02.06.2018
Μιλάμε πολύ ως λαός, έχουμε άποψη για όλα, όμως στο... ελληνικό καφενείο δεν έχει θέση η ενδοοικογενειακή βία. Αυτό το μείζον θέμα δύσκολα αποτελεί αντικείμενο δημόσιας συζήτησης. Προβάλλεται από τα ΜΜΕ όταν εμφανίζεται κάποιο περιστατικό (όπως το πρόσφατο στη Λέρο) και ύστερα αποσύρεται διακριτικά, εφόσον χάσει την επικαιρότητά του. Τη χάνει όμως; Μισανοίγουν για λίγο παράθυρα και πόρτες, ο φακός «καταγράφει» ανατριχιαστικές ιστορίες, στήνονται πρόχειρα δημόσια δικαστήρια όταν οι θύτες οδηγούνται στους ανακριτές. Αλλοι χειροκροτούνται (γιατί σκότωσαν τον βιαστή - πατέρα), άλλοι αποδοκιμάζονται (γιατί κακοποιούσαν τα παιδιά τους), οι επιστήμονες αρμόδιοι για θέματα ψυχικής υγείας ερωτώνται και απαντούν, και ύστερα σιωπή.
Ξανακλείνουν τα παράθυρα και οι πόρτες, οι γείτονες δεν είδαν δεν άκουσαν, οι τοπικές κοινωνίες «δεν ανακατεύονται στα οικογενειακά των άλλων» και εν κρυπτώ και παραβύστω η καταστροφή συνεχίζεται. Σιωπή και πάλι. Το απόστημα δεν σπάει. Εκεί είναι και διογκώνεται, το καταγράφει ο φακός με κάθε νέα υπόθεση. Εντοπίζονται τα κενά στο κράτος πρόνοιας, επισημαίνεται η πλημμελής, ενίοτε, άσκηση καθηκόντων των εισαγγελικών αρχών, ανακοινώνονται στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. για την ενδοοικογενειακή βία, τα θύματα βιασμού, την κακοποίηση ανηλίκων από άτομα που βρίσκονται στο στενό περιβάλλον τους. Οι αριθμοί όμως ξεγελούν. Μπορεί το 2018 να εμφανίζονται μικρότερα τα ποσοστά από το 2016, αλλά πόσα περιστατικά καταγράφονται επίσημα; Πόσα δεν απωθούνται, διαμορφώνοντας ψυχισμούς, πόσα δεν εκδηλώνονται αργά σε διαταραγμένες ή παραβατικές συμπεριφορές ενηλίκων;
Οι επιπτώσεις της κακοποίησης δεν παραμένουν ούτε «κρυφές» ούτε «σιωπηλές». Για να μην αναφερθούμε στην ψυχολογική ή λεκτική βία που ζαρώνει τα παιδιά, τα καθηλώνει, εμποδίζει τη φυσιολογική ανάπτυξή τους.
Τα ψυχικά νοσήματα και προβλήματα στην Ελλάδα καθίστανται ορατά μόνον όταν επέλθει η έκρηξη ή το μοιραίο. Μέχρι τότε θεωρούνται σχεδόν κανονικότητα, μέσα σε μια κοινωνία και μια πολιτεία απρόθυμες να αντιμετωπίσουν αλήθειες, συμφιλιωμένες με τις πάσης φύσεως παραμορφώσεις. Ο πατέρας που κακοποιούσε τα παιδιά του στην υπόθεση της Λέρου ήταν δημόσιος υπάλληλος, εργαζόταν στο ψυχιατρείο. Η ελληνική πολιτεία, εκτός από την κοινωνία, του πρόσφερε κάλυψη και «στέγη».
Τα ψυχικά νοσήματα και προβλήματα στην Ελλάδα καθίστανται ορατά μόνον όταν επέλθει η έκρηξη ή το μοιραίο. Μέχρι τότε θεωρούνται σχεδόν κανονικότητα, μέσα σε μια κοινωνία και μια πολιτεία απρόθυμες να αντιμετωπίσουν αλήθειες, συμφιλιωμένες με τις πάσης φύσεως παραμορφώσεις. Ο πατέρας που κακοποιούσε τα παιδιά του στην υπόθεση της Λέρου ήταν δημόσιος υπάλληλος, εργαζόταν στο ψυχιατρείο. Η ελληνική πολιτεία, εκτός από την κοινωνία, του πρόσφερε κάλυψη και «στέγη».
Μιλάμε πολύ, πράγματι. Κι έτσι, μέσα στον θόρυβο και στην επανάληψη, χάνεται το ουσιώδες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος αυτοπροστασίας, ένας τρόπος να παρακάμψουμε το μεγάλο κενό, τη χρεοκοπία του εσωτερικού «ταμείου».
Μαρία Κατσουνάκη, Καθημερινή
