Αλτρουισμός :
(Πηγή:PARENTAL ADVISORY - Σάββατο 24/2/2007)
(Πηγή:PARENTAL ADVISORY - Σάββατο 24/2/2007)
Όποιος αγαπά θέλει να βοηθήσει το «αντικείμενο» της αγάπης του. Όμως αυτή η αυθόρμητη επιθυμία να βοηθήσουμε τον άλλο, δεν προϋποθέτει αναγκαστικά να’ ναι σχέση αγάπης. Ιδίως η επιθυμία να βοηθήσουμε έναν άγνωστο θεωρείται εκδήλωση ιδιαίτερης μελαγχολίας. Αυτός ο αλτρουισμός θεωρείται υψηλό ιδανικό και (λένε ότι) είναι χωρίς υστεροβουλία.
Για να αμφισβητήσουμε (αυτός είναι ο βασικός σκοπός του κειμένου για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα) τον αλτρουισμό αρκεί να αναρωτηθούμε αν κατά βάθος κρύβει μία κάποια υστεροβουλία.
Μήπως αυτή η καλή πράξη που κάναμε σήμερα ήταν μία πίστωση στον τρεχούμενο λογαριασμό που έχουμε στον παράδεισο;
Μήπως σκόπευε να προσελκύσει την προσοχή των άλλων;
Τον θαυμασμό τους;
Μήπως θέλαμε να εξασφαλίσουμε την ευγνωμοσύνη κάποιου, να τον υποχρεώσουμε, όπως λέμε;
Μήπως θέλαμε να εξιλεωθούμε από κάποια αισθήματα ενοχής;
Στη λογοτεχνία υπάρχουν πολλά παραδείγματα μυθιστορημάτων που μιλούν για έναν γενναίο νεαρό αριστοκράτη που αφιερώνει τη ζωή του στη σωτηρία κάποιας εξαθλιωμένης πόρνης, που φυσικά παραμένει «πτωχή πλην τίμια» και αξιαγάπητη. Ή μιλούν για πιο πρακτικά παραδείγματα: γυναίκες έξυπνες, υπεύθυνες κι έτοιμες να θυσιαστούν, που προσπαθούν να φέρουν στον ίδιο δρόμο κάποιον αλκοολικό, χαρτοπαίχτη και εγκληματία, με μοναδικό εφόδιο την αγάπη τους και που επιδρούν με κατανόηση και συντροφικότητα στην αμετακίνητη συμπεριφορά του εκλεκτού τους μέχρι το τέλος, που συνήθως είναι τραγικό. ("Πυγμαλίων", Μπέρναρντ Σω, ένα μεγάλο παράδειγμα)
Τέτοιου είδους σχέσεις είναι σχεδόν τέλειες, γιατί οι δύο παρτενέρ αλληλοσυμπληρώνονται με φανταστικό τρόπο, αδιανόητο υπό άλλες συνθήκες. Για να θυσιαστεί μια τέτοια γυναίκα, χρειάζεται έναν άντρα ψυχικά αδύναμο. Γιατί αν αυτός ήταν νορμάλ και αυτάρκης δε θα χρειαζόταν τόσο την αγάπη της.
Γι’ αυτό η λύση είναι μία. Να ψάξουμε το σύντροφο που θα μας επιτρέπει να είμαστε αυτό που είμαστε.
Άλλωστε ένας σαδιστής θα αρνούταν να βασανίσει ένα μαζοχιστή...
Για να αμφισβητήσουμε (αυτός είναι ο βασικός σκοπός του κειμένου για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα) τον αλτρουισμό αρκεί να αναρωτηθούμε αν κατά βάθος κρύβει μία κάποια υστεροβουλία.
Μήπως αυτή η καλή πράξη που κάναμε σήμερα ήταν μία πίστωση στον τρεχούμενο λογαριασμό που έχουμε στον παράδεισο;
Μήπως σκόπευε να προσελκύσει την προσοχή των άλλων;
Τον θαυμασμό τους;
Μήπως θέλαμε να εξασφαλίσουμε την ευγνωμοσύνη κάποιου, να τον υποχρεώσουμε, όπως λέμε;
Μήπως θέλαμε να εξιλεωθούμε από κάποια αισθήματα ενοχής;
Στη λογοτεχνία υπάρχουν πολλά παραδείγματα μυθιστορημάτων που μιλούν για έναν γενναίο νεαρό αριστοκράτη που αφιερώνει τη ζωή του στη σωτηρία κάποιας εξαθλιωμένης πόρνης, που φυσικά παραμένει «πτωχή πλην τίμια» και αξιαγάπητη. Ή μιλούν για πιο πρακτικά παραδείγματα: γυναίκες έξυπνες, υπεύθυνες κι έτοιμες να θυσιαστούν, που προσπαθούν να φέρουν στον ίδιο δρόμο κάποιον αλκοολικό, χαρτοπαίχτη και εγκληματία, με μοναδικό εφόδιο την αγάπη τους και που επιδρούν με κατανόηση και συντροφικότητα στην αμετακίνητη συμπεριφορά του εκλεκτού τους μέχρι το τέλος, που συνήθως είναι τραγικό. ("Πυγμαλίων", Μπέρναρντ Σω, ένα μεγάλο παράδειγμα)
Τέτοιου είδους σχέσεις είναι σχεδόν τέλειες, γιατί οι δύο παρτενέρ αλληλοσυμπληρώνονται με φανταστικό τρόπο, αδιανόητο υπό άλλες συνθήκες. Για να θυσιαστεί μια τέτοια γυναίκα, χρειάζεται έναν άντρα ψυχικά αδύναμο. Γιατί αν αυτός ήταν νορμάλ και αυτάρκης δε θα χρειαζόταν τόσο την αγάπη της.
Γι’ αυτό η λύση είναι μία. Να ψάξουμε το σύντροφο που θα μας επιτρέπει να είμαστε αυτό που είμαστε.
Άλλωστε ένας σαδιστής θα αρνούταν να βασανίσει ένα μαζοχιστή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου