτελεί μια ασχολία που σκοπεύει να ικανοποιήσει όλες ή τις σημαντικότερες βιοτικές ανάγκες του εργαζόμενου και της οικογένειάς του. Με την ανάπτυξη του πολιτισμού δημιουργήθηκε πλήθος επαγγελμάτων. Η βασική τους διάκριση είναι σ' εξαρτημένα και ανεξάρτητα επαγγέλματα.

Τα ανεξάρτητα επαγγέλματα είναι αυτά στα οποία σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου δεν υπάρχει, ενώ το άτομο εργάζεται για λογαριασμό του εαυτού του. Τέτοια είναι τα επαγγέλματα του βιοτέχνη, του μικρέμπορου κ.ά.

Ιδιαίτερη κατηγορία επαγγελμάτων αποτελούν τα ελεύθερα επαγγέλματα, που διακρίνονται από την παροχή κυρίως πνευματικής εργασίας. Τέτοια επαγγέλματα είναι του ιατρού, του δικηγόρου κλπ.

Ανάλογα με το είδος της εργασίας κάθε επαγγέλματος, διακρίνουμε αυτά σε

• επαγγέλματα χειρωνακτικά και

• επαγγέλματα πνευματικά.

Επίσης άλλη μια διάκριση χωρίζει τα επαγγέλματα, ανάλογα με το αν έχει ο κανένας τη δυνατότητα ν' ασκήσει αυτά ή όχι, σε κλειστά και ανοιχτά ή ελεύθερα επαγγέλματα.

Κλειστό λέγεται το επάγγελμα που η άσκησή του απαιτεί την τήρηση ορισμένων προϋποθέσεων από τον υποψήφιο να το ασκήσει. Για λόγους κυρίως κοινωνικού συμφέροντος δεν επιτρέπεται η άσκηση ορισμένων επαγγελμάτων πέρα από έναν αριθμό.

Ανοιχτό επάγγελμα είναι εκείνο για το οποίο δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στην άσκησή του.

Σήμερα, με την ολοένα εξελισσόμενη τεχνολογία, έχουν δημιουργηθεί επαγγέλματα που ούτε στη φαντασία των ανθρώπων υπήρχαν πριν από 50 χρόνια, ενώ έχουν χαθεί άλλα που η άσκησή τους βοήθησε πολλούς ανθρώπους να επιζήσουν κατά τη διάρκεια της τελευταίας χιλιετίας. Παρατηρούμε δηλαδή ότι τα επαγγέλματα έχουν την τάση να παρακολουθούν την εξέλιξη και να προσαρμόζονται μ' αυτήν. Έχει υπολογιστεί ότι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα το 25% των εργαζόμενων θ' αναγκαστούν ν' αλλάξουν επάγγελμα, αν δεν θέλουν να περιέλθουν σε ανεργία και να βρεθούν μπρος στην αντιμετώπιση των δύσκολων συνθηκών που δημιουργεί αυτή.

Για να αντιμετωπιστούν παρόμοιες καταστάσεις, γίνεται σήμερα προσπάθεια επαγγελματικού προσανατολισμού των νέων και στροφή τους σε επαγγέλματα που, όχι μόνο ταιριάζουν καλύτερα στις κλίσεις και το ταλέντο των ενδιαφερόμενων, αλλά και είναι ταυτόχρονα και επαγγέλματα με μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης, τόσο στον επιστημονικό ή τεχνικό, όσο και στο μισθολογικό (οικονομικό) τομέα.

Η προσπάθεια αυτή ξεκινά από τα κέντρα επαγγελματικού προσανατολισμού που πρέπει να υπάρχουν σε κάθε κράτος. Έτσι μόνο θα αποφεύγονται οι δυσάρεστες καταστάσεις και το κράτος θα μπορεί να βαδίζει το δρόμο της οικονομικής του ανάπτυξης.